maart 2025

Beethoven: Piano Sonata No. 31 in A-Flat Major, Op. 110 - Brahms: Piano Sonata No. 3 in F Minor, Op. 5

Kate Liu

‘Sensationeel individualistisch’ is de omschrijving van criticus Peter J Rabinowitz – maar leun achterover en luister naar Kate Liu’s aangenaam persoonlijke benadering om een ​​zeer lonende recital te ontdekken.

Toen Kate Liu de bronzen medaille won op de Chopin-wedstrijd in Warschau in 2015, was dat geen teken van algemene overeenstemming dat ze 'redelijk goed' was, maar een middenweg tussen de juryleden die haar uitzonderlijk vonden en degenen die haar teleurstellend vonden. Diezelfde controverse zal waarschijnlijk ook deze sensationeel individualistische release begroeten. Je kunt geboeid zijn door deze uitvoeringen (zoals ik) of je kunt ze niet leuk vinden, maar je zult er waarschijnlijk niet lauw van worden.

In de Brahms is Arthur Rubinsteins versie uit 1949 een goed vergelijkingspunt (RCA). Met zijn heldere texturen en onstuimige tempo's benadrukt Rubinstein de jeugdige passie van de sonate; het is misschien in f-mineur, maar dat blokkeert het zonlicht niet. Liu is zijn tegenpool. Met haar overweging en emotionele diepgang (subtiel versterkt op sommige plekken door haar krachtige linkerhand) – en met haar reflectie en haar aangrijpende intimiteit (bekijk haar geheime verkenning van het tweede deel) – lijkt haar lezing doorspekt met voorbodes van de melancholie die zoveel van Brahms’ late meesterwerken kenmerkt.

Liu’s interpretatie langzaam noemen zou nauwelijks een hint geven van de breedte ervan – het is zo langdradig (46 minuten voor een werk dat zelden de 40 haalt) dat veel luisteraars hun geduld uitgeput zullen vinden. Als je echter meer sympathie hebt voor Liu’s premisse, zul je merken dat ze je overweldigend meeneemt in haar wereld met haar gedurfde maar fijn geproportioneerde elasticiteit van tempo, haar vaak extreme behandeling van dynamiek (het fff hoogtepunt van het tweede deel lijkt ongewoon verpletterend, gezien de delicatesse elders), en haar kunstzinnige kleuring. Voeg hieraan toe de zwaartekracht waarmee ze de aankomstpunten bekleedt, en de muziek lijkt nooit te slepen.

Haar Beethoven heeft dezelfde kwaliteiten – dezelfde doordachte overweging, dezelfde flexibiliteit, hetzelfde gevoel voor vorm (de laatste beweging bouwt net zo goed op als alle andere). In International Piano (september 2022) noemde Jed Distler haar optreden op de Cliburn Competition, een paar maanden na deze opname, ‘rapt’ en ‘heartfelt’ – en die woorden lijken precies goed.

Liu’s vingerwerk is overal feilloos (in het Presto van Brahms’ finale laat ze het recente verslag van Llŷr Williams benaderen – Signum, 12/24); en haar balans is adembenemend, vooral in passages met overlappende ritmes. De techniek is ook eersteklas. Over het geheel genomen een belangrijke verschijning van een pianist die te diep in de schaduw is gebleven.

When Kate Liu took the Bronze Medal at the 2015 Warsaw Chopin Competition, it was not a sign of general agreement that she was ‘pretty good’ but a middle ground between the judges who thought her exceptional and those who found her disappointing. That same controversy will probably greet this sensationally individualistic release as well. You may be enthralled by these performances (as I am) or you may dislike them, but you’re unlikely to be lukewarm.

In the Brahms, Arthur Rubinstein’s 1949 version stands as a good point of comparison (RCA). With his bright textures and impetuous tempos, Rubinstein stresses the sonata’s youthful ardour; it may be in F minor but that doesn’t block out the sunlight. Liu is his polar opposite. With her deliberation and emotional depth (subtly amplified in spots by her powerful left hand) – and with her reflection and her poignant intimacy (check out her secretive exploration of the second movement) – her reading seems streaked with harbingers of the melancholy marking so many of Brahms’s late masterpieces.

To call Liu’s interpretation slow would barely hint at its breadth – it’s so drawn out (46 minutes for a work that rarely reaches 40) that many listeners will find their patience depleted. If you’re more sympathetic to Liu’s premise, though, you may find that she draws you overpoweringly into her world with her daring yet finely proportioned elasticity of tempo, her often extreme treatment of dynamics (the fff climax of the second movement seems uncommonly shattering, given the delicacy elsewhere), and her artful colouring. Add to this the gravitational pull with which she invests the points of arrival, and the music never seems to drag.

Her Beethoven has the same qualities – the same thoughtful consideration, the same flexibility, the same sense of shape (the last movement builds as well as any). In International Piano (September 2022), Jed Distler called her performance at the Cliburn Competition, a few months after this recording, ‘rapt’ and ‘heartfelt’ – and those words seem right on target.

Throughout, Liu’s fingerwork is unfailing (in the Presto of Brahms’s finale, she makes Llŷr Williams’s recent account seem approximate – Signum, 12/24); and her balances are breathtaking, especially in passages featuring superimposed rhythms. The engineering is first-rate, too. Overall, a major appearance by a pianist who has remained too deeply in the shadows.