februari 2013
Elgar & Carter: Cello Concertos
Alisa Weilerstein & Staatskapelle Berlin o.l.v. Daniel Barenboim
De jonge celliste Alisa Weilerstein wordt de nieuwe du Pré genoemd en ik kan begrijpen waarom... Haar groeiende schare fans zal deze cd verslinden.
Het was dapper van Weilerstein om Carter tussen Elgar en Bruch te plaatsen, maar er zijn connecties met Barenboim. Hij gaf de eerste uitvoering van de Carter met Yo-Yo Ma en het Chicago Symphony in 2001 en nam de Elgar natuurlijk op met du Pré.
De jonge Amerikaanse celliste Alisa Weilerstein wordt de nieuwe du Pré genoemd en ik snap wel waarom. Haar Elgar is niet zo eigenzinnig als du Pré in de beroemde live-uitvoering uit 1967 met Barenboim en het Philadelphia Orchestra, maar het is nog steeds opmerkelijk indrukwekkend. Weilersteins eerste deel is discursiever dan Tortelier met het LPO onder Boult in 1973. De veranderende stemmingen van het scherzo zijn perfect gevangen; het Adagio is effectief, met minder portamentos dan du Pré; en het laatste Lento in de finale zorgt voor een emotioneel hoogtepunt.
Het Carter Concerto komt uit zijn productieve laatste fase. Het idioom is niet zo schurend als zijn werken uit de middenperiode, maar hij daagt de soliste nog steeds uit. Weilerstein, die op eigen houtje begint, zoals in de Elgar, brengt dezelfde onberispelijke tonale controle in stelling. Carter zei dat hij streefde naar 'betekenisvolle, persoonlijke manieren om de enorme hoeveelheid prachtige mogelijkheden van de cello te onthullen'. De soliste is meestal lyrisch, maar het orkest slaat soms alle sentimentaliteit weg. De zeven secties zijn doorlopend en de derde, gemarkeerd als giocoso, voegt een vleugje humor toe met wat percussie.
De Bruch werd in 1881 in Liverpool geschreven toen de componist directeur was van de Liverpool Philharmonic Society. Bruch was een reactionair die Liszt en Wagner niet mocht, maar zijn Kol Nidrei is een prima voertuig voor Weilersteins prachtige toon. Haar groeiende groep fans zal deze cd verslinden.
It was brave of Weilerstein to sandwich Carter between Elgar and Bruch, but there are connections with Barenboim. He gave the first performance of the Carter with Yo-Yo Ma and the Chicago Symphony in 2001 and, of course, he recorded the Elgar with du Pré.
The young American cellist Alisa Weilerstein has been called the new du Pré and I can see why. Her Elgar is not as wayward as du Pré in the famous 1967 live performance with Barenboim and the Philadelphia Orchestra but it’s still remarkably impressive. Weilerstein’s first movement is more discursive than Tortelier with the LPO under Boult in 1973. The changing moods of the scherzo are perfectly caught; the Adagio is effective, with fewer portamentos than du Pré; and the last Lento in the finale makes an emotional climax.
The Carter Concerto comes from his productive final phase. The idiom is not as abrasive as his middle-period works but he still challenges the soloist. Weilerstein, who starts on her own, as in the Elgar, brings the same immaculate tonal control to bear. Carter said he aimed at ‘meaningful, personal ways of revealing the cello’s vast array of wonderful possibilities’. The soloist is mostly lyrical but the orchestra at times knocks the stuffing out of any sentimentality. The seven sections are continuous and the third one, marked giocoso, adds a touch of humour with some percussion.
The Bruch was written in Liverpool in 1881 when the composer was director of the Liverpool Philharmonic Society. Bruch was a reactionary who didn’t like Liszt and Wagner but his Kol Nidrei is a fine vehicle for Weilerstein’s gorgeous tone. Her developing band of fans will devour this CD.