januari 2012
Melancolía - Spanish Arias and Songs
Patricia Petibon & Orquestra Nacional de España o.l.v. Josep Pons
Petibons acteer- en karaktervaardigheden tillen duidelijk elke interpretatie omhoog. De opname is super natuurlijk. Een echte aanrader.
Een opmerkelijke prestatie: een fanbrief aan de Spaanse muziek (Zuid-Amerika of een uitstapje naar het Brazilië van Villa-Lobos niet uitgezonderd), met een nieuwe opdracht van Nicolas Bacri. Het wordt met aplomb uitgevoerd en, zoals we horen in de Bacri-suite van liederen en Saluds aria ‘¡Vivan los que rien!’, zonder angst om uitdagende of onbekende vocale gebieden in te gaan. ‘Ik wilde geen Spaanse identiteit nabootsen, maar het voelen zonder te verbergen wie ik ben,’ zegt de zanger.
De liederen zelf en hun volgorde zijn gekozen rond het ‘melancholische’ thema met speciale aandacht voor de vaak wreed mooie woorden. Er is een scala aan begeleidingen – piano en percussie (Ogundé uareré, een aanroeping van een Yoruba-godin), gitaar en percussie (voor Joaquín Nins flamencodans El vito) en verschillende orkestgroottes.
Het is moeilijk om een krenten uit een album te plukken dat het veelvuldig luisteren in één keer volledig beloont – en dat ook makkelijk voor te stellen is (op de best mogelijke manier) dat het een favoriet restaurant wordt. Petibon is vooral effectief in de zarzuela-nummers (Marinela, Marinela, Petenera en het tweesnijdende La tarantula é un bicho mú malo – de zangeres wordt gebeten door de spin en het is bijna grappig, maar ze gaat dood), Falla's Vida breve-aria (wat een resonerend stuk is dit, zoals we hoorden in Opera North's 'Little Greats'-seizoen) en Bacri's 'Hay quien dice', waarin de Franse componist (geboren in 1961) de sopraan helemaal tot haar Lulu-tessitura brengt.
Petibons acteer- en karaktervaardigheden tillen duidelijk elke interpretatie omhoog. De opname, gemaakt in Madrid’s Auditorio Nacional de Música in de herfst van 2010, is super natuurlijk met precieze balansbeslissingen voor de verschillende begeleidingen. Een echte aanrader.
A remarkable achievement: a fan letter to Spanish music (not excluding South America or an excursion to Villa-Lobos’s Brazil) including a new commission from Nicolas Bacri. It’s carried out with aplomb and, as we hear in the Bacri suite of songs and Salud’s aria ‘¡Vivan los que rien!’, without fear of going into challenging or unfamiliar vocal areas. ‘I didn’t want to mimic a Spanish identity, but to feel it without disguising what I am,’ says the singer.
The songs themselves and their sequence are chosen around the ‘melancholy’ theme with especial attention to the often savagely beautiful words. There’s a range of accompaniments – piano and percussion (Ogundé uareré, an invocation of a Yoruba goddess), guitar and percussion (for Joaquín Nin’s flamenco dance El vito) and various sizes of orchestra.
It’s hard to cherry-pick from an album that repays frequent playing complete in one sitting – and that it’s also easy to imagine (in the best possible way) becoming a restaurant favourite. Petibon is especially effective in the zarzuela numbers (Marinela, Marinela, Petenera and the double-edged La tarantula é un bicho mú malo – the singer is bitten by the spider and it’s almost funny, but she’s going to die), Falla’s Vida breve aria (what a resonant piece this is, as we heard in Opera North’s ‘Little Greats’ season) and Bacri’s ‘Hay quien dice’, where the French composer (b1961) takes the soprano right up into her Lulu tessitura.
Throughout, Petibon’s acting and character skills evidently lift each interpretation. The recording, made in Madrid’s Auditorio Nacional de Música in autumn 2010, is superbly natural with precise balance decisions made for the different accompaniments. Hugely recommended.