augustus 2013

Sibelius: Symphonies Nos. 1 & 4

Minnesota Orchestra o.l.v. Osmo Vänskä

De passie en de reikwijdte van de 1e symfonie zijn elektrisch, en evenaren Berglunds klassieke Helsinki-versie en overtreffen zelf de versies van Järvi en (durf ik het te zeggen) Sir Colin Davis.

Osmo Vänskä’s nieuwe Sibelius-cyclus gaat verder met de Eerste en Vierde, een combinatie die hij duidelijk mooi vindt, want zo begon hij zijn vorige cyclus in Lahti. Zoals ik al opmerkte bij nr. 2 en 5 (4/12), zijn Vänskä’s interpretaties in de loop van de tijd geëvolueerd en zijn ze nu opvallend sneller in tempo. In de Eerste symfonie bedraagt ​​het verschil een paar seconden in elk deel – het Scherzo is eigenlijk twee seconden langer (het voelt niet zo!) – maar in de Vierde heeft Vänskä een minuut van zijn Lahti-opname afgeschoren, vooral in het derde deel, Il tempo largo; de Allegro-finale is merkwaardig genoeg 15 seconden langer, het verschil in tempo is opnieuw niet opvallend, wat de snellere opening Tempo molto moderato in evenwicht houdt.

Dit resulteert in beide symfonieën in iets strakkere versies. De passie en de reikwijdte van de Eerste, waarin ik voel dat Sibelius – opzettelijk of onopzettelijk – de Russen in hun eigen spel versloeg door een symfonie te schrijven naar het Russische model, is nog elektrischer dan in Lahti, en evenaart Berglunds klassieke Helsinki-versie en overtreft die van Järvi en (durf ik het te zeggen) Sir Colin Davis. De Minnesota-spelers hebben een rijkere, iets vollere klank, die vooral opvalt in het kale, langzame deel van de Vierde, terwijl ze niets van de majesteit van het schrijven verliezen, vooral niet op het hoogtepunt. De zaken zijn minder duidelijk in de Vierde; hoewel er verschillen in benadering zijn in alle vergeleken versies, komt deze stilistisch meest geavanceerde van Sibelius' symfonieën even goed naar voren als een enorm krachtige uiting. Met het geweldige geluid van BIS, zoals altijd, heeft deze nieuwe cd de lat gelegd voor iedereen om te volgen en eerdere versies om aan te meten.

Osmo Vänskä’s new Sibelius cycle continues with the First and Fourth, a pairing he evidently likes, as that is how he started his previous cycle in Lahti. As I noted with Nos 2 and 5 (4/12), Vänskä’s interpretations have evolved over time and are now notably quicker in tempi. In the First Symphony, the difference amounts to a few seconds in each movement – the Scherzo is actually longer by two (it doesn’t feel it!) – but in the Fourth Vänskä has shaved a minute from his Lahti recording, mostly in the third movement, Il tempo largo; the Allegro finale is curiously longer by 15 seconds, the difference in pacing again not obvious, balancing the quicker opening Tempo molto moderato.

This results, in both symphonies, in slightly tauter accounts. The passion and sweep of the First, where I feel Sibelius – intentionally or otherwise – beat the Russians at their own game in writing a symphony on the Russian model, is even more electric than in Lahti, rivalling Berglund’s classic Helsinki version and overhauling those by Järvi and (dare I say it) Sir Colin Davis. There is a richer, slightly fuller sound to the Minnesota players, particularly noticeable in the Fourth’s stark slow movement, while losing none of the majesty of the writing, especially at the climax. Matters are less clear in the Fourth; while there are differences of approach in all the versions compared, this most stylistically advanced of Sibelius’s symphonies emerges equally well as a hugely powerful utterance. With superb sound as always from BIS, this new disc has set the bar for all to follow and past ones to be measured against.