maart 2013

Fauré (Vol. 3)

Eric Le Sage & Ebène Quartet

Overal klinkt het tempo volkomen natuurlijk: Le Sage en de Ebène zijn de meest overtuigende gidsen door soms ontmoedigend terrein.

Eric Le Sage zet zijn Fauré-exploratie voort (ik vond de pianokwartetten erg leuk – 10/12) met de twee kwintetten. Beide zijn late meesterwerken, de Tweede is de meest toegankelijke van de twee, terwijl de Eerste op de grens van midden en laat staat en wemelt van voortdurend verschuivende tonale centra en melodieën die ongrijpbaar door je vingers lijken te glippen. Dit is het meest kwetsbare van alle muzikale vertogen, zo gemakkelijk te verwonden als de uitvoerders niet helemaal één zijn met het idioom. In dat opzicht is het Ebène Quartet natuurlijk een meester uit het verleden. Deze opname werd zelfs gemaakt slechts enkele weken na hun bijdragen aan Virgins Fauré-box (met twee verschillende pianisten: Michel Dalberto in nr. 1 en Nicholas Angelich in nr. 2). Dat was een van de succesvollere cd's in een duidelijk gemengde zak die over het geheel genomen werd aangetast door de opnamekwaliteit.

Vergelijking is fascinerend. Het is geen verrassing dat de uitvoeringen qua tempo of interpretatie niet veel verschillen, maar de duivel zit in de details, en daar wint deze set keer op keer. Het meest voor de hand liggende pluspunt is dat de opname zelf helderder is en je je meer bewust bent van de individuele strijkers, een bijzonder genot in het geval van deze fantastische vier.

De opening van het Allegro vivo van het Tweede Kwintet is meer teruggetrokken dan elders, zonder afbreuk te doen aan het opwindende momentum. En het langzame deel komt ook beter over, grotendeels omdat de pianist meer geïntegreerd is in de textuur; in plechtigheid geven ze het London Bridge Ensemble een run voor hun geld. Le Sage biedt consistent helder spel, zo onmiskenbaar Frans, of het nu gaat om de vele passages van virtuoze schrijfstijl - voorbeeld van de manier waarop hij de scène zet in het openingsdeel van nr. 1 - of in het belachtige gelui van de finale van hetzelfde werk. Overal klinkt het tempo volkomen natuurlijk: Le Sage en de Ebène zijn de meest overtuigende gidsen door soms ontmoedigend terrein. Dit is een duidelijke koploper in dit repertoire.

Eric Le Sage continues his Fauré exploration (I much liked the piano quartets – 10/12) with the two quintets. Both are late masterpieces, the Second the more approachable of the two, while the First stands on the cusp of middle and late and abounds in constantly shifting tonal centres and melodies that seem to slip, ungraspably, through your fingers. This is the most fragile of musical discourses, so easily wounded if the performers aren’t completely at one with the idiom. In that respect, the Ebène Quartet are, of course, past masters. In fact, this recording was made just weeks after their contributions to Virgin’s Fauré box (with two different pianists: Michel Dalberto in No 1 and Nicholas Angelich in No 2). That was one of the more successful discs in a distinctly mixed bag that was on the whole compromised by the recording quality.

Comparison is fascinating. Unsurprisingly, the performances don’t differ markedly in terms of tempo or interpretation, but the devil’s in the detail, and this is where this set wins out time and again. The most obvious plus is that the recording itself has more clarity and you’re more aware of the individual string players, a particular delight in the case of this fab four.

The opening of the Second Quintet’s Allegro vivo is more withdrawn than elsewhere, without compromising on its thrilling momentum. And the slow movement comes off better, too, largely because the pianist is more integrated into the texture; in solemnity they give the London Bridge Ensemble a run for their money. Le Sage offers consistently limpid playing, so unmistakably French, whether in the many passages of virtuoso writing – sample the way he sets the scene in the opening movement of No 1 – or in the bell-like pealing of the finale of the same work. Everywhere the pacing sounds utterly natural: Le Sage and the Ebène are the most persuasive guides through sometimes daunting terrain. This is a clear front-runner in this repertoire.