februari 2025

Debussy: String Quartet & Sonatas

The Nash Ensemble

Een prachtige onderdompeling in Debussy’s muziek door de uitstekende spelers die het Nash Ensemble vormen – het is in feite net zo goed een onderdompeling in hun briljante kamermuziek.

Het is 60 jaar geleden dat Amelia Freedman en een groep medestudenten van de Royal Academy of Music The Nash Ensemble oprichtten. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het repertoire dat ze me in de loop der decennia hebben laten horen, zowel in recitals als op cd, zo innovatief en verkennend is hun programmering. Freedman is nog steeds de artistiek directeur van het ensemble (zie James Jolly's oom-ontmoeting, 12/24) en ze heeft een jubileumseizoen met favoriete werken geprogrammeerd, waaronder die van Claude Debussy, die de enige componist is op dit nieuwe Hyperion-album.

Debussy plande beroemd genoeg een serie van zes sonates voor diverse instrumenten, waaronder die voor de onwaarschijnlijke combinaties van trompet, klarinet en fagot of hobo, hoorn en klavecimbel. Hij leefde niet lang genoeg om alle zes te voltooien, de overgebleven drie zijn de conventioneel gescoorde viool- en cellosonates plus de sensuele combinatie van fluit, altviool en harp.

Het Nash Ensemble heeft alle drie de sonates al eerder opgenomen, op een lang verwijderde Virgin Classics-cd (4/91). In alle gevallen, behalve één, is de bezetting in de tussenliggende decennia veranderd - met uitzondering van de langzittende fluitiste Philippa Davies. De huidige formatie is prachtig: Stephanie Gonley en Alasdair Beatson in de Vioolsonate; Adrian Brendel en Simon Crawford-Phillips in de Cellosonate; terwijl Davies wordt vergezeld door Lawrence Power en Lucy Wakeford in de Sonate voor fluit, altviool en harp.

In alle opzichten zijn dit sterkere lezingen dan de Virgin-uitstap, niet in de laatste plaats vanwege de prachtige opname in All Saints' Church, East Finchley, een favoriete Hyperion-locatie, geproduceerd door Andrew Keener. Het geluid is voller en rijker, de microfoonplaatsing dichterbij, waardoor er meer details worden vastgelegd.

Maar hoe presteren de Nash-spelers in de Gallische concurrentie? Erato's sterrencast uit 2017 bevat onder andere Renaud Capuçon, Edgar Moreau, Bertrand Chamayou en Emmanuel Pahud, mijn 'go to'-cd voor de drie sonates op één album. Nou, Capuçon en Moreau zijn zijdezachtere spelers dan hun Nash-tegenhangers, maar zijn meer op afstand opgenomen. Ik geniet van Gonley's onstuimigheid in haar finale en Brendel's introspectieve gepeins. Davies, Power en Wakeford zijn prachtig levendig in hun sonate - een nauwe verwant van de Prélude à L'après-midi d'un faune - aards in het geval van Power's altviool. Erato's wazige opname voor Pahud en co past echter bij hun lome lezing (en Pahud's gouden toon verbaast). Debussy's Faune opent treffend Hyperions programma in een prachtige bewerking door David Walter voor blaaskwintet, strijkkwartet, contrabas, harp en crotales, die weinig afdoet aan Debussy's bedwelmende orkestrale partituur. Het is jammer dat Syrinx niet ook op het album kon worden gepropt.

Debussy's enige strijkkwartet sluit de schijf af, een boeiende lezing, hoewel niet zo pittig als het uitstekende Quatuor Ébène (Erato). De vluchtige lezing van Nash is enorm plezierig, net als deze hele schijf.

It’s 60 years since Amelia Freedman and a group of fellow students at the Royal Academy of Music established The Nash Ensemble. I’ve lost count of the repertoire they’ve introduced me to over the decades, both in recital and on disc, so innovative and exploratory has been their programming. Freedman is still the ensemble’s Artistic Director (see James Jolly’s avuncular encounter, 12/24) and she’s programmed an anniversary season of favourite works, including those by Claude Debussy, who is the sole composer on this new Hyperion album.

Debussy famously planned a series of six sonatas pour divers instruments, including those for the unlikely combinations of trumpet, clarinet and bassoon or oboe, horn and harpsichord. He didn’t live long enough to complete all six, the surviving three being the conventionally scored violin and cello sonatas plus the sensual combination of flute, viola and harp.

The Nash Ensemble have recorded all three sonatas before, on a long-deleted Virgin Classics disc (4/91). In all but one case, the personnel has changed during the intervening decades – the exception being long-serving flautist Philippa Davies. The current formation is splendid: Stephanie Gonley and Alasdair Beatson in the Violin Sonata; Adrian Brendel and Simon Crawford-Phillips in the Cello Sonata; while Davies is joined by Lawrence Power and Lucy Wakeford in the Sonata for flute, viola and harp.

In every respect, these are stronger readings than the Virgin outing, not least due to the splendid recording in All Saints’ Church, East Finchley, a favoured Hyperion venue, produced by Andrew Keener. The sound is fuller and richer, the microphone placement closer, capturing more detail.

But how do the Nash players fare when up against Gallic competition? Erato’s starry 2017 line-up features Renaud Capuçon, Edgar Moreau, Bertrand Chamayou and Emmanuel Pahud, among others, my ‘go to’ disc for the three sonatas on a single album. Well, Capuçon and Moreau are silkier players than their Nash counterparts but are recorded more distantly. I enjoy Gonley’s impetuosity in her finale and Brendel’s introspective brooding. Davies, Power and Wakeford are wonderfully animated in their sonata – a close cousin to the Prélude à L’après-midi d’un faune – earthy in the case of Power’s viola. Erato’s gauzy recording for Pahud and co suits their languorous reading, though (and Pahud’s golden tone astonishes). Aptly, Debussy’s Faune opens Hyperion’s programme in an exquisite arrangement by David Walter for wind quintet, string quartet, double bass, harp and crotales, which loses little from Debussy’s heady orchestral score. It’s a pity that Syrinx couldn’t be squeezed on to the album too.

Debussy’s sole String Quartet ends the disc, an engaging reading, if not as tangy as the outstanding Quatuor Ébène (Erato). The Nash’s fleet-footed reading is enormously enjoyable, as is this entire disc.