juli 2013

I Viaggi di Faustina

Roberta Invernizzi & I Turchini o.l.v. Antonio Florio

De prachtige langzame zang van Invernizzi en de gevoelige strijkersband zijn adembenemend in het siciliano “Un guardo solo ancor” uit Vinci’s Il trionfo di Camilla.

Zie ook de review van "A Tribute to Faustina Bordoni - Vivica Genaux & Cappella Gabetta o.l.v. Andrés Gabetta" hieronder.

Faustina Bordoni was de helft van Händels zogenaamde ‘Rival Queens’ gedurende iets minder dan drie seizoenen (1726-28), en in 1730 trouwde ze met Hasse in Venetië – dus Vivica Genaux’ recital van aria’s voor Faustina van Händel en Hasse is zo’n duidelijk verstandig idee dat het verbazingwekkend is dat het nog niet eerder is gedaan. Quantz prees Faustina’s onberispelijke articulatie en uitstekende trillers – en Genaux leeft die vocale artisticiteit briljant na met de overvloedige trillers en boogvormige melodieuze frasen in het lange maar prachtige ‘Piange quel fonte’ uit Hasses Numa Pompilio. Hasse krijgt het leeuwendeel en het recital eindigt met het ontroerende eerbetoon van de bejaarde echtgenoot aan zijn vrouw, gecomponeerd na haar dood in 1781, ‘Ah! Che mancar mi sento’. Händels beste dramatische creaties voor Faustina worden niet gekozen en er zijn talloze tekortkomingen in de boekjes. De bloemrijke ‘Parmi che giunta in porto’ komt niet uit Händels Radamisto uit 1720, zoals de tracklist vermeldt, maar is een echte zeldzaamheid die gecomponeerd is voor Faustina in de heropvoering van Floridante uit 1727 (later gebruikt in de heropvoering van Radamisto uit 1728). Cappella Gabetta begeleidt met aanzienlijke warmte en oordeelkundige elegantie, en hun hoorns hebben het geweldig in de prachtige ouverture van Hasse’s Didone abbandonata. Ik kan me niet herinneren dat ik Genaux’ zang meer heb gewaardeerd dan dit.

Roberta Invernizzi graaft diep en minder voorspelbaar in onbekend repertoire dat Faustina uitvoerde tijdens talloze succesvolle optredens in Napels tussen 1721 en 1732; er zijn ook een paar aria's van Napolitaanse componisten die ze uitvoerde in Parma en Turijn. De blokfluiten van I Turchini roepen lieflijk een nachtegaal op in 'Canta e dì caro usignolo' uit Mancini's Traiano, en Invernizzi's prachtige langzame zang en de gevoelige strijkersband zijn adembenemend in de siciliaanse 'Un guardo solo ancor' uit Vinci's Il trionfo di Camilla. Er is slechts een fragment uit Vinci's Parto ma con qual core, geschreven voor Faustina om afscheid te nemen van haar publiek in Napels in 1723. Glossa's boek lanceert een ambitieuze nieuwe serie getiteld 'Sirenen', waarin de muzikale reizen van gevierde barokzangers worden verkend; het boekje bevat een essay, illustraties en zelfs een uitgebreide chronologie van Faustina's hele carrière. De conceptuele reikwijdte, het repertoire en de integriteit van de documentatie voor Invernizzi's intelligente recital en Genaux' liefdevolle eerbetoon zijn dag en nacht, maar beide zijn muzikaal onmisbaar

Faustina Bordoni was one half of Handel’s so-called ‘Rival Queens’ for just under three seasons (172628), and in 1730 she married Hasse in Venice – so Vivica Genaux’s recital of arias for Faustina by Handel and Hasse is such an obviously sensible idea that it’s amazing it hasn’t been done before. Quantz praised Faustina’s immaculate articulation and excellent trills – and Genaux lives up to that vocal artistry brilliantly with the copious trills and arching melodic phrases in the long but lovely ‘Piange quel fonte’ from Hasse’s Numa Pompilio. Hasse gets the lion’s share and the recital concludes with the elderly husband’s touching tribute to his wife composed after her death in 1781, ‘Ah! Che mancar mi sento’. Handel’s best dramatic creations for Faustina are not chosen and there are manifold deficiencies in the booklet-notes. The florid ‘Parmi che giunta in porto’ is not from Handel’s 1720 Radamisto, as the track-listing states, but is a bona fide rarity composed for Faustina in the 1727 revival of Floridante (later used in the 1728 revival of Radamisto). Cappella Gabetta accompany with considerable warmth and judicious elegance, and their horns have a great time in the splendid overture to Hasse’s Didone abbandonata. I cannot remember enjoying Genaux’s singing more than this.

Roberta Invernizzi digs deeply and less predictably into unfamiliar repertoire performed by Faustina during numerous successful engagements at Naples between 1721 and 1732; there are also a few arias by Neapolitan composers she performed at Parma and Turin. I Turchini’s recorders dulcetly evoke a nightingale in ‘Canta e dì caro usignolo’ from Mancini’s Traiano, and Invernizzi’s beautiful slow singing and the sensitive string band are breathtaking in the siciliano ‘Un guardo solo ancor’ from Vinci’s Il trionfo di Camilla. There is only an extract from Vinci’s Parto ma con qual core, written for Faustina to bid farewell to her Naples audience in 1723. Glossa’s volume launches an ambitious new series entitled ‘Sirens’, exploring the musical journeys of celebrated Baroque singers; the booklet contains an essay, illustrations and even a comprehensive chronology of Faustina’s entire career. The conceptual scope, repertoire and integrity of documentation for Invernizzi’s intelligent recital and Genaux’s affectionate tribute are chalk and cheese – but both are musically indispensable