februari 2012

Seraph

Alison Balsom & Scottish Ensemble, BBC Scottish Symphony Orchestra o.l.v. Lawrence Renes

Balsom neemt MacMillans niet onbelangrijke eisen op de koop toe, en het Scottish Ensemble steunt haar onverminderd.

Na de epische confrontatie van James MacMillans eerdere concert combineert de opvolger op behendige wijze trompet en strijkers in muziek die varieert van de scherpzinnigheid van het eerste deel, via de 'seraphische' klaaglijkheid van het licht gestructureerde Adagio tot het robuuste samenspel van de finale. Balsom neemt de niet onaanzienlijke eisen op haar schouders, met het Scottish Ensemble dat onverminderd steunt.

Na het peinzende eerbetoon aan Lutosławski, Toru Takamitsu's Paths, blijft Alexander Arutiunians Trompetconcert een effectieve aanpassing aan Stalinistische dictaten - behendig wisselend tussen retoriek en energie met een aantrekkelijke melodieusheid die doet denken aan Glière. Balsom projecteert het met de nodige vitaliteit, hoewel Bibi Black een graad meer spontaniteit en expressieve evenwicht vindt. Bernd Alois Zimmermanns concert is misschien wel het beste van alle hedendaagse concerten: de reeks variaties op het spirituele Nobody knows de trouble I see (een suggestieve bewerking van Balsom en Tom Poster gaat vooraf aan dit verslag) en gaat van echte onheilspellendheid, via ironie en een verfrissende oefening voor solist en orkest, naar noodlottige onzekerheid. Reinhold Friedrich toont meer beheersing in die centrale delen, hun bluesy boventonen een beetje voorzichtig zoals weergegeven door de BBC Scottish Symphony, maar Balsoms oprechte welsprekendheid elders kan niet worden ontkend.

Het geluid op alle drie de locaties is helder en transparant zonder aan impact te ontbreken, en de noten zijn bondig informatief. Jammer dat er nog een concert had kunnen worden opgenomen, als Balsom een ​​vervolg-cd plant (wat dacht je van de concerten van Maxwell Davies, Panufnik en Weinberg?), des te beter.

After the epic confrontation of James MacMillan’s earlier concerto, its successor deftly combines trumpet and strings in music that ranges from the incisiveness of its first movement, via the ‘seraphic’ plaintiveness of its lightly textured Adagio to the robust interplay of the finale. Balsom takes its not inconsiderable demands in her stride, with the Scottish Ensemble unstinting in its support.

Coming after the pensive Lutosławski tribute that is Toru Takamitsu’s Paths, Alexander Arutiunian’s Trumpet Concerto remains an effective accommodation of Stalinist dictates – nimbly alternating between rhetoric and energy with an appealing melodiousness redolent of Glière. Balsom projects it with due vitality, though Bibi Black finds a degree more spontaneity and expressive poise. Bernd Alois Zimmermann’s is arguably the finest of all latter-day concertos: its sequence of variations on the spiritual Nobody knows de trouble I see (an evocative arrangement by Balsom and Tom Poster prefaces this account) moving from real ominousness, through glancing irony and a bracing workout for soloist and orchestra, to fateful uncertainty. Reinhold Friedrich evinces greater command in those central sections, their bluesy overtones a little cautious as rendered by the BBC Scottish Symphony, yet Balsom’s heartfelt eloquence elsewhere cannot be gainsaid.

The sound in all three locations is clear and transparent without lacking impact, and the notes are succinctly informative. A pity that another concerto could have been included though, if Balsom is planning a follow-up disc (how about the Maxwell Davies, Panufnik and Weinberg concertos?), so much the better.