maart 2013

Britten: Suites for Solo Cello

Philip Higham

Er bestaat geen twijfel over de virtuositeit van deze werken en ondanks zijn besef van het contextuele belang ervan, slaagt Higham er toch in om te genieten van de prachtige klank die ze de cello laten voortbrengen.

Een bijzondere coup van deze cd is de booklet-note. Dat is misschien een vreemde plek om een ​​recensie te beginnen, maar de Britten-kenner Paul Kildea heeft altijd op een manier geschreven die Brittens sociale, persoonlijke en politieke contexten zo boeiend belicht dat het zelfs voor de meest geharde Britten-sceptici onmogelijk is om hun geest niet open te stellen voor zijn muziek als een waardevolle artistieke bezigheid. Zijn verslag van Brittens ontmoeting met Rostropovich en hun daaropvolgende muzikale samenwerking, die begon met de Cellosonate (die Philip Higham ook heeft opgenomen - Sonimage, 12/12), maakt het veel gemakkelijker dan normaal om de haast waarmee de Suites zijn geschreven te vergeten en ze te zien als een representatie van een belangrijke vriendschap en huwelijk van culturen, en een wandtapijt van Brittens eigen compositorische reis.

Maar het is Highams uitgestrekte maar tedere spel dat deze muziek zo ver mogelijk van slordigheid wegtrekt. Hij begrijpt de ingewikkelde en veelsoortige elementen van een reeks stukken die een eerbetoon willen brengen aan Bach, de enorme en verstrekkende Russische traditie waaruit hun opgedragene voortkwam, en wat Britten zag als een distillatie van al zijn muzikale invloeden, allemaal tegelijk. Er is geen twijfel mogelijk over de eenvoudige virtuositeit van deze werken, en ondanks zijn waardering voor hun contextuele belang, slaagt Higham er nog steeds in om te genieten van het glorieuze geluid dat ze de cello uitnodigen te maken, spelend met de warmte van de kleuren om met glorieuze onvermijdelijkheid de Bach en Shostakovich die erin verborgen liggen naar voren te brengen.

A particular coup of this disc is the booklet-note. That may be an odd place for a review to start but the Britten scholar Paul Kildea has always written in a way that illuminates Britten’s social, personal and political contexts so engagingly as to make it impossible for even the most hardened Britten sceptics not to open their minds to his music as a worthwhile artistic pursuit. His account of Britten’s meeting with Rostropovich and their subsequent musical collaboration, which began with the Cello Sonata (which Philip Higham has also recorded – Sonimage, 12/12), makes it much easier than usual to forget the rush in which the Suites were written and see them as a representation of an important friendship and marriage of cultures, and a tapestry of Britten’s own compositional journey.

But it is Higham’s expansive but tender playing that pulls this music as far away from slapdash as it is possible to be. He apprehends the complicated and multifarious elements of a set of pieces that seek to pay homage to Bach, the enormous and far-reaching Russian tradition from which their dedicatee came, and what Britten saw as a distillation of all his musical influences all at the same time. There is no doubting the plain virtuosity of these works, too, and despite his appreciation of their contextual importance, Higham still manages to revel in the glorious sound they invite the cello to make, playing around with its warmth of colours to bring out with glorious inevitability the Bach and Shostakovich hidden therein.