oktober 2013

Romantic Sonatas - Grieg. Liszt. Rachmaninov

Boris Giltburg

Opnieuw toont Giltburg zich eens te meer een groots en meeslepend oeuvre bezit, waarmee hij interpretaties ondersteunt die stralen van warmte en poëtisch engagement.

Nadat hij de hoogten had bestormd op zijn schijf van Prokofjevs ‘Oorlogs’ Sonates (A/12), stort Boris Giltburg, de recente winnaar van de Brusselse Koningin Elisabethwedstrijd voor piano, zich op drie romantische pianosonates. Opnieuw toont hij zich de bezitter van een enorme en overweldigende techniek, ditmaal met interpretaties die gloeien van warmte en poëtische toewijding. Zijn opname van de Grieg Sonate als metgezel voor zulke weelderige meesterwerken als Rachmaninovs Tweede (hier gespeeld in de herziene versie uit 1931) en de Liszt Sonate zal wat wenkbrauwen doen fronsen. Maar zoals Giltburg zelf beweert, was de Grieg Sonate een geliefd onderdeel van zijn jeugd. En zeker weinig uitvoeringen konden zo’n muzikale betrokkenheid tonen, waardoor zelfs de zwakkere derde en vierde delen levendig tot leven kwamen.

Tegelijkertijd is Giltburg een pianist die geboren is voor Rachmaninovs emotionele vrijgevigheid, en hier in het bijzonder is zijn rubato glorieus sympathiek voor de torenhoge retoriek van de componist. Ook in de Liszt-sonate is het spel van zo'n onwankelbare beheersing dat het de fijnste expressieve kracht toelaat. Giltburgs vingerwerk en de gelijkmatige kracht van zijn octaven zijn dingen om over te verwonderen, maar wat het spel zo speciaal maakt, is de ernst van de aanpak. Hoor hem in het centrale Andante en in het afscheidsslot, of in de gestage in plaats van hectische fuga die het laatste deel begint, en u vraagt ​​zich misschien af ​​wanneer u voor het laatst een uitvoering zo waardig of subtiel poëtisch hebt gehoord. Prachtig opgenomen, is dit een plaat voor ieders genoegen en ik kan niet wachten om Giltburg in andere werken uit zijn toch al formidabele repertoire te horen.

After storming the heights on his disc of Prokofiev’s ‘War’ Sonatas (A/12), Boris Giltburg, the recent winner of the Brussels Queen Elisabeth Piano Competition, turns to three Romantic piano sonatas. Once again he shows himself the possessor of a massive and engulfing technique, this time supporting interpretations that glow with warmth and poetic commitment. His inclusion of the Grieg Sonata as a companion for such opulent masterpieces as Rachmaninov’s Second (played here in the 1931 revision) and the Liszt Sonata will raise a few eyebrows. But as Giltburg himself claims, the Grieg Sonata was a beloved part of his childhood. And certainly few performances could show such musical engagement, making even the weaker third and fourth movements spring vividly to life.

At the same time, Giltburg is a pianist born for Rachmaninov’s emotional largesse, and here in particular his rubato is gloriously sympathetic to the composer’s towering rhetoric. Again, in the Liszt Sonata, the playing is of such an unfaltering command that it allows for the finest expressive power. Giltburg’s fingerwork and the even strength of his octaves are things to marvel at but what makes the playing so special is the seriousness of the approach. Hear him in the central Andante and in the valedictory close, or in the steady rather than frantic fugue commencing the final section, and you may well wonder when you last heard a performance as dignified or subtly poetic. Finely recorded, this is a record for everyone’s delectation and I can scarcely wait to hear Giltburg in other works from his already formidable repertoire