mei 2013

Tine

Tine Thing Helseth & Kathryn Stott

Sommerfeldts Divertimento laat Helseths opmerkelijke reikwijdte zien: ze is even gelukkig met een soulvolle centrale Larghetto als met het dansende finale Allegro con brio.

Tine Thing Helseth speelt op alle mogelijke manieren stijlvol en er is een virtuositeit die je kunt gebruiken als dat nodig is. Ze vindt direct karakter in de korte Ibert Impromptu. Glazunovs Album Leaf heeft een verlangend romantisch hoofdthema, ideaal voor de trompet, dat een reeks variaties krijgt waar beide artiesten van genieten. Helseth vertelt ons dat ze ‘direct geïnspireerd’ werd door Enescu’s licht treurige Legend en de stemming ervan wordt opnieuw weerspiegeld in de begeleiding van de pianist, het meest ontroerend aan het einde. Bulls Perpetuum mobile is heerlijk onvoorspelbaar en geestdriftig gepunt door dit duo, terwijl de verzameling van vijf Puccini-stukken meer put uit zijn liederen dan uit zijn opera’s. Sommerfeldts Divertimento toont Helseths opmerkelijke bereik: ze is net zo blij met een soulvolle centrale Larghetto als met de dansende finale Allegro con brio.

Falla's Siete Canciones populares españolas zijn bekend en passen goed bij de combinatie van trompet en piano (Stotts bijdrage is ritmisch gezien bijzonder veelzeggend). De 'Asturiana' en 'Berceuse' zijn spookachtig op de legato-trompet, terwijl de pakkende 'Jota' een prachtige tegenhanger vormt tussen hen.

Hindemiths Sonate werd zeer gewaardeerd door de componist, met een verleidelijk secundair thema in het eerste deel dat een uitbarsting van virtuositeit van de pianist uitnodigt. Na een kort en onverwacht lichtvoetig centraal deel eindigt de sonate met een plechtige 'Trauermusik', die sluit met een diepzinnig citaat van de 17e-eeuwse koraalmelodie Alle Menschen müssen sterben ('Alle mensen moeten sterven'). De uitvoerders reageren met aanzienlijk pathos.

De laatste drie items zijn passend lichter. Rachmaninovs Vocalise komt direct tot leven en het recital eindigt met twee Kreisler ‘lolly’s’: de Toy Soldiers’ March werd geschreven in 1917, na het ontslag van de componist uit het leger, en de vrolijke, nostalgische March miniature viennoise dateert uit 1925. Beide worden gespeeld met precies de juiste mate van bruisendheid.

Helseth suggereert in haar aantekeningen dat ‘het samenstellen van een volledig recital een uitdaging is’ (wat hier zeker bewonderenswaardig wordt beantwoord). ‘Ik heb de behoefte om mezelf uit te drukken en dat doe ik door middel van melodie. Maar snel spelen zou niet moeten gaan om pronken, het moet dieper gaan dan dat.’ Stott identificeert zich duidelijk met haar en beide artiesten bereiken een opvallende spontaniteit. De EMI-opname is onberispelijk in balans.

Tine Thing Helseth’s playing is stylish in every way and there is ready virtuosity when required. She immediately finds character in the brief Ibert Impromptu. Glazunov’s Album Leaf has a yearningly romantic main theme, ideal for the trumpet, which is given a series of variations which both artists relish. Helseth tells us she was ‘immediately inspired’ by Enescu’s slightly doleful Legend and its mood is again reflected in the pianist’s accompaniment, most touching at the close. Bull’s Perpetuum mobile is deliciously volatile and spiritedly pointed by this duo, while the collection of five Puccini items draws more on his songs than his operas. Sommerfeldt’s Divertimento shows Helseth’s remarkable range: she is as happy with a soulful central Larghetto as with the dancing final Allegro con brio.

Falla’s Siete Canciones populares españolas are familiar and transcribe effectively to the combination of trumpet and piano (Stott’s contribution especially telling, rhythmically). The ‘Asturiana’ and ‘Berceuse’ are haunting on the legato trumpet, while the catchy ‘Jota’ makes a splendid foil between them.

Hindemith’s Sonata was highly prized by its composer, with an enticing secondary theme in the first movement which invites a burst of virtuosity from the pianist. After a brief and unexpectedly lightweight central movement, the sonata ends with a solemn ‘Trauermusik’, which closes with a profound quotation of the 17th-century chorale melody Alle Menschen müssen sterben (‘All men must die’). The performers respond with considerable pathos.

The last three items are appropriately lighter. Rachmaninov’s Vocalise readily comes to life and the recital ends with two Kreisler ‘lollipops’: the Toy Soldiers’ March was written in 1917, after the composer’s discharge from the army, and the jolly, nostalgic March miniature viennoise dates from 1925. Both are played with just the right degree of effervescence.

Helseth suggests in her notes that ‘putting together a full recital is a challenge’ (which is surely met admirably here). ‘I have need to express myself and I do that through melody. But playing fast should not be about showing off, it has to go deeper than that.’ Stott obviously identifies with her and both artists achieve striking spontaneity. The EMI recording is impeccably balanced.