april 2013

English Violin Duos

Retorica (Philippa Mo & Harriet Mackenzie)

Harriet Mackenzie en Philippa Mo projecteren de vaak ingewikkelde contrapuntische verweving van de muziek met een onberispelijke techniek en onfeilbaar inzicht.

Het repertoire voor twee violen is breed en gevarieerd, en hoewel deze nieuwe cd zich richt op 'Engelse vioolduo's', is het stilistische bereik nog steeds uitgebreid. Hoewel het vierde deel van William Crofts Duo Sonatas (1704) hier misschien niet op zijn plaats lijkt, plaatsen het kernachtige formele ontwerp en retrospectieve archaïsme (oorspronkelijk bedoeld voor twee blokfluiten) het in dezelfde baan als vergelijkbare werken van Walter Leigh en Robin Milford. Het meest recent is Jim Aitchisons Syruw (2009), vijf tableaus die de ervaringen van een dag op de Kazachse steppe in kaart brengen, waarbij het onderliggende lied uitgebreid te horen is in het welsprekende laatste stuk. David Matthews’ Eight Duos (2001) is een prachtig voorbeeld van eenheid in diversiteit, het meest veelzeggend in de suggestieve klanken van ‘Still Afternoon’ en de openhartige wisselwerking van ‘Fugue and Dance’, terwijl John McCabe’s Spielend (2003) scherpe buitenste secties heeft die een verrukte centrale treurzang omlijsten met zijn zielvolle transformaties van een Poulenc-melodie.

Nog indrukwekkender zijn echter twee stukken uit het begin van de 20e eeuw. Ernest Moerans Sonate (1930) is een wonder van bondige inventie – of het nu gaat om de rusteloze expressie van het openingsdeel; om de Bartókiaanse hoekigheid van het centrale Presto; of om de laatste Passacaglia, die het meest meeslepend is vanwege zijn emotionele beheersing. Alan Rawsthornes Theme and Variations (1938) is eveneens een groter werk dan de bescheiden duur doet vermoeden – de eerste acht variaties vallen in een snel-langzaam-snel sequentie, bekroond door de spontane vluchten van de fantasie van de afsluitende Fantasia. Beide werken profiteren, net als het recital als geheel, van het super responsieve spel van Harriet Mackenzie en Philippa Mo – die de vaak ingewikkelde contrapuntische verweving van de muziek projecteren met een onberispelijke techniek en onfeilbaar inzicht. Fijn uitgebalanceerd geluid en informatieve noten bezegelen een veelbelovende release van Retorica. Ik hoop dat er meer zullen volgen.

The two-violin repertoire is a wide and varied one, and even though this new disc focuses on ‘English Violin Duos’, the stylistic range covered is still extensive. Although the fourth of William Croft’s Duo Sonatas (1704) might seem out of place here, its pithy formal design and retrospective archaism (being initially conceived for two recorders) locate it in the same orbit as comparable works by Walter Leigh and Robin Milford. Most recent is Jim Aitchison’s Syruw (2009), five tableaux that chart the experiences of a day spent on the Kazakh steppe, with the underlying song heard at length in the eloquent final piece. David Matthews’s Eight Duos (2001) is a fine instance of unity in diversity, at its most telling in the evocative strains of ‘Still Afternoon’ and the forthright interplay of ‘Fugue and Dance’, while John McCabe’s Spielend (2003) has incisive outer sections framing a rapt central threnody with its soulful transformations of a Poulenc melody.

Even more impressive, however, are two pieces from the earlier 20th century. Ernest Moeran’s Sonata (1930) is a marvel of concise invention – whether in the restless expression of its opening movement; in the Bartókian angularity of its central Presto; or in the final Passacaglia, the more involving for its emotional restraint. Alan Rawsthorne’s Theme and Variations (1938) is likewise a bigger work than its modest duration might suggest – its initial eight variations falling into a fast-slow-fast sequence capped by the spontaneous flights of fancy of its closing Fantasia. Both of these works benefit, as does the recital as a whole, from superbly responsive playing by Harriet Mackenzie and Philippa Mo – who project the music’s often intricate contrapuntal interweaving with faultless technique and unfailing insight. Finely balanced sound and informative notes set the seal on an auspicious release from Retorica. I hope that more will follow.