oktober 2013

Prokofiev: Complete Works for Violin

James Ehnes & Andrew Armstrong & BBC Philharmonic Orchestra o.l.v. Gianandrea Noseda

Ehnes’ combinatie van virtuositeit, zoete toon, vloeiende tempi en interpretatieve terughoudendheid past bij al deze muziek.

Chandos steelt een voorsprong op zijn rivalen door Prokofjevs ‘Complete Works for Violin’ te presenteren in een keurige verpakking met twee cd’s. Hoe hevig de concurrentie ook is in de concerten, die al sinds de dagen van Joseph Szigeti en Jascha Heifetz (respectievelijk in de Eerste en Tweede) sterk vertegenwoordigd zijn op plaat, James Ehnes’ bijzondere combinatie van ongeëvenaarde virtuositeit, zoete toon, vloeiende tempi en interpretatieve terughoudendheid past bij al deze muziek tot in de puntjes.

Je voelt al dat we een speciale uitvoering van het D majeur Concerto (nr. 1) tegemoet gaan, nog voordat de solist binnenkomt, Noseda roept een speciale kwaliteit van sprookjesachtige onwerkelijkheid op uit de openingsglans. In feite is de bijdrage van de BBC Philharmonic overal aanwezig, de lezing is strak en puur. Als we het scorende interventionisme van Josefowicz, Steinbacher et al. mijden, is er geen gevaar voor wildgroei.

Ehnes' neiging tot understatement is nog opvallender in het latere concert, waar recente exponenten vastbesloten leken om een ​​meer strijdlustige, gepolitiseerde subtekst te onthullen ten koste van tonale schoonheid en nauwkeurige articulatie. Ik kon het niet zonder Kyung-Wha Chungs oprechte reactie op het lyrische langzame deel doen. Aan de andere kant is Ehnes ook voortreffelijk, geholpen door een begeleiding van echte scherpte en gratie. Prokofievs finale komt over als scherp in plaats van ruw of ongemakkelijk, geholpen door goed beoordeelde geluidsopname die, hoewel resonerend in de huisstijl, orkestrale details niet verdoezelt. De kamermuziekwerken krijgen een strakkere sonische focus op een andere locatie. Ehnes is al jaren een voorvechter van de vioolsonates en er bestaat een eerdere commerciële cd waarop hij samenwerkt met Wendy Chen. Zijn huidige medewerker is de sympathieke Andrew Armstrong, die misschien wel of niet achter wat een aanzienlijk strakkere opvatting is van het grote f-mineurwerk (nr. 1). Sommigen zullen deze uiterst overtuigende heroverweging onterecht omzichtig vinden na mensen als David Oistrakh en Sviatoslav Richter, hoe overtuigend het op zichzelf ook is. De begeleidende sonate, opnieuw verbeeld op verzoek van Oistrakh op basis van Prokofjevs fluitorigineel, heeft daarentegen iets meer gewicht dan voorheen, waardoor de twee stukken minder uiteenlopend aanvoelen. Als geen van de resterende items op hetzelfde niveau werkt, of ze nu Californisch, Parijs of Sovjet zijn qua inspiratie, zijn ze allemaal de moeite waard om te horen. Nogmaals, Ehnes geeft de voorkeur aan snelheden die iets vlotter zijn dan normaal. De bijbehorende, licht revisionistische boekjesnotitie is van David Nice. Sterk aanbevolen.

Chandos steals a march on its rivals by presenting Prokofiev’s ‘Complete Works for Violin’ in a neat two-disc package. However fierce the competition in the concertos, which have been strongly represented on record since the days of Joseph Szigeti and Jascha Heifetz (in the First and Second respectively), James Ehnes’s particular combination of matchless virtuosity, sweet tone, flowing tempi and interpretative restraint suits all this music down to the ground.

You sense that we are in for a special performance of the D major Concerto (No 1) even before the soloist enters, Noseda eliciting a special quality of fairy-tale unreality from its opening shimmer. In fact the contribution of the BBC Philharmonic is distinguished throughout, the reading taut as well as pure. Eschewing the point-scoring interventionism of Josefowicz, Steinbacher et al, there is no danger of sprawl.

Ehnes’s propensity for understatement is yet more striking in the later concerto, where recent exponents have seemed determined to unearth a more belligerent, politicised subtext at the expense of tonal beauty and accurate articulation. I couldn’t do without Kyung-Wha Chung’s heartfelt response to its lyrical slow movement. Then again, Ehnes is exquisite too, helped by an accompaniment of real acuity and grace. Prokofiev’s finale comes across as pungent rather than rough or awkward, abetted by well-judged sound recording which, though resonant in the house style, does not smudge orchestral detail. The chamber works are given a tighter sonic focus in a different venue. Ehnes has been championing the violin sonatas for years and there exists an earlier commercial disc in which he partners Wendy Chen. His current collaborator is the sympathetic Andrew Armstrong, who may or may not be behind what is a considerably tighter conception of the great F minor work (No 1). Some will find this supremely cogent rethink unduly circumspect after the likes of David Oistrakh and Sviatoslav Richter, convincing as it is on its own terms. The companion sonata, reimagined at Oistrakh’s behest from Prokofiev’s flute original, has by contrast a little more weight than before, making the two pieces feel less disparate. If none of the remaining items operates on quite the same level whether Californian, Parisian or Soviet in inspiration, all are worth hearing. Again, Ehnes favours speeds a little brisker than usual. The accompanying, mildly revisionist booklet-note is by David Nice. Strongly recommended.