april 2025

Walton: Orchestral Works

Charlie Lovell-Jones & Sinfonia of London o.l.v. John Wilson

Een schitterend begin van een reeks orkestwerken van Walton onder leiding van John Wilson. Elk stuk bevat een concert, en Charlie Lovell-Jones brengt dat voor viool op een fantastische manier ten gehore.

Charlie Lovell-Jones is een jonge Welshe violist die de laatste jaren een bekend gezicht is geworden als leider van de Sinfonia of London – in televisie-uitzendingen van de Proms-uitvoeringen van het virtuoze orkest, maar ook op vele bekroonde opnames. Dit album markeert de veelbelovende start van een nieuwe Chandos-cyclus met Waltons orkestmuziek, die een van de drie grote concerten voor strijkinstrumenten centraal zal stellen. Het spreekt dan ook boekdelen over de enorme hoeveelheid talent in John Wilsons orkest dat de drie solisten de leiding zullen nemen over de Sinfonia-sectie en geen geïmporteerde beroemdheden. En intieme samenwerking is in meerdere opzichten de sleutel tot deze uitzonderlijke uitvoering van het Vioolconcert.

Hoewel het in 1938-39 voor Jascha Heifetz werd gecomponeerd, was het altijd veel meer dan een briljant instrument voor 's werelds beste violist. Maar veel van zelfs de beste uitvoeringen benadrukken de kracht en virtuositeit van het vioolspel ten koste van de inherente expressie ervan: want in wezen is het een bitterzoet en vaak hartverscheurend liefdeslied vol verlangen, intimiteit, spijt en hoop. Walton was in 1935 smoorverliefd geworden op Alice Wimborne en het werk werd onder die betovering geschreven, grotendeels in haar gezelschap in Ravello aan de Amalfikust. Deze frisse, nieuwe interpretatie lijkt geïnspireerd te zijn door de aanduiding sognando (‘dromerig’) boven de gezongen sololijn en laat de instructie nooit uit het oog. Zelfs de meest oogverblindende passages zijn kwikzilverachtig van glans en trekken niet op een flitsende manier de aandacht. Deze lyrische impuls wordt gedurende het hele stuk gevoelig vastgehouden en verenigt de symfonische onderbouwing van de partituur met onopvallend meesterschap.

Partnerschap is het kenmerk van deze uitvoering en de solopartij wordt gearticuleerd alsof het binnen het orkest wordt gespeeld, in plaats van van buitenaf te worden opgelegd. Zoveel kamerachtige dialogen komen naar voren met een smeltende schoonheid van samenspel, en solist en dirigent zijn hand in hand in hun nauwgezette naleving van de instructies van de partituur. Wilson was Walton op het lijf geschreven en de orkestrale composities zijn zelden zo messcherp en met transparante glans vastgelegd. Zulke kwaliteiten doordringen ook de zelden gehoorde Symfonische Suite uit Troilus en Cressida, waar de drie strijkerssolisten betoverend op het doek te horen zijn. Wat Portsmouth Point betreft, zijn er weinig verslagen die zo'n rapierachtige ritmische energie en oogverblindende orkestrale kleur hebben. Petje af voor Chandos – met een debuut dat zo indrukwekkend is als dit, wordt er reikhalzend uitgekeken naar de rest.

Charlie Lovell-Jones is a young Welsh violinist who has become a familiar face in recent years as the Sinfonia of London’s leader – in television broadcasts of the virtuoso orchestra’s Proms performances as well as on many award-winning recordings. This album marks the auspicious start of a new Chandos cycle of Walton’s orchestral music which will include one of the three great concertos for string instruments at the heart of each disc. It therefore speaks volumes to the depth of talent present in John Wilson’s orchestra that the three soloists will be Sinfonia section leaders and not imported celebrities. And intimate collaboration is the key to this exceptional performance of the Violin Concerto in more ways than one.

Although composed in 1938 39 for Jascha Heifetz, it was always so much more than a brilliant vehicle for the world’s leading violinist. But many of even the finest performances tend to emphasise the power and virtuosity of the violin-writing at the expense of its inherent expression: for in essence it is a bittersweet and often heart-rending love song full of yearning, intimacy, regret and hope. Walton had fallen deeply in love with Alice Wimborne in 1935 and the work was written under this spell, much of it in her company at Ravello on the Amalfi coast. This fresh new account seems to take its cue from the designation sognando (‘dreamily’) over the singing solo line and never lets the instruction out of sight. Even the most dazzling passages are quicksilver in brilliance and not attention-seeking in a flashy sense. This lyrical impulse is sensitively maintained throughout and unifies the score’s symphonic underpinning with unobtrusive mastery.

Partnership is the hallmark of this performance and the solo part is articulated as if within the orchestra, as opposed to being imposed from without. So many lines of chamber-like dialogue emerge with a melting beauty of interplay, and soloist and conductor are hand-in-glove in their meticulous observation of the score’s instructions. Wilson was made for Walton and the orchestral writing has rarely been captured with such razor-sharp edge cheek-by-jowl with transparent radiance. Such qualities also imbue the rarely heard Symphonic Suite from Troilus and Cressida, where the three string soloists are heard to ravishing effect within the canvas. As for Portsmouth Point, few accounts have bristled with such rapier-like rhythmic verve and dazzling orchestral colour. Hats off to Chandos – with a first volume as impressive as this the rest are eagerly awaited.