mei 2013
Alleluia
Julia Lezhneva & Il Giardino Armonico o.l.v. Giovanni Antonini
De 23-jarige Julia Lezhneva beschikt over een stem die over de hele linie zo zuiver is als een klok. Ook in de coloratuur is ze vloeiend.
De 23-jarige Julia Lezhneva weerlegt het stereotiepe beeld van Russische sopranen en heeft een stem van klokachtige zuiverheid, zelfs over het hele bereik, en is onberispelijk vloeiend in coloratuur. Haar eerste solo-cd, met Rossini-aria's (7/11), onthulde haar vocale flair, hoewel ze nog geen speciaal talent heeft voor karakterisering. Hoewel ze nog steeds geneigd is om medeklinkerschuw te zijn, zijn Lezhneva's specifieke gaven ideaal afgestemd op het repertoire op deze nieuwe cd. Deze heilige vocale concerten zijn eersteklas show-offmuziek, ontworpen om te verblinden en te verbazen. Aangemoedigd door de gevaarlijk ontvlambare strijkers van Il Giardino Armonico, brengt Lezhneva een onverschrokken aanval en een zorgeloze virtuositeit naar de opening van Vivaldi's In furore iustissimae irae, waar, zoals ze het in een boekinterview zegt, 'de stem een gekke viool imiteert'. In de swaggerende aria die Händels Saeviat tellus (beter bekend van de reïncarnatie in Apollo e Dafne) inluidt, geniet ze van haar rol als een surrogaattrompet die trots verzet werpt tegen de krachten van Hades. Ze is zoet in de betoverende centrale nocturne – die Händel hergebruikte in Agrippina – en in het laatste ‘Alleluia’ rechtvaardigt ze een waanzinnig tempo met de parelende gratie van haar coloratuur.
De zeldzaamheid hier is het vriendelijke galante motet van Nicola Porpora, ooit rivaal van Händel in Londen, mentor van de jonge Haydn in Wenen. ‘Porpora’s muziek past bij mijn stem zoals Chopin past bij de handen van een pianist,’ verkondigt Lezhneva in het boekje. Getrouw aan haar woord trilt en pirouetteert ze zich met een veulenachtige gretigheid een weg door Porpora's elegante fratsen. Na zoveel balletachtige verfijning vindt ze vervolgens een vollere, rijkere toon - en een echt gevoel van vreugde - voor de buitenste delen van Mozarts Exsultate, jubilate. In de langzame centrale aria distilleert ze een ontroerende onschuld met de instrumentale zuiverheid van haar zachte zang, compleet met fluitachtige hoge noten. Hoewel Il Giardino Armonico's krachtige, adrenaline-aangedreven spel sommigen in Mozart kan verontrusten, vullen ze een zanger die de jonge Bartoli evenaart in hoog octaangehalte virtuositeit levendig aan.
Belying the stereotyped image of Russian sopranos, the 23-year-old Julia Lezhneva fields a voice of bell-like purity, even throughout its compass, immaculately fluent in coloratura. Her first solo disc, of Rossini arias (7/11), revealed her vocal flair, if not yet any special gift for characterisation. While she is still inclined to be consonant-shy, Lezhneva’s particular gifts are ideally attuned to the repertoire on this new disc. These sacred vocal concertos are high-class show-off music, designed to dazzle and astonish. Encouraged by the dangerously combustible strings of Il Giardino Armonico, Lezhneva brings fearless attack and devil-may-care virtuosity to the opening of Vivaldi’s In furore iustissimae irae, where, as she puts it in a booklet interview, ‘the voice imitates a mad violin’. In the swaggering aria that launches Handel’s Saeviat tellus (more familiar from its reincarnation in Apollo e Dafne) she relishes her role as a surrogate trumpet hurling proud defiance at the forces of Hades. She is dulcet in the ravishing central nocturne – which Handel recycled in Agrippina – and in the final ‘Alleluia’ vindicates a delirious tempo with the pearling grace of her coloratura.
The rarity here is the amiably galant motet by Nicola Porpora, one-time rival of Handel in London, mentor of the young Haydn in Vienna. ‘Porpora’s music fits my voice like Chopin fits a pianist’s hands,’ proclaims Lezhneva in the booklet. True to her word, she trills and pirouettes her way with coltish eagerness through Porpora’s elegant fripperies. After so much balletic delicacy, she then finds a fuller, richer tone – and a real sense of jubilation – for the outer movements of Mozart’s Exsultate, jubilate. In the slow central aria she distils a touching innocence with the instrumental purity of her soft singing, complete with flutey high notes. Though Il Giardino Armonico’s punchy, adrenalin-fuelled playing may disconcert some in Mozart, they vividly complement a singer who rivals the young Bartoli in high-octane virtuosity.