april 2013

Britten: The Rape of Lucretia

Aldeburgh Festival Ensemble o.l.v. Oliver Knussen

Ian Bostridge is in topvorm, heeft een boeiend gesprek en slaagt erin om het verwrongen libretto van Ronald Duncan te voorzien van poëtisch gevoel.

Deze uitvoering komt tot leven vanaf de openingsmaten. Ian Bostridge is in topvorm als het mannenkoor, boeiend converserend en weet Ronald Duncans verwrongen libretto te voorzien van poëtisch gevoel, zelfs in een tongbreker als 'de wonderbaarlijke vrijgevigheid van zelfbedachte onderdanige vleierij'. Susan Grittons vrouwenkoor is niet zo duidelijk met haar woorden; maar in de live-ambiance van een concertuitvoering van het Aldeburgh Festival van 2011, zetten ze deze Rape of Lucretia op een prima manier in gang.

Er zijn weinig opnames van Brittens werken die zo strak zijn als die van de componist zelf, maar dit is er een van, met Oliver Knussen die een minuut of twee van de duur van de Decca-opname afsnoept. Snelheid is natuurlijk niet alles, maar Knussens scherpe gevoel voor tempo is duidelijk te horen in de greep van het drama. In de openingsscène in het soldatenkamp, ​​zwepen de blaassolisten van het Aldeburgh Festival Ensemble dronken feestvreugde uit terwijl Christopher Purves’ Collatinus en Benjamin Russell’s Junius, een sterk duo, wedijveren met de wat drogere Tarquinius van Peter Coleman-Wright. Bij Lucretia thuis creëren harp en pizzicato strijkers een prachtig fragiele sfeer, waarbij Claire Booth’s Lucia de meest delicate hoge sopraanlijnen laat zweven over de Bianca van Hilary Summers terwijl ze het linnen vouwen. Betreed de zeer geladen Lucretia van Angelika Kirchschlager, die de bliksemafleider is voor de elektriciteit van het drama. Zingend in perfect gedetailleerd Engels, creëert ze een Lucretia die geheel haar eigen is – niet zozeer een formele klassieke Griekse heldin, maar meer een moderne vrouw wiens gevoelens heel dicht bij de oppervlakte liggen. In haar openingsscènes mis ik de diepgewortelde toewijding die de basis vormt van Lucretia's personage, zo memorabel neergezet door Kathleen Ferrier en Janet Baker, maar zodra de verkrachting heeft plaatsgevonden, is Kirchschlagers intensiteit bijna verwoestend. Het enige nadeel is wat vocale spanning als ze alles geeft.

De combinatie van Britten en Baker maakt de eigen opname van de componist op Decca een essentiële aankoop. Dankzij uitstekende uitvoeringen van Kirchschlager, Bostridge en Purves, gelieerd aan Knussen's briljante dirigeren, behoort deze nieuwe Virgin-set tot de allerbeste van de nieuwe generatie Britten-opera-opnamen.

This performance springs into life from the opening bars. Ian Bostridge is on top form as the Male Chorus, engagingly conversational and managing to invest Ronald Duncan’s contorted libretto with poetic feeling, even in a tongue-twister like ‘the prodigious liberality of self-coined obsequious flattery’. Susan Gritton’s Female Chorus is not quite as clear with her words; but, in the live ambience of a concert performance from the 2011 Aldeburgh Festival, they set this Rape of Lucretia off to a fine start.

There are few recordings of Britten’s works that are as taut as the composer’s own but this is one of them, with Oliver Knussen nicking a minute or two off the duration of the Decca recording. Speed is not everything, of course, but Knussen’s keen sense of pacing tells in the grip of the drama. In the opening scene at the soldiers’ camp, the wind soloists of the Aldeburgh Festival Ensemble reel in drunken revelry as Christopher Purves’s Collatinus and Benjamin Russell’s Junius, a strong duo, vie with the rather more dry-voiced Tarquinius of Peter Coleman-Wright. At Lucretia’s home, harp and pizzicato strings create a beautifully fragile atmosphere, Claire Booth’s Lucia floating the most delicate of high soprano lines over the Bianca of Hilary Summers as they fold the linen. Enter the highly charged Lucretia of Angelika Kirchschlager, who is the lightning rod for the electricity of the drama. Singing in perfectly detailed English, she creates a Lucretia entirely her own – not so much a formal classical Greek heroine, more a modern woman whose feelings are very close to the surface. In her opening scenes I miss the deep-seated devotion which is the bedrock of Lucretia’s character, so memorably portrayed by Kathleen Ferrier and Janet Baker, but once the rape has taken place, Kirchschlager’s intensity is near to devastating. The only drawback is some vocal strain when she is giving her all.

The combination of Britten and Baker makes the composer’s own recording on Decca an essential purchase. Thanks to outstanding performances from Kirchschlager, Bostridge and Purves, allied to Knussen’s brilliant conducting, this new Virgin set ranks as one of the very best of the new generation of Britten opera recordings.