juli 2013

York Bowen: The Complete Works for Violin and Piano

Chloë Hanslip & Danny Driver

Ik was vooral gecharmeerd van het tweeluik Serenade en Valse harmonique uit 1917. Dat laatste is een betoverend geheel van verfijnde gratie en grillige charme.

We kunnen Danny Driver bedanken voor het onderzoeken en bedenken van deze nieuwste toevoeging aan Hyperions boeiende York Bowen-serie. Het programma beslaat bijna een halve eeuw, van de Romance in D flat major uit 1900 tot een paar zeer aantrekkelijke miniaturen – Song en Bolero – die beide op dezelfde dag werden gecomponeerd, 22 januari 1949. Er zitten ongeveer 43 jaar tussen de twee sonates, het eerdere exemplaar is een ongepubliceerd stuk in b mineur uit 1902 dat slechts twee contrasterende delen bevat – en dat mogelijk begon als een groter canvas. Zijn e mineur-metgezel uit 1945 is daarentegen een volwassen werk van opvallende beknoptheid en zelfvertrouwen, boordevol memorabele, bloedstollende vindingrijkheid. Zowel de Suite in d mineur (in première gebracht door Fritz Kreisler met de 25-jarige componist aan de piano in 1909) als Phantasie uit 1911 (in opdracht van WW Cobbett) getuigen van een vergelijkbare idiomatische beheersing en vruchtbare lyrische gave. Van de overige zes stukken was ik vooral gecharmeerd van het tweeluik uit 1917 van Serenade en Valse harmonique, waarbij de laatste een betoverend stukje exquise gratie en grillige charme is.

Natuurlijk hebben we een deel van dit materiaal al eerder gehad op concurrerende compilaties van Dutton Epoch en EM Records, maar er zit een geheel aanstekelijke overtuiging, spontaniteit en flair in deze uitstekend uitgevoerde uitvoeringen die ze een speciale onderscheiding verlenen. Chloë Hanslip speelt met de meest benijdenswaardig zoete en subtiel gevarieerde toon en ze vormt een buitengewoon meeslepend partnerschap met Danny Driver, wiens onberispelijk gretige en stijlvolle pianospel een genot is om te ontmoeten. Ook de productiewaarden zijn zo superieur als je zou verwachten van het ervaren Keener/Eadon-team – en een laatste woord van lof voor Francis Potts doordachte noten.

We can thank Danny Driver for researching and devising this latest addition to Hyperion’s absorbing York Bowen series. The programme spans nearly half a century, from the Romance in D flat major of 1900 to a pair of highly attractive miniatures – Song and Bolero – that were both composed on the same day, January 22, 1949. Some 43 years separate the two sonatas, the earlier specimen an unpublished piece in B minor from 1902 comprising just two contrasting movements – and which may conceivably have started out as a bigger canvas. Its E minor companion from 1945, on the other hand, is a mature work of striking concision and self-confidence, brimful of memorable, red-blooded invention. Both the Suite in D minor (premiered by Fritz Kreisler with the 25-year-old composer at the piano in 1909) and Phantasie from 1911 (commissioned by WW Cobbett) evince a comparable idiomatic mastery and fecund lyrical gift. Of the remaining six items I was particularly smitten with the 1917 diptych of Serenade and Valse harmonique, the latter a captivating morsel of exquisite grace and capricious charm.

Of course, some of this material we’ve had before on rival compilations from Dutton Epoch and EM Records but there’s a wholly infectious conviction, spontaneity and panache about these superbly accomplished performances that lend them special distinction. Chloë Hanslip plays with the most enviably sweet and subtly variegated tone throughout and she forms an outstandingly compelling partnership with Danny Driver, whose irreproachably eager and stylish pianism is a joy to encounter. Production values, too, are as superior as one might expect from the the experienced Keener/Eadon team – and a final word of praise for Francis Pott’s thoughtful notes.