januari 2013

Romantique

Elīna Garanča & Bologna Teatro Comunale Philharmonic Orchestra o.l.v. Yves Abel

“O mon Fernand!” drukt schaamte en wanhoop uit. Garanča zingt het langzame gedeelte met ongekunstelde eenvoud en de cabaletta met passie.

Donizetti’s La favorite is beter bekend als La favorita; maar net als De Siciliaanse Vespers en Don Carlos is het een Franse opera, gecomponeerd voor Parijs in 1840. Fernand en Léonor [sic] staan ​​op het punt te trouwen, zonder dat hij weet dat zij de maîtresse van de koning is. In ‘O mon Fernand!’ drukt Léonor haar schaamte en wanhoop uit. Elı¯na Garan∂a zingt het langzame gedeelte met ongekunstelde eenvoud en de cabaletta met passie. Het is goed om te weten dat ze van plan is het stuk op het podium te zingen.

Ze lijkt de meeste andere rollen die hier worden vertegenwoordigd niet te hebben vertolkt, de paradoxale uitzondering is La damnation de Faust. Marguerite’s monoloog, begeleid door een welsprekende althobo, is ontroerend gedaan; en Garan∂a wordt nog beter met de urgente syncopen in ‘Je suis à ma fenêtre’. De Engelse hoorn is ook prominent aanwezig in Dalila’s ‘Softly awakes my heart’. Had DG geen tenor kunnen inzetten voor Samsons bijdragen? Maakt niet uit: Garan∂a is sensueel zonder vampierachtig te zijn – een hele prestatie in dit deel.

Afgezien van Siébels impulsieve nummertje in Faust – wat een prachtig diminuendo op de celli vóór de inzet van de stem! – is de rest minder bekend. De aria van Jeanne d’Arc heeft echo’s van zowel Tatjana’s Brievenscène als Lensky’s afscheid van het leven in Jevgeni Onegin, maar dat is niet minder. Garan∂a beweegt moeiteloos van boven naar beneden zonder ooit de schoonheid van de toon op te offeren. De Vaccai-aria, die in de 19e eeuw regelmatig werd vervangen door Bellini's eigen einde van I Capuleti e i Montecchi, is zeker de moeite waard om te horen, net als de airs van Gounod en Lalo. Fans – en anderen – hoeven niet te aarzelen.

Donizetti’s La favorite is better known as La favorita; but, like The Sicilian Vespers and Don Carlos, it’s a French opera, composed for Paris in 1840. Fernand and Léonor [sic] are about to marry, without his knowing that she is the mistress of the king. In ‘O mon Fernand!’, Léonor expresses her shame and despair. Elı¯na Garan∂a sings the slow section with artless simplicity and the cabaletta with passion. It’s good to learn that she plans to sing the part onstage.

She seems not to have performed most of the other roles represented here, the paradoxical exception being La damnation de Faust. Marguerite’s soliloquy, accompanied by an eloquent cor anglais, is movingly done; and Garan∂a gets even better with the urgent syncopations at ‘Je suis à ma fenêtre’. The cor anglais is also prominent in Dalila’s ‘Softly awakes my heart’. Couldn’t DG have fielded a tenor for Samson’s contributions? Never mind: Garan∂a is sensuous without being vampish – quite an achievement in this part.

Apart from Siébel’s impulsive little number in Faust – what a beautiful diminuendo on the cellos before the entry of the voice! – the rest is less well known. Joan of Arc’s aria has echoes of both Tatyana’s Letter Scene and Lensky’s farewell to life in Eugene Onegin but it’s none the worse for that. Garan∂a moves effortlessly from top to bottom without ever sacrificing beauty of tone. The Vaccai aria, regularly substituted throughout the 19th century for Bellini’s own ending to I Capuleti e i Montecchi, is well worth hearing, as are the airs by Gounod and Lalo. Fans – and others – need not hesitate.