Awards Issue 2014

Adoramus Te (William Byrd & Peter Philips)

Clare Wilkinson & Rose Consort of Viols

Muziek uit artistiek rijke maar onrustige tijden – iets wat deze twee Engelse katholieke componisten maar al te goed zullen hebben gevoeld – wordt op prachtige wijze uitgevoerd.

De koppeling van de katholieken William Byrd en zijn leerling Peter Philips is zowel biografisch als muzikaal logisch. Juist omdat Byrds muziek het bekendst is, is de kans om hen in nauw verwante genres te confronteren leerzaam. Byrds consortliederen en motetten worden in evenwicht gehouden door motetten van Philips, met Clare Wilkinson als solist. De boetvaardige toon van de vocale stukken geeft het recital een duidelijke focus, verzacht door de meer gevarieerde affecten van de instrumentale stukken van Philips die de rest van het recital vormen. Deze zijn erg goed, afgezien van de vreemde passage die de stilistische kleine verandering van de tijd munt. Het 'Dolorosa' Pavan en Galliard-paar is prachtig.

Dit zijn indrukwekkende interpretaties. De toon van het Rose Consort is kalm en zacht gecentreerd, maar ze kunnen erg goed overweg met energiek passagewerk. Dit is geen flauwe lof, want er is zeker ruimte voor een meer ontspannen benadering dan de opgewonden gymnastiek van Phantasm. Clare Wilkinson levert misschien wel de beste uitvoeringen die ik me van haar kan herinneren in dit repertoire. De elegie voor Lady Margaret Montague, With lilies white, is bijzonder gedenkwaardig. Het vertoont een sterke gelijkenis met de bekendere klaagzangen voor Sir Philip Sidney en Thomas Tallis. Een aardige touch is het gebruik van de periode-verengelste Latijnse uitspraak voor de Byrd-motetten en de Romeinse uitspraak voor die van Philips, maar of de laatste van toepassing zou zijn geweest in de Lage Landen waar Philips werkte, is een discutabel punt. In andere opzichten doet de vergelijking Philips helemaal geen kwaad.

The pairing of the Catholics William Byrd and his student Peter Philips is logical both biographically and musically. Precisely because Byrd’s music is the better known, the opportunity to confront them in closely related genres is instructive. Byrd’s consort songs and motets are balanced by motets by Philips, with Clare Wilkinson as the soloist. The penitential tone of the vocal pieces lends the recital a clear focus, leavened by the more varied affects of the instrumental pieces by Philips that make up the remainder of the recital. These are very fine, barring the odd passage that coins the stylistic small change of the time. The ‘Dolorosa’ Pavan and Galliard pair is splendid.

These are impressive interpretations. The Rose Consort’s tone is placid and soft centred but they cope very well with energetic passagework. This isn’t faint praise, for there’s surely room for a more relaxed approach than the exhilarated calisthenics of Phantasm. Clare Wilkinson turns in perhaps the finest performances I can remember from her in this repertory. The elegy for Lady Margaret Montague, With lilies white, is particularly memorable. It bears a strong resemblance to the better-known laments for Sir Philip Sidney and Thomas Tallis. A nice touch is the use of period anglicised Latin pronunciation for the Byrd motets and Roman pronunciation for Philips’s, but whether the latter would have applied in the Low Countries where Philips worked is a moot point. In other respects, the comparison does Philips no harm at all.