december 2013

Chopin: Polonaises

Rafał Blechacz

Blechacz weet niet alleen de nobelheid en heerszuchtigheid van deze stukken zo goed vast te leggen, maar ook de frasering van een groot zanger en de momenten van hartverscheurend verdriet die hier te vinden zijn.

Voor veel Chopin-liefhebbers zijn Arthur Rubinsteins opnames van de Polonaises uit de jaren dertig de maatstaf (verreweg te verkiezen boven zijn sonisch inferieure remakes uit de jaren vijftig); voor anderen is Pollini's doortocht in de jaren zeventig het ideaal; ik heb al lang een zwak voor Alexander Brailowsky's complete reeks uit 1961, inclusief de vroege en Op posth Polonaises (Sony, 6/62^R – nla). Maar ik denk dat we het allemaal eens kunnen zijn over een nieuwe maatstaf met de komst van deze opname van Rafa Blechacz. Het is niet alleen de nobelheid en heerszuchtigheid van deze werken die hij zo goed vastlegt, noch de verschillende verhalende tonen van de zeven Polonaises (elk gescheiden door 15 seconden stilte), maar ook de frasering van een geweldige zanger en de momenten van hartverscheurend verdriet. Luister naar de terugkeer van het hoofdthema aan het einde van de Polonaise in c mineur en je zult begrijpen wat ik bedoel.

Het is een zeldzame intégrale waarin elk werk even technisch succesvol en muzikaal overtuigend is als al zijn metgezellen. Slechts twee kleine eigenaardigheden trokken mijn aandacht: tegen het einde van die felle herhalingen in Op. 44 laat Blechacz enkele van de demisemiquaver A flat up beats weg (Rubinstein doet hetzelfde); en in Op. 53 voegt hij een kleine maar afleidende tenuto in drie maten voor het einde van het linkerhandoctaafgedeelte. Maar dit is Chopin-spel van de hoogste orde, met opgenomen pianogeluid dat de eerdere versies ver overtreft.

For many Chopin lovers, Arthur Rubinstein’s 1930s recordings of the Polonaises are the benchmark (far preferable to his sonically inferior 1950s remakes); for others, Pollini’s traversal in the 1970s is the ideal; I’ve long had a soft spot for Alexander Brailowsky’s complete 1961 run that includes the early and Op posth Polonaises (Sony, 6/62^R – nla). But I think we all might agree on a new benchmark with the arrival of this recording from Rafa Blechacz. It is not just the nobility and imperiousness of these works that he captures so well, nor the different narrative tones of the seven Polonaises (each separated by 15 seconds of silence), but also the phrasing of a great singer and the moments of heart-wrenching grief. Listen to the return of the main theme at the end of the C minor Polonaise and you’ll see what I mean.

It is a rare intégrale in which every work is as technically successful and musically convincing as all its companions. Only two slight oddities caught my attention: towards the end of those fierce repetitions in Op 44, Blechacz omits some of the demisemiquaver A flat up beats (Rubinstein does the same); and in Op 53 he inserts a small but distracting tenuto three bars before the end of the left-hand octave section. But this is Chopin-playing of the highest order, with recorded piano sound that far surpasses the earlier versions.