mei 2013

In the Shadow of War (Bloch. Bridge. Hough)

Steven Isserlis & Deutsches Symphony Orchestra o.l.v. Hugh Wolff & Tapiola Sinfonietta / Gábor Takács-Nagy

Isserlis’ betoverende pleidooi voor Bridges meesterwerk heeft een klagende intensiteit gekregen.

Eind jaren 80 zette Steven Isserlis memorabel welsprekende versies van Bridges Oration en Blochs Schelomo neer met Richard Hickox aan het roer. Dus hoe doen deze remakes voor BIS het? Nou, Isserlis' betoverende pleidooi voor Bridges meeslepende meelevende meesterwerk in het bijzonder heeft een extra rijkdom aan ervaring en klagende intensiteit gekregen (de epiloog zal je dagenlang achtervolgen, dat beloof ik). Tegelijkertijd is er geen ontkomen aan de liederlijke passie, de flair van het vertellen van verhalen en het subtiele poëtische instinct dat hij in Blochs fantastisch idiomatische solo-schrijven legt. Met Hugh Wolff die het meest stijlvolle, karaktervolle en responsieve spel uit zijn Berlijnse troepen haalt, zijn beide uitvoeringen echt enorm meeslepend in hun gearticuleerde kalmte, voedende intelligentie en helderziende doel. De concurrentie is natuurlijk hevig – ik zou persoonlijk niet zonder Navarra of Clein in de Bloch willen zijn, en Alban Gerhardts Chandos-opname van Oration met Hickox en BBC NOW blijft een heel speciaal document – ​​maar deze vurige nieuwkomer eist gehoord te worden.

Oorspronkelijk bedacht voor fagot en orkest, lijkt Stephen Houghs The Loneliest Wilderness (een essay van 16 minuten uit 2005 geïnspireerd door Herbert Reads gedicht uit de Eerste Wereldoorlog ‘My Company’) onvermijdelijk een kleinigheid in zo'n torenhoog gezelschap, hoewel het een onschuldige verwondering, aantrekkelijke lyriek en vrijgevigheid van geest toont die niet vervelen. De Tapiola Sinfonietta onder Gábor Takács-Nagy biedt tedere sympathieke ondersteuning aan de altijd welsprekende Isserlis, en BIS's geluid door projecten heen met state-of-the-art realisme. Een zeer onderscheidende release.

Back in the late 1980s, Steven Isserlis set down memorably eloquent versions of Bridge’s Oration and Bloch’s Schelomo with Richard Hickox at the helm. So how do these remakes for BIS measure up? Well, Isserlis’s spellbinding advocacy of Bridge’s raptly compassionate masterpiece in particular has acquired an extra richness of experience and plangent intensity (the epilogue will haunt you for days, I promise). At the same time, there’s no missing the songful ardour, story-telling flair and subtle poetic instinct he brings to Bloch’s fabulously idiomatic solo writing. With Hugh Wolff drawing the most stylish, characterful and responsive playing from his Berlin forces, both performances really are tremendously compelling in their articulate composure, nourishing intelligence and clear-sighted purpose. Competition is, of course, fierce – I personally would not want to be without either Navarra or Clein in the Bloch, and Alban Gerhardt’s Chandos recording of Oration with Hickox and the BBC NOW remains a very special document – but this fervent newcomer demands to be heard.

Originally conceived for bassoon and orchestra, Stephen Hough’s The Loneliest Wilderness (a 16-minute essay from 2005 inspired by Herbert Read’s First World War poem ‘My Company’) inevitably seems small fry in such towering company, though it evinces an innocent wonder, appealing lyricism and generosity of spirit that do not pall. The Tapiola Sinfonietta under Gábor Takács-Nagy tender sympathetic support to the ever-eloquent Isserlis, and BIS’s sound throughout projects with state-of-the-art realism. A most distinguished release.