december 2013

Mahler: Das Lied Von Der Erde

Sarah Connolly & Toby Spence & London Philharmonic Orchestra o.l.v. Yannick Nézet-Séguin

Wat valt er nog te zeggen over Sarah Connolly, wiens optredens tegenwoordig onvolprezen zijn?

Vrouwelijke Britse zangers lijken een speciale band te hebben met Mahlers liedsymfonie en twee van de beste mezzosopranen van vandaag de dag zijn hier vertegenwoordigd. Alice Cootes vertolking komt in de context van een waarheidsgetrouw klinkende Pentatone-studio-opname, waarbij haar lichte, klagende, zorgvuldig gekleurde sonoriteit niet ideaal wordt aangevuld door de Heldentenor-achtige uitvoering van Burkhard Fritz. Coote tilt Dame Janet Bakers verrukte introspectie naar een nieuw niveau; Fritz heeft het vocale uithoudingsvermogen, maar kan een beetje onhandig overkomen in nummers die, om eerlijk te zijn, zich verzetten tegen een geloofwaardige casting. Dirigent Marc Albrecht doet ook mee (op de manier van wijlen Sir Colin Davis) en zijn vocale aansporingen inspireren tot sympathiek spel, zelfs als de droefheid, het verlies en de ultieme sereniteit van 'Der Abschied' het speciale domein van zijn solist blijven.

Hoewel audiofielen misschien minder aangetrokken worden door de LPO-opname, die werd vastgelegd tijdens een enkel concert in februari 2011 met een patch van de ochtendrepetitie, worden de problemen van het dichtbij mikken in een lastige zaal succesvol gecamoufleerd. De muziek is opmerkelijk. Je zou kunnen stellen dat Yannick Nézet-Séguins minuutrespons overdreven is, dat hij niet (of nog niet) de duistere emoties oproept die worden opgeroepen door mensen als Bruno Walter, Otto Klemperer en Leonard Bernstein – misschien komen die later met verwijzingen naar sterfelijkheid. Dit lijkt me desondanks de echte deal, net als zijn vorige cd op het LPO-label, een hypnotiserend langzaam verslag van Brahms' German Requiem. De spelers, in topvorm, zijn deelnemers in plaats van begeleiders.

Toby Spence zal misschien wat wenkbrauwen doen fronsen. Ondanks dat het timbre onmiskenbaar Engels is, wordt hij op cd in ieder geval nooit overstemd en is er ook veel gevoeligheid. Wat valt er nog te zeggen over Sarah Connolly, wiens optredens tegenwoordig zo goed als onprettig zijn? Haar stem is groter, dramatischer, aanpasbaarder dan die van Coote, misschien niet zo persoonlijk van klank maar tegelijkertijd menselijk en majestueus. Je zou terug moeten naar Christa Ludwig om de regels met zo'n zekere techniek te horen, of naar Dame Janet met Haitink voor het ultieme in spookachtige nostalgie.

Qua ontwerp is er keuze tussen het grijze vingerafdrukmotief van Pentatone en de origami-motten van het LPO op een blauwe achtergrond. Beide releases bevatten volledige teksten en vertalingen, hoewel de bedrijfsnaam op de Pentatone-uitgave halverwege wordt weergegeven als 'Pentetone'. Het is de rivaliserende uitgave die de sterkere aanbeveling verdient in


hoe dan ook.

Female British singers seem to have a special relationship with Mahler’s song-symphony and two of today’s finest mezzos are represented here. Alice Coote’s rendition comes in the context of a truthful-sounding Pentatone studio recording where her light, plaintive, carefully coloured sonority is not ideally complemented by the Heldentenor ish delivery of Burkhard Fritz. Coote takes Dame Janet Baker’s rapt introspection to a new level; Fritz has the vocal stamina but can seem a little ungainly in songs which, to be fair, resist plausible casting. Conductor Marc Albrecht joins in too (in the manner of the late Sir Colin Davis) and his vocal exhortations inspire sympathetic playing even if the sadness, loss and ultimate serenity of ‘Der Abschied’ remain the special province of his soloist.

While audiophiles may be less drawn to the LPO recording, captured at a single concert in February 2011 with patching from the morning rehearsal, the problems of close miking in a difficult hall are successfully camouflaged. The music-making is remarkable. It might be argued that Yannick Nézet-Séguin’s minute responsiveness is over the top, that he doesn’t (or can’t yet) call upon the darker emotions evoked by the likes of Bruno Walter, Otto Klemperer and Leonard Bernstein – perhaps these will come later with intimations of mortality. This strikes me as the real deal nevertheless, just like his previous disc on the LPO label, a mesmerically slow account of Brahms’s German Requiem. The players, on top form, are participants rather than accompanists.

Toby Spence may raise a few eyebrows. For all that the timbre is unmistakably English, on CD at least he is never drowned out and there is much sensitivity too. What can there be left to say about Sarah Connolly, whose performances these days are pretty much beyond praise? Her voice is bigger, more dramatic, more adaptable than Coote’s, not perhaps so personal in timbre yet at once human and majestic. You’d have to go back to Christa Ludwig to find the lines dispatched with such secure technique, or to Dame Janet with Haitink for the ultimate in haunting nostalgia.

Design-wise, choice rests between Pentatone’s grey fingerprint motif and the LPO’s origami moths on a blue background. Both releases come with full texts and translations, though on the Pentatone issue the company name is rendered as ‘Pentetone’ part way through. It’s the rival issue that merits the stronger recommendation in


any event.