februari 2025

Seelentrost

Isabel Schicketanz

Een prachtig debuutalbum voor een solorecital van sopraan Isabel Schicketanz. Ze onderzoekt vroege barokmuziek over de ziel, in tijden van nood, eenzaamheid of verlies, en brengt dit alles met een betoverende intimiteit.

Dit is een van die heerlijke gelegenheden waarbij een complex en zeer genuanceerd soloprogramma zowel een muzikale sequentie vormt als prachtig wordt uitgevoerd, waarbij intellectuele vreugde wordt gecombineerd met sonische schoonheid. Seelentrost vertaalt zich als ‘zielscomfort’ en lijkt een populaire titel te zijn voor afspeellijsten van vele soorten op Spotify. Dit programma is echter anders, omdat het muziek over de ziel onderzoekt via ‘muzikale leidmotieven’ – zoals Oliver Geistler het beschrijft in zijn boekje – die in de vroege barok welig tierden. Onderweg ontmoeten we Sophie Elisabeth van Mecklenburg, hertogin van Brunswijk-Lüneburg (1613-76), een leerling van Schütz en zeker de moeite waard om te leren kennen. We ontmoeten ook de artisticiteit van Isabel Schicketanz, en ik vermoed dat we allemaal in de toekomst op haar zullen letten: ze is een barokspecialist met een stalen kern, en lezers hebben misschien onlangs haar sprankelende zang opgemerkt op ‘Abendmusik’ met Capella de la Torre (DHM). Hier zingt ze met empathie en vocale bekwaamheid terwijl haar programma van duisternis naar liefde en geloof gaat, en uiteindelijk naar acceptatie van de dood.

Beginnend met een vrij sobere uitvoering van Heinrich Alberts Ich steh in Angst und Pein voor solostem en klavecimbel, wordt de textuur warmer voor Schütz's Eile mich, Gott, zu erretten, met teder strijkersspel. Om bij Schütz te blijven, de opvallende tekstherhalingen in Erbarm Dich mein, o Herre Gott hebben een opgewonden, smekende kwaliteit die erg ontroerend is. Er is hier een sympathie met Robin Blaze's debuutsoloalbum (‘German Seventeenth Century Church Music’ – Hyperion, 7/99), voornamelijk een gevoel van directheid in de eenvoudigste muzikale texturen. Nergens komt dit duidelijker tot uiting dan in de korte werken van Sophie Elisabeth: al klinkt er een vleugje verlegenheid rond An Gott recht gläuben van Schicketanz, de warmte van blokfluit in Mein Augen will ich immer blijkt een bemoedigende aanwezigheid, en de nog vollere instrumentatie van David Pohle’s Ich hebe meine Augen auf inspireert haar briljante, heldere topnoten.

De meer geanimeerde kant van Schicketanz is te zien in Ein Freund, ein Trunk, ein Lieb, ein Sprung van Adam Krieger. Dit is een schitterend debuut en het bezorgde mij zeker kippenvel.

This is one of those delightful occasions where a complex and highly nuanced solo programme both holds together as a musical sequence and is wonderfully executed, combining intellectual joy with sonic beauty. Seelentrost translates as ‘soul comfort’ and appears to be a popular title for playlists of many types on Spotify. This programme is different, however, as it explores music about the soul through ‘musical leitmotifs’ – as Oliver Geistler describes it in his booklet note – that proliferated in the early Baroque. On the way we meet Sophie Elisabeth of Mecklenburg, Duchess of Brunswick-Lüneburg (1613 76), a pupil of Schütz and well worth getting to know. We also meet the artistry of Isabel Schicketanz, and I suspect we’ll all be watching out for her in future: she’s a baroque specialist with a steel core, and readers may have recently noted her sparkling singing on ‘Abendmusik’ with Capella de la Torre (DHM). Here, she sings with empathy as well as vocal prowess as her programme moves from darkness to love and faith, and finally to acceptance of death.

Beginning with a rather austere rendition of Heinrich Albert’s Ich steh in Angst und Pein for solo voice and harpsichord, the texture warms for Schütz’s Eile mich, Gott, zu erretten, with tender string-playing. Staying with Schütz, the striking text repetitions in Erbarm Dich mein, o Herre Gott have a flustered, pleading quality that is very moving. There is a sympathy here with Robin Blaze’s debut solo album (‘German Seventeenth Century Church Music’ – Hyperion, 7/99), chiefly a sense of directness in the simplest musical textures. This is nowhere more apparent than in Sophie Elisabeth’s short works: if there is a hint of timidity about An Gott recht gläuben from Schicketanz, the warmth of recorder in Mein Augen will ich immer proves an encouraging presence, and the even fuller instrumentation of David Pohle’s Ich hebe meine Augen auf inspires her brilliant, bright top notes.

Schicketanz’s more animated side is on display in Adam Krieger’s Ein Freund, ein Trunk, ein Lieb, ein Sprung. This is a splendid debut and it certainly gave me goosebumps.