maart 2025
Elgar: The Dream of Gerontius, Op. 38
Finnish Radio Symphony Orchestra o.l.v. Nicholas Collon
Nicholas Collon geeft een boeiende interpretatie van Elgars diep spirituele werk, waarbij hij altijd alert is op het epische drama, terwijl John Findon een meeslepende Gerontius is.
Deze live-opname van The Dream of Gerontius is een levendige nieuwe interpretatie van de jonge Britse dirigent Nicholas Collon. Hij is bekend als oprichter en chef-dirigent van het Aurora Orchestra en vervult sinds 2021 ook de rol van chef-dirigent van het Finnish Radio Symphony Orchestra (algemeen beschouwd als het beste van Finland). Het orkest wordt bovendien vergezeld door een combinatie van Finse koren - het Helsinki Music Centre Choir, Dominante en het Helsinki Chamber Choir - en twee koren uit Cambridge (Collons oude thuisbasis), het Cambridge University Symphony Chorus en Alumni van het Choir of Clare College. Het gecombineerde koor, dat zo'n levendige en diverse rol speelt in Elgars oratorium, kwijt zich overal met aplomb van - de dictie is over het algemeen prijzenswaardig, net als de helderheid van toon, blend en intonatie.
De ‘motet’-stijl van het ‘Kyrie eleison’ wordt overgebracht met een dwingende stilte en de vastberaden mars ‘Ga heen in de naam’ wordt met passende kracht gezongen. De demonische fuga (mogelijk het zwakste deel van het werk als het niet met oprechte kwaadaardigheid wordt gecommuniceerd) wordt met verve uitgevoerd, geholpen door wat energiek spel van het virtuoze orkest en een helder opgenomen geluid (waar nasaal gedempte koperblazers, meerdere verdeelde strijkers en het holle lage bereik van de dubbele fagot prachtig doorkomen). Het koor van engelen (‘Praise to the Holiest’), de langste koorfase in het werk, kan in sommige uitvoeringen slepen en te lang lijken, maar hier geeft Collon het een echt gevoel van momentum met een scala aan gegradeerde dynamiek en ritmische aandrijving. De conclusie is extatisch in volume en verrukking.
De solisten vangen ook de bitterzoete, schroeiend romantische sfeer van Newmans gedicht en de Wagneriaanse substantie van Elgars dramatische partituur. Af en toe waren de lyrische fasen van Gerontius’ smeekbede misschien wat helderder geweest, maar John Findon compenseert dit met de meer gepassioneerde operadimensie van het centrale personage, niet in de laatste plaats met zijn krachtige maar ongedwongen cri de coeur ‘Take me away’ na de vreselijke glimp van de Schepper. Christine Rice’s sonore contralto is een boeiende en sympathieke engel in deel 2 (haar ‘liefdesduet’ met Gerontius is betoverend): haar preludiummateriaal voor het koor van de engelen heeft echt pathos (met name de ‘Novissima hora est’-muziek met de solocello’s), net als haar afscheidswoorden in de hartverscheurende finale van het oratorium (‘Softly and slight’). De kortere rollen voor de bariton zijn niet minder belangrijk in hun impact; De resonerende bariton van Roderick Williams verleent priesterlijke autoriteit in de begrafenisstoet ‘Proficiscere anima Christiana’ en er is een voelbare sfeer van Tristanesque tragedie in zijn vertolking van de Engel van de Doodsangst.
Dit is een boeiende opname van een complexe partituur waarin het Finse Radio Symfonie Orkest hun reputatie rechtvaardigt. Ik hoop dat Collon meer Elgar zal doen en misschien zelfs een paar andere grote Britse koorscores van Parry, Stanford en Vaughan Williams, want we zouden wel eens echte traktaties kunnen verwachten.
This live recording of The Dream of Gerontius is a vibrant new interpretation by the young British conductor Nicholas Collon. Well known as the founder and Principal Conductor of the Aurora Orchestra, he has also filled the role of Chief Conductor of the Finnish Radio Symphony Orchestra (widely regarded as the finest in Finland) since 2021. The orchestra is joined, furthermore, by a combination of Finnish choirs – the Helsinki Music Centre Choir, Dominante and the Helsinki Chamber Choir – and two choirs from Cambridge (Collon’s old stamping ground), the Cambridge University Symphony Chorus and Alumni of the Choir of Clare College. The combined chorus, who play such a vibrant and diverse role in Elgar’s oratorio, acquit themselves with aplomb throughout – the diction is commendable for the most part, as is the clarity of tone, blend and intonation.
The ‘motet’ style of the ‘Kyrie eleison’ is conveyed with a compelling stillness and the resolute march ‘Go forth in the name’ is sung with appropriate vigour. The demonic fugue (potentially the weakest part of the work if not communicated with genuine malevolence) is rendered with gusto, helped by some energetic playing from the virtuoso orchestra and a clear recorded sound (where nasal muted brass, multiple divided strings and the cavernous low range of the double bassoon come through splendidly). The Chorus of Angels (‘Praise to the Holiest’), the longest choral phase in the work, can in some performances drag and seem too long, but here Collon lends it a real sense of momentum with a range of graded dynamics and rhythmical drive. Its conclusion is ecstatic in volume and elation.
The soloists also capture the bittersweet, searingly romantic atmosphere of Newman’s poem and the Wagnerian substance of Elgar’s dramatic score. Occasionally, perhaps, the lyrical phases of Gerontius’s pleading might have been a little more limpid, but John Findon makes up for this with the more passionate operatic dimension of the central character, not least with his powerful but unforced cri de coeur ‘Take me away’ after the terrible glimpse of the Creator. Christine Rice’s sonorous contralto is a captivating and sympathetic Angel in Part 2 (her ‘love duet’ with Gerontius is enthralling): her preludial material to the Angels’ Chorus has real pathos (particularly the ‘Novissima hora est’ music with the solo cellos), as do her valedictory words in the oratorio’s heartbreaking finale (‘Softly and gently’). The shorter roles for the baritone are no less significant in their impact; Roderick Williams’s resonant baritone imparts priestly authority in the funeral procession ‘Proficiscere anima Christiana’ and there is a palpable ambience of Tristanesque tragedy in his portrayal of the Angel of the Agony.
This is a captivating recording of a complex score in which the Finnish Radio Symphony Orchestra justify their reputation. I hope Collon will do more Elgar and perhaps even some other big British choral scores by Parry, Stanford and Vaughan Williams, as we could be in for some real treats.