maart 2025

Ravel: Daphnis et Chloé

Tenebrae & London Symphony Orchestra o.l.v. Sir Antonio Pappano

Sir Antonio Pappano haalt in dit meesterwerk van Ravel prachtige texturen uit de spelers van zijn London Symphony, en ook uit het onberispelijke Tenebrae-koor.

Ravels erotische pastorale – het Griekenland van zijn dromen – vindt een verwante ziel in Antonio Pappano. Soms is het in muziek zo simpel als temperamentvol geschikt zijn voor een stuk, andere keren is het gewoon de chemie tussen orkest en dirigent die een gemeenschappelijk doel vinden. Het London Symphony Orchestra – het meest verlichte orkest – begrijpt het woord ‘weelderig’ beter dan de meeste anderen; ze genieten van het gekraak en geknetter van ritme en helderheid van textuur. En omdat dit LSO Live is, laten de openingsmaten van deze iriserende partituur het publiek naar voren leunen om het mysterieuze gemompel van strijkers op te vangen, zo gedempt dat ze een collectieve inademing veroorzaken.

Verleiding staat centraal in het ballet en niemand doet sensueel, of zelfs wellustig, zoals Ravel – getuige de beroemdste dageraad in alle muziek waar de lucht positief zoemt. Bedwelmend, en nog wat. Pappano’s liefde voor stemmen is misschien de reden waarom de frasering op deze manier streelt. Ik denk aan lichtgevende (gewelfde) strijkerstexturen en die balsemende hoornsolo's – hoog en luchtig en vluchtig als een vleugje geparfumeerde lucht. Het houtblazerskoor van het LSO levert onderscheidende karakters op, maar evenzeer een luxueuze mix. Zelfs de blaasmachine suggereert hijgende warme adem op het landschap.

Natuurlijk stijgt Pappano op naar de bravoure van de wellustige piraten en moedigt briljante articulatie aan van het koper van het LSO, wat op zijn beurt wijst op de krachtige briljantheid van de laatste viering. En wat een goed idee om Tenebrae in te zetten voor het woordloze refrein. Hun bekwaamheid in archaïsche muziek, waar strakke lijnen en onberispelijke stemming alles zijn, blijkt hier een echte zegen – geen spoor van wolligheid te midden van al het ooh-en en aah-en. De concurrentie is natuurlijk hevig, maar Pappano's verslag van deze prachtige partituur heeft de geur van theater, en dat moet wel goed zijn.

Ravel’s erotic pastoral – the Greece of his dreams – finds a kindred spirit in Antonio Pappano. Sometimes in music it’s as simple as being temperamentally suited to a piece, other times it’s simply the chemistry between orchestra and conductor finding common purpose. The London Symphony Orchestra – the most brightly lit of orchestras – understand the word ‘lush’ better than most; they revel in the snap and crackle of rhythm and clarity of texture. And because this is LSO Live the opening measures of this iridescent score have the audience leaning in to catch the mysterious murmuring of strings so hushed as to induce a collective intake of breath.

Seduction is at the heart of the ballet and no one does sensuous, or indeed voluptuous, quite like Ravel – as witness the most famous daybreak in all music where the air positively hums. Heady, and then some. Pappano’s love of voices may be why the phrasing caresses in the way it does. I think of luminous (curvaceous) string textures and those balmy horn solos – high and airy and fleeting like a breath of perfumed air. The LSO’s woodwind choir yields distinct characters but equally a luxurious blend. Even the wind machine suggests panting warm breaths on the landscape.

Of course, Pappano rises to the swagger of the lusty pirates encouraging brilliant articulation from the LSO brass in turn pointing to the punchy brilliance of the final celebration. And what a good idea to deploy Tenebrae for the wordless chorus. Their prowess in archaic music where clean lines and immaculate tuning are everything proves a real boon here – not a hint of woolliness amid all the oohing and aahing. The competition is fierce, of course, but Pappano’s account of this wonderful score has the smell of the theatre about it, and that has to be a good thing.