februari 2013
Barber: Cello Concerto and Sonata
Christian Poltéra & Kathryn Stott & Bergen Philharmonic Orchestra o.l.v. Andrew Litton
Poltéra is uitstekend en wordt steevast goed ondersteund door de Bergen-spelers onder leiding van Litton.
Er staan hier drie hits op één cd. De Cellosonate dateert uit 1932, toen Barber student was aan het Curtis Institute in Philadelphia; hij schreef het in samenwerking met zijn medestudent William Cole en zij verzorgden de première. Coles opname uit 1973 is opgenomen in de acht-cd-set van ‘Historical Recordings 1935-60’ (West Hill Radio Archives, 10/11). Kort nadat Cole het lanceerde, begon de Sonate aan zijn carrière en hoewel het meer Brahmsiaans is dan latere Barber, blijft zijn plaats, na de twee voorbeelden van Brahms, veilig, zoals deze prachtige uitvoering bevestigt.
Barbers eigen opname van het Celloconcert, met Zara Nelsova, staat ook op de acht-cd-set, maar kan ook los worden aangeschaft (Naxos, 4/11). Er zijn niet zoveel opnames als van het Vioolconcert, maar het somberdere Celloconcert laat Barbers lyrische aanpak horen, met fijn uitgewerkte thema's en consistent gepolijste orkestrale begeleiding.
In het verleden heb ik Yo-Yo Ma bewonderd, maar Christian Poltéra, de Zwitserse cellist die een fantastische Strad bespeelt, is uitstekend en wordt steevast goed ondersteund door de Bergen-spelers onder Litton. Zijn hoge posities zijn moeiteloos, net als de vervelende dubbele tertsen (die Piatigorsky volgens Cole 'turds' noemde), en hij levert een mooie cadens. Poltéra's duet met de hobo in het langzame deel is magisch. Dit is eigenlijk een siciliano, wat Barbers Italiaanse banden weerspiegelt, en de stemming in deze uitvoering wordt gedurende het hele optreden onberispelijk volgehouden.
Een kenmerk van Littons Adagio is de manier waarop het in het begin vanuit het niets binnensluipt. Daarna is het allemaal prachtig getempoeerd, ruimtelijk en warm. De opnamekwaliteit is van topklasse en het is een werkelijk winnende cd.
There are three hits here on one CD. The Cello Sonata dates from 1932, when Barber was a student at the Curtis Institute in Philadelphia; he wrote it in collaboration with his fellow student William Cole and they gave the premiere. Cole’s 1973 recording is included in the eight-CD set of ‘Historical Recordings 1935-60’ (West Hill Radio Archives, 10/11). Soon after Cole launched it, the Sonata began its career and, although it’s more Brahmsian than later Barber, its place, following the two Brahms examples, remains secure, as this fine performance confirms.
Barber’s own recording of the Cello Concerto, with Zara Nelsova, is also on the eight-CD set but it can be had on its own (Naxos, 4/11). There are not as many recordings as there are of the Violin Concerto but the more sombre Cello Concerto shows Barber’s lyrical approach, with finely crafted themes and consistently polished orchestral accompaniment.
In the past I’ve admired Yo-Yo Ma but Christian Poltéra, the Swiss cellist who plays a superb Strad, is outstanding and invariably well-supported by the Bergen players under Litton. His high positions are effortless, as are the nasty double thirds (which, according to Cole, Piatigorsky called ‘turds’), and he delivers a fine cadenza. Poltéra’s duet with the oboe in the slow movement is magical. This is actually a siciliano, reflecting Barber’s Italian links, and the mood in this performance is immaculately sustained throughout.
A feature of Litton’s Adagio is the way it creeps in at the start from nothing. Then it’s all beautifully paced, spacious and warm. Recorded quality throughout is top-drawer in a truly winning CD.