april 2025
Machaut: A Lover's Death
The Orlando Consort
Na elf afleveringen eindigt de opname van Machauts complete liederen door het Orlando Consort even onberispelijk als het begon; de componist had zich geen betere ondersteuning van een modern ensemble kunnen wensen.
Dit is duidelijk een belangrijke dag. De complete Machaut-songs van het Orlando Consort zijn afgerond (op een paar monofone lai's na): alle 11 albums met dezelfde vier zangers, allemaal prachtig gecontroleerd, allemaal perfect gebalanceerd en tempovast, en – misschien wel het belangrijkste van alles – volledig vrij van excentriciteiten. Zoals altijd doen de Orlando's alles zonder enige instrumentale deelname; maar ik denk dat we het er nu allemaal over eens zijn dat, hoewel dat zeker niet de enige plausibele oplossing is, het in ieder geval een volledig acceptabele aanpak is.
Het is niet zo dat er geen betere opnames van individuele stukken bestaan, teruggaand tot David Munrows Early Music Consort in de jaren 70, en door de jaren heen diverse glorieuze nummers van onder andere Gothic Voices, The Hilliard Ensemble en Ensemble Musica Nova; maar de wetenschap dat alles nu aanwezig is op de Orlando-set en dat alles op zijn plaats staat, moet geruststellend zijn voor alle potentiële kopers, voor iedereen die ook maar enigszins geïnteresseerd is in Machauts muziek.
Bovendien hebben ze vanaf het begin de hulp gehad van het team dat een nieuwe Machaut-editie aan het samenstellen is. En ook dat heeft zijn geschiedenis. De eerste editie van de muziek werd in de jaren twintig door Friedrich Ludwig gemaakt, een werkelijk spectaculaire prestatie; de tweede werd in de jaren vijftig door Leo Schrade gemaakt, helaas onder te grote druk van de uitgevers om alles in korte tijd af te krijgen, en was daardoor in veel opzichten minder goed dan de Ludwig-editie. Het nieuwe internationale team, onder leiding van Yolanda Plumley, heeft terecht geen haast, maar ze zijn er wel in geslaagd om alles van deze elf albums van nieuwe edities te voorzien. En ze leveren nieuwe Engelse vertalingen van alle teksten, gemaakt door R. Barton Palmer, ook van de nieuwe Machaut-editie.
Kon iemand anders dan Hyperion zo'n riskant project steunen? Waarschijnlijk niet, maar we moeten de moed van het bedrijf prijzen en ons verheugen dat het – ondanks alle recente schokken en angsten in de platenindustrie – het project tot een goed einde heeft gebracht.
This is obviously a red-letter day. The Orlando Consort’s complete songs of Machaut is concluded (lacking only a few monophonic lais): all 11 albums with the same four singers, all beautifully controlled, all perfectly balanced and paced, and – perhaps most important of all – entirely without eccentricities. As always, the Orlandos do everything without any instrumental participation; but I think we are all now agreed that, while that is by no means the only plausible solution, it is at least one thoroughly acceptable approach.
It is not as though there are no better recordings of individual pieces, going back to David Munrow’s Early Music Consort in the 1970s, and including over the years various glorious tracks by Gothic Voices, The Hilliard Ensemble and the Ensemble Musica Nova among many others; but the knowledge that everything is now there on the Orlando set and everything is in place must be reassuring for all potential purchasers, for everybody who has any interest at all in Machaut’s music.
Besides, from the start they have had the help of the team who are editing a new Machaut edition. And that also has its history. The first edition of the music was done by Friedrich Ludwig in the 1920s, a truly spectacular achievement; the second was done by Leo Schrade in the 1950s, sadly under too much pressure from the publishers to get everything done in a short time, so in many ways less good than the Ludwig edition. The new international team, led by Yolanda Plumley, is quite rightly in no hurry, but they have managed to supply new editions for everything in these 11 albums. And they supply new English translations of all the texts, done by R Barton Palmer, also of the new Machaut edition.
Could anyone but Hyperion have backed such a risky project? Probably not, but we must salute the company’s courage and rejoice that – among all the recent shocks and scares in the record industry – it saw the project through to the end.