Awards Issue 2013

J.S. Bach: Organ Works, Vol. II

Robert Quinney

Robert Quinney's Bach-recital getuigt van onderzoekende vitaliteit en vindingrijkheid en raakt de kern van de muziek met verfrissende helderheid en een communicatie die voortkomt uit oprecht begrip.

Van de verschillende complete Bach-orgelopnames zijn er maar weinig die deze geweldige muziek consequent uit de loft halen en in de interpretatieve strijd van doorgewinterde kamermuziekuitvoeringen brengen. Robert Quinney doet dat hier met een recital van onderzoekende vitaliteit en vindingrijkheid. De keuze voor het Metzler-orgel van Trinity College, Cambridge, brengt een caleidoscoop van intimiteit, zachte tinten en geëtste contrapunten in de trio's (zoals het prachtige Trio super 'Allein Gott', BWV664, en het Adagio van BWV564), maar elders wordt de diepte van het instrument geëvenaard door een briljant bestudeerde, bijna microscopische beoordeling van de stylus fantasticus, om nog maar te zwijgen van Quinney's bekwame verwijzingen naar de vele andere genres die de jonge Bach met fanatiek enthousiasme absorbeerde.

Paradoxaal genoeg is het meest opvallende kenmerk de manier waarop Quinneys gezaghebbende distillatie van de muziek nooit resulteert in droge, academische essays – terwijl hij ook nooit met eigenzinnige retorische effecten (à la Koopman) op de tribune speelt. Er is een innerlijke controle en een overwogen afkomst die leidt tot de alomtegenwoordige Toccata en Fuga in d mineur, BWV565, waarbij alle clichés worden vermeden, geparadeerd als een introitus van ongebruikelijke lenigheid en dynamische samenhang.

De tour de force is de lezing van de Passacaglia, die uitzonderlijk getempoeerd is en Bachs ingenieuze figuratie op welsprekende wijze in evenwicht brengt met registratie-inflecties waarvan het incrementele effect de enorme omvang van zijn stuk steeds duidelijker in beeld brengt. Sommigen geven misschien de voorkeur aan wat meer losbandigheid in de buitenste delen van BWV564, maar de F majeur Toccata en Fuga, BWV540, brengt een zoekende, nerveuze energie, waar legato en ‘lift’ gemakkelijk samengaan. Van verfijnde ideeën van sublieme devotionele contemplatie in de koraalpreludes tot de scherp getekende doeken van de grootschalige werken, Quinney’s Bach komt tot de kern van de muziek met verfrissende helderheid en een communicatie geboren uit oprecht begrip. Laat het volgende deel maar snel komen, alsjeblieft.

Of the various complete Bach organ recorded sets, few consistently transport this great music out of the loft and into the interpretative fray of seasoned chamber music performance. Robert Quinney does so here with a recital of probing vitality and resourcefulness. The choice of the Metzler organ of Trinity College, Cambridge, brings a kaleidoscope of intimacy, soft hues and etched counterpoints in the trios (such as the exquisite Trio super ‘Allein Gott’, BWV664, and the Adagio of BWV564) but elsewhere the depth of the instrument is matched by a brilliantly studied, almost microscopic assessment of the stylus fantasticus, not to mention Quinney’s skilful referencing of the many other genres which the young Bach absorbed with fanatical enthusiasm.

Paradoxically, the most distinctive feature is the way Quinney’s authoritative distillation of the music never results in dry, academic essays – while, also, never playing to the gallery with maverick rhetorical effects (à la Koopman). There’s an inner control and considered pedigree which leads to the ubiquitous Toccata and Fugue in D minor, BWV565, with all clichés eschewed, paraded as an introit of unusual litheness and dynamic coherence.

The tour de force is the reading of the Passacaglia, which is exceptionally paced, eloquently balancing Bach’s ingenious figuration with registration inflections whose incremental effect brings the vast scale of his piece into ever-clearer view. Some may prefer a little more abandon in the outer sections of BWV564 but the F major Toccata and Fugue, BWV540, brings a questing nervous energy, where legato and ‘lift’ combine with ease. From refined conceits of sublime devotional contemplation in the chorale preludes to the sharply drawn canvases of the large-scale works, Quinney’s Bach gets to the heart of the music with refreshing clarity and a communication born of genuine understanding. Bring on the next volume soon, please.