Awards Issue 2013

Rachmaninov & Shostakovich: Sonatas

Leonard Elschenbroich & Alexei Grynyuk

Zelden heb ik Rachmaninov met zoveel sensatie beluisterd, waarbij de dramatische ontwikkeling ervan met zoveel volmaakte scherpzinnigheid is uitgezet.

Dit is een vrij uitzonderlijke uitvoering van Rachmaninovs Cellosonate. Er staan ​​al behoorlijk wat versies in de catalogus, maar deze van de jonge Duitse cellist Leonard Elschenbroich en de in Oekraïne geboren pianist Alexei Grynyuk blaast de muziek nieuw, viriel leven in. Aan de manier waarop ze zich aan het begin van het eerste deel verdiepen in de mijmeringen, voel je meteen dat ze iets ongewoons interessants te melden hebben in hun interpretatie. En dat blijkt ook. Die vaak genoemde problemen bij het vinden van een balans tussen cello en piano komen hier niet aan bod: dit is een dialoog tussen twee gelijke, complementaire stemmen. Het is niet zozeer dat ze weten wanneer ze terrein moeten prijsgeven, maar dat ze verenigd zijn in hun reactie op de inhoud van de muziek en genoeg vertrouwen hebben in elkaars reacties om veelzeggende, expressieve punten te kunnen maken. Ik kan me niet voorstellen hoe vaak ik de Rachmaninov-sonate heb gehoord, maar zelden met zo'n tintelend gevoel dat het dramatische traject met zo'n volmaakte perceptie is uitgezet, dat de passies - of ze nu demonstratief of introspectief zijn - zo warm zijn omarmd of dat het hart zo intuïtief is geraakt.

In de totaal verschillende sferen van de late Shostakovich zijn Elschenbroich en Grynyuk niet minder overtuigend. Dit is Daniil Shafrans cello-bewerking van de Altvioolsonate. Terwijl de Rachmaninov gezonde uitbundigheid en verrukking uitstraalt, lag Shostakovich op zijn sterfbed en de uitvoering vangt alle pijnlijke verlatenheid, verzet, angstige spanningen en bittere wendingen van de muziek.

This is a quite exceptional performance of Rachmaninov’s Cello Sonata. There are a good many versions already in the catalogue but this one by the young German cellist Leonard Elschenbroich and Ukrainian-born pianist Alexei Grynyuk breathes virile new life into the music. From the way they immerse themselves in the reverie at the start of the first movement, you immediately sense that they are going to have something of uncommon interest to impart in their interpretation. And so it proves. Those oft-cited problems of establishing balance between cello and piano never enter the equation here: this is a dialogue between two equal, complementary voices. It is not so much that they know when to yield ground but that they are united in their response to the substance of the music and confident enough in one another’s reactions to be able to make telling expressive points. I can’t imagine how many times I have heard the Rachmaninov Sonata, but rarely with such a tingling sensation that its dramatic trajectory has been charted with such consummate perception, that its passions – whether demonstrative or introspective – have been so warmly embraced or that its heart has been so intuitively struck.

In the entirely different realms of late Shostakovich, Elschenbroich and Grynyuk are no less persuasive. This is Daniil Shafran’s cello arrangement of the Viola Sonata. Whereas the Rachmaninov exudes healthy exuberance and rapture, Shostakovich was on his deathbed and the performance captures all the music’s aching desolation, defiance, anxious tensions and bitter twists.