december 2014

Langgaard: String Quartets, Vol. 3

Nightingale String Quartet

De huidige Young Artists of the Year van Gramophone ronden hun verkenning van Langgaard op stijlvolle wijze af, waardoor degenen die hen op hun reis hebben gevolgd, er veel rijker door worden.

Gramophone's toekenning van de Young Artists of the Year aan het Nightingale Quartet is niet minder dan wat deze vier onverschrokken artiesten verdienen. Hun Langgaard-cyclus brengt deze eigenzinnige componist de bredere erkenning die hij altijd verdiende, en hun spel op dit laatste deel voldoet aan de torenhoge normen die ze ons hebben doen verwachten.

In zijn essay in het boekje karakteriseert Tim Frederiksen, die de Nightingales gedurende het hele proces heeft begeleid, de eerste cd als voornamelijk dramatisch en de tweede als overwegend poëtisch en idyllisch, terwijl de derde beide aspecten omarmt en daarmee een passende conclusie vormt. Beide hier opgenomen kwartetten voldoen aan die beschrijving (het Italiaanse Scherzo is een chip van de werkbank, hoewel een boeiende). De eerste - alle 37 minuten ervan - is het meest misleidend, op een manier die iedereen die al op Langgaard is afgestemd zal waarderen. Het rustige eerste deel weet zich te gedragen, maar het scherzo heeft duidelijk moeite om het deksel op de neus te houden, en op de laatste pagina barst er een fantasierijke overtreding los (ik vroeg me op dat moment af of Langgaard misschien Borodins Eerste Kwartet kende). Het lange, langzame deel keert grotendeels terug naar soberheid, maar wordt in de laatste stadia ernstig verstorend, terwijl de finale van aanvankelijke betovering overgaat in een energieke robusto coda.

Het Vijfde Kwartet is over het algemeen milder. Het begint met een respectvolle knipoog naar Grieg en gaat verder met een overwegend reflectief, rustig eerste deel. Maar net als het Britse weer, als je het niet leuk vindt, hoef je alleen maar even te wachten. De finale is vooral wisselvallig; en hoewel dit werk misschien niet het werk is om een ​​vriend bij Langgaard in te wijden, heeft het een winnende charme die niet verbleekt bij herhaling. Prachtig beoordeelde opnamekwaliteit en gezaghebbende essays vullen de uitvoeringen ideaal aan.

Gramophone’s conferment of Young Artists of the Year on the Nightingale Quartet is no less than these four intrepid artists deserve. Their Langgaard cycle is bringing this maverick composer the kind of broader recognition he always deserved, and their playing on this final volume lives up to the sky-high standards they have led us to expect.

In his booklet essay, Tim Frederiksen, who has mentored the Nightingales throughout the process, characterises the first CD as mainly dramatic and the second as predominantly poetic and idyllic, while the third embraces both aspects and thereby makes a fitting conclusion. Both quartets recorded here fit that description (the Italian Scherzo is a chip from the workbench, though an engaging one). The First – all 37 minutes of it – is the more deceptive, in a way that anyone already attuned to Langgaard will relish. The leisurely first movement manages to behave itself but the scherzo evidently has trouble keeping the lid on, and imaginative transgression bursts through on the last page (I wondered at this point if Langgaard may have known Borodin’s First Quartet). The long slow movement returns to sobriety for the most part but becomes seriously disruptive in the late stages, while the finale moves from initial entrancement to an energised robusto coda.

The Fifth Quartet is altogether milder. It starts with a respectful nod to Grieg and continues with a mainly reflective, leisurely first movement. Still, like the British weather, if you don’t like it, all you have to do is wait a bit. The finale is especially changeable; and even though this work might not be the one to choose to induct a friend to Langgaard, it has a winning charm that doesn’t pale on repetition. Beautifully judged recording quality and authoritative essays complement the performances ideally.