maart 2013

Mussorgsky: Pictures from an Exhibition - Prokofiev: Visions Fugitives & Sarcasms

Steven Osborne

Hier is een ideale mix van trouw aan de partituur, met een subtiele en onderscheidende in plaats van overheersende muzikale persoonlijkheid. Alles is even muzikaal als technisch onberispelijk.

Na zijn cd van Rachmaninovs 24 Preludes (6/09) begeeft Steven Osborne zich in ruigere Russische wateren met Moessorgski en Prokofjev. En hier is, nogmaals, een ideale mix van trouw aan de partituur, met een subtiele en onderscheidende in plaats van overheersende muzikale persoonlijkheid. In Moessorgski is alles even muzikaal als technisch onberispelijk. Wat een tonale delicatesse en doorschijnendheid in ‘Tuileries’, en luister naar zijn finesse in de tremolandos aan het einde van ‘Con mortuis in lingua mortua’, iets dat nauwelijks hoorbaar is en als het ware van grote afstand komt. Toch is er in de zwaardere nummers (‘Bydlo’, ‘The Great Gate at Kiev’, etc.) kracht zonder brutaliteit, zodat wat zo gemakkelijk ontaardt in een louter tumult zo fijn gegradeerd is dat je de wezenlijk percussieve aard van het schrijven vergeet.

Ook in Prokofievs Sarcasms is er een zweem van het gewelddadige en grijnzende gebaar van de componist tegen het Russische establishment, maar nooit ten koste van de titel. Ook in de Visions fugitives is er de best mogelijke betekenis van ‘dingen die voorbij vliegen’ met een verbluffende herinnering in de Feroce van nr. 14 aan Osbornes geweldige techniek. Terugkerend naar de Mussorgsky (het belangrijkste aanbod in dit recital), is dit misschien wel de meest heldere en muzikaal Pictures ooit opgenomen. Hyperions geluid en presentatie zijn meer dan lofwaardig.

After his disc of Rachmaninov’s 24 Preludes (6/09), Steven Osborne moves into rougher Russian waters with Mussorgsky and Prokofiev. And here, once more, is an ideal blend of fidelity to the score, with a subtle and distinctive rather than overbearing musical personality. In the Mussorgsky everything is as musicianly as it is technically immaculate. What tonal delicacy and translucency in ‘Tuileries’, and listen to his finesse in the tremolandos at the end of ‘Con mortuis in lingua mortua’, something barely audible and coming as it were from a great distance. Yet in the more weighty numbers (‘Bydlo’, ‘The Great Gate at Kiev’, etc), there is power without brutality so that what so easily degenerates into a mere uproar is so finely graded that you forget the essentially percussive nature of the writing.

In Prokofiev’s Sarcasms, too, there is a leavening of the composer’s violent and leering gesture against the Russian establishment but never at the expense of the title. Again, in the Visions fugitives there is the finest possible sense of ‘things flying past’ with a stunning reminder in the Feroce of No 14 of Osborne’s superb technique. Returning to the Mussorgsky (the chief offering in this recital), this may well be the most lucid and musicianly Pictures on record. Hyperion’s sound and presentation are beyond praise.