Awards Issue 2013

Schumann: Symphony No. 2 & Overtures (Live At Musikverein, Vienna / 2012)

Orchestra Mozart o.l.v. Claudio Abbado

Abbado’s oor voor detail en de individuele kleureffecten van de instrumentale klankkwaliteiten zorgen ervoor dat de partituur gloeit met subtiel licht en schaduw.

Er is geen schande om de leeftijd van 80 te bereiken zonder ooit een Schumann-symfonie op cd te hebben uitgebracht, maar er is alle reden om te vieren dat Claudio Abbado deze nieuwe uitlaatklep heeft gevonden nu hij aan zijn negende decennium begint. Hij heeft gekozen voor de Tweede symfonie in C majeur, vorig jaar opgenomen in de Musikverein in Wenen, samen met de ouvertures Manfred en Genoveva. De combinatie van de akoestiek van de zaal en het gepolijste timbre van het Orchestra Mozart zorgt ervoor dat de geluidskwaliteit van een superieure orde is, maar daaraan gekoppeld is het levende perspectief dat Abbado aan de muziek geeft. Je aarzelt om het alchemie te noemen, omdat dat eerder impliceert dat Abbado iets basaals omzet in iets kostbaars, terwijl zijn leidende principe duidelijk is dat de symfonie al van een statuur en karakter is die hem rijp maken voor zijn transcendente kunst van interpretatie.

En deze heeft alles wat je maar kunt wensen. Hij bereikt een onberispelijke helderheid van textuur, eenstemmigheid van aanval en precisie van articulatie. Bovendien wordt het dramatische traject van de symfonie uitgebreid en opwindend beschreven; er is een brede, overkoepelende sweep in de frasering die de muziek vooruit draagt; en Abbado's oor voor detail en de individuele coloristische effecten van instrumentale tonale kwaliteiten laten de partituur gloeien met subtiel licht en schaduw. De onderliggende kracht van de uitvoering van de symfonie wordt overgedragen op de Manfred en Genoveva ouvertures, alle drie werken die Schumanns creatieve originaliteit manifesteren die Abbado met zoveel inzicht en dynamiek aanboort.

There is no shame in reaching the age of 80 without ever having released a Schumann symphony on disc, but there is every reason to celebrate the fact that Claudio Abbado has found this new outlet as he embarks on his ninth decade. He has chosen the Second Symphony in C major, recorded last year in Vienna’s Musikverein along with the Manfred and Genoveva overtures. The combination of the hall’s acoustics and the Orchestra Mozart’s burnished timbre ensures that the sound quality is of a supreme order, but allied to that is the living perspective that Abbado brings to the music. One hesitates to call it alchemy, since that rather implies that Abbado is transmuting something base into something precious, whereas his guiding principle is obviously that the symphony is already of a stature and character that make it ripe for his transcendent art of interpretation.

And this one has everything you could wish for. He achieves impeccable clarity of texture, unanimity of attack and precision of articulation. Over and above that, the symphony’s dramatic trajectory is comprehensively and thrillingly described; there is a broad, over-arching sweep to the phrasing that carries the music forwards; and Abbado’s ear for detail and the individual colouristic effects of instrumental tonal qualities make the score glow with subtle light and shade. The underlying power of the symphony’s performance is carried over into the Manfred and Genoveva overtures, all three works manifesting Schumann’s creative originality that Abbado taps with such insight and dynamism.