april 2013

Vivaldi: Concerti per fagotto III

Sergio Azzolini & L’Aura Soave Cremona

Zoals gewoonlijk zijn er adembenemend mooie langzame bewegingen te horen, waarvan sommige doen denken aan een zomernacht op het Canal Grande, terwijl andere doen denken aan de vroege ochtendmist die over de lagune kruipt.

In zijn boekje-notitie voor dit derde deel van fagotconcerten vraagt ​​Sergio Azzolini zich af wat of wie Vivaldi inspireerde om 39 van de stukken te componeren, meer dan wie dan ook ooit heeft gedaan en meer dan de Rode Priester zelf schreef voor enig ander instrument behalve de viool. Hij doet dat zonder veel hoop op een antwoord – het is inderdaad een mysterie – maar hij lijkt blij genoeg om zo'n probleem te hebben; ik betwijfel of er ooit een fagottist is geweest die meer plezier in deze stukken heeft uitgestraald.

De zes concerten die hier worden aangeboden zijn misschien niet die welke onmiddellijk de aandacht trekken, maar elk onthult ergens in het geheel de unieke persoonlijkheid en creatieve vonk van deze componist. De snelle delen mengen voorwaartse vaart met een gevoelige lyriek waarvoor de barokfagot goed geschikt is, en zitten vol ideeën; en, overbodig om te zeggen, is er de gebruikelijke oogst van pijnlijk mooie langzame delen, sommige roepen een zomernacht op het Canal Grande op, andere vroege ochtendmist die over de lagune kruipt.

Azzolini past deze vindingrijkheid bij elke wending in zijn spel toe, altijd op zoek naar wat er gezegd kan worden met kleine pauzes, scherpe dynamische contrasten en heerlijk toegepaste crescendo's en decrescendo's om het oor dankbaar geboeid te houden. Hij doet niet per se wat je verwacht, maar hij is altijd smaakvol, altijd lyrisch, altijd muzikaal. Hij vergelijkt de rol van de fagot in deze concerten zelf met Harlequin, wat veel verklaart, want hier is een speler met een dwingend karakter, humor en sympathie, het soort persoon dat je kan verleiden met zoiets eenvoudigs als de charmante kleine zwierigheid die RV475 afsluit. Ik merk dat ik naarmate ik ouder word steeds meer onder de magische betovering van Vivaldi val; het zijn uitvoeringen als deze die de oorzaak zijn.

In his booklet-note for this third volume of bassoon concertos, Sergio Azzolini wonders what or who it was that inspired Vivaldi to compose 39 of the things, more than anyone else ever has and more than the Red Priest himself wrote for any other instrument except the violin. He does so without much hope of an answer – it is indeed a mystery – yet he seems happy enough to have such a problem; I doubt if there was ever a bassoonist who has radiated more pleasure in these pieces.

The six concertos offered here may not be ones to attract immediate attention to themselves but each reveals somewhere in it this composer’s unique personality and creative spark. The fast movements mix forward momentum with a sensitive lyricism for which the Baroque bassoon is well suited, and are full of ideas; and, needless to say, there is the usual crop of achingly beautiful slow movements, some conjuring a summer night on the Grand Canal, others early-morning mist creeping across the lagoon.

Azzolini matches this invention at every turn in his playing, ever on the look-out for what can be said with little pauses, sharp dynamic contrasts and deliciously applied crescendos and decrescendos to keep the ear gratefully ensnared. He does not necessarily do what you expect but he is always tasteful, always lyrical, always musical. He himself likens the bassoon’s role in these concertos to Harlequin, which explains a lot, for here is a player of compelling character, wit and likeability, the sort of person who can beguile you with as simple a thing as the charming little flourish which signs off RV475. I find as I get older that I fall increasingly under Vivaldi’s magic spell; it is performances like these that are the cause.