december 2013

Mozart Piano Sonatas Vol. 1 - Wigmore Hall Live

Christian Blackshaw

Blackshaws bedachtzame maar spontane virtuositeit, scherpe karaktergevoel en volkomen levendige muziek maken ontwapenden mijn scepsis volledig.

De eerste vier W's (Wie, Wat, Waar, Wanneer) leken duidelijk: Christian Blackshaw speelt Mozartsonates in Wigmore Hall in 2012. Maar de laatste W, 'Waarom', ontging me in eerste instantie. Hebben we tenslotte echt nog een Mozartcyclus nodig, en dan nog wel van een relatief onbekende pianist van in de zestig? Hoe dan ook, ik laadde de cd's plichtsgetrouw in de computer; en binnen een halve minuut ontwapende Blackshaws bedachtzame maar spontane virtuositeit, scherpe karaktergevoel en volkomen levendige muziekmaken mijn scepsis volledig. Zijn lichte toets en onvoorspelbare maar nooit gekunsteld klinkende accenten in de buitenste delen van de C majeur Sonate (K279) zijn verwant aan een meesteracteur die weet hoe hij een goede zin moet weggooien. Luister naar het Adagio van F majeur (K280), en hoe Blackshaw imitatieve frasen tussen de ene en de andere hand balanceert tot een betoverend, driedimensionaal effect, of hoe Mozarts geestige, ingenieuze inzet van klavierregisters in het Presto raak is. En laten we Blackshaws prachtige toon en de timing van de versieringen in de Rondeau van de D majeur Sonate (K311) niet vergeten.

Hij neemt de finale van de A mineur (K310) in een optimistisch tempo, maar de controle over de stemvoering en de sluw geschaalde dynamiek boeien je aandacht in elke maat. Natuurlijk zou ik geen echte Gramophone-criticus zijn als ik niet één klein minpuntje zou vinden, om het zo maar te zeggen, en dat betreft Blackshaw die zich enigszins terughoudend opstelt in het eerste deel van de Bes Sonate (K570). Maar hij compenseert dit door de syncopen van Allegretto te benadrukken door middel van discreet gevarieerde articulaties en accenten. De opnamekwaliteit weerspiegelt redelijkerwijs iemands perspectief op Wigmore Halls podium vanuit een close-up publieksstoel. Nu om mijn eerdere vraag te beantwoorden: we hebben Vol 2 nodig.

The first four Ws (Who, What, Where, When) seemed clear-cut: Christian Blackshaw plays Mozart sonatas at Wigmore Hall in 2012. But the last W, ‘Why’, eluded me at first. After all, do we really need another Mozart cycle, and from a relatively unknown pianist in his sixties? In any event, I dutifully loaded in the CDs; and within half a minute Blackshaw’s mindful yet spontaneous virtuosity, pinpointed sense of character and utterly alive music-making completely disarmed my scepticism. His light touch and unpredictable yet never contrived-sounding accents in the outer movements of the C major Sonata (K279) are akin to a master actor who knows how to throw away a good line. Listen to the Adagio of the F major (K280), and how Blackshaw balances imitative phrases between one hand and the other to ravishing, three-dimensional effect, or how Mozart’s witty, ingenious deployment of keyboard registers in the Presto hit home. And let’s not forget Blackshaw’s gorgeous tone and split-second timing of the embellishments in the Rondeau of the D major Sonata (K311).

He takes the finale of the A minor (K310) at an optimistic clip, yet the control of voicing and cannily scaled dynamics rivet your attention in every bar. Of course, I wouldn’t be a true Gramophone critic if I didn’t find one nit to pick, so to speak, and that concerns Blackshaw slightly holding back in the first movement of the B flat Sonata (K570). But he compensates by playing up the Allegretto’s syncopations through discreetly varied articulations and accents. The recording quality reasonably mirrors one’s perspective of Wigmore Hall’s stage from a close-up audience seat. Now to answer my earlier question: we need Vol 2.