november 2014

Stella di Napoli

Joyce DiDonato & Orchestre de l'Opéra National de Lyon o.l.v. Riccardo Minasi

De aria uit Maria Stuarda die DiDonato zo triomfantelijk zingt, is slechts één hoogtepunt op deze weelderige cd van een van de meest indrukwekkende zangers van vandaag.

Na haar programma van barokaria's in 'Drama Queens' (Virgin, 1/13) gaat Joyce DiDonato een eeuw verder om ons te trakteren op een mooie selectie fragmenten uit 10 opera's, waarvan er zeven voor Napels zijn gecomponeerd. Het is goed dat de minder bekende tijdgenoten van Rossini een kijkje krijgen. Helaas is het openingsnummer, uit Pacini's Stella di Napoli, het soort stuk dat de ottocento opera een slechte naam bezorgt. 'Ontvang de stervende zucht die mijn borst uitademt' zingt Stella, tjilpend weg op een vrolijke polonaise. Een behoorlijke ernst wordt gevestigd met Nelly's Romanza uit Bellini's eerste opera, Adelson e Salvini: drie strofische strofen, prachtig versierd, met een veelzeggende wisseling naar de majeur in de laatste cadans.

Er is prachtig instrumentaal spel: harp en klarinet in de Carafa, en het glasharmonica-gedeelte in Elisabetta al castello di Kenilworth gespeeld op een zacht rinkelend klokkenspel. De harp is ook in het laatste te horen, en in Mary Stuarts preghiera. Hier verschijnt DiDonato opnieuw in de rol waarin ze triomfeerde in de Met (Erato DVD, 8/14). Zoals daar (en in Covent Garden afgelopen juli), zo ook hier: warme toon, perfecte beheersing, een diep sympathieke vertolking. De finale van Zelmira biedt DiDonato de gelegenheid om haar briljant uitgevoerde coloratuur te laten zien, terwijl haar mezza voce aan het begin van Romeo's afscheid van de zogenaamd overleden Julia in Bellini's opera tot in de perfectie wordt volgehouden. Veruit het langste nummer, met 14 minuten, is de slotscène van Pacini's Saffo. Terwijl de dichteres zich voorbereidt om zichzelf van de klif in zee te gooien, geeft DiDonato de muziek een tragische grandeur. Volledige teksten en vertalingen, maar de dramatische situaties blijven grotendeels onverklaard.

After her programme of Baroque arias in ‘Drama Queens’ (Virgin, 1/13), Joyce DiDonato moves on a century to treat us to a fine selection of excerpts from 10 operas, seven of which were composed for Naples. It’s good that the lesser-known contemporaries of Rossini get a look-in. Unfortunately the opening number, from Pacini’s Stella di Napoli, is the kind of piece that gets ottocento opera a bad name. ‘Receive the dying sigh my breast exhales’ sings Stella, chirruping away to a cheerful polonaise. A proper seriousness is established with Nelly’s Romanza from Bellini’s first opera, Adelson e Salvini: three strophic stanzas, beautifully embellished, with a telling switch to the major at the final cadence.

There’s some lovely instrumental playing: harp and clarinet in the Carafa, and the glass harmonica part in Elisabetta al castello di Kenilworth played on a gently tinkling glockenspiel. The harp is heard in the latter, too, and in Mary Stuart’s preghiera. Here DiDonato reappears in the role in which she triumphed at the Met (Erato DVD, 8/14). As there (and at Covent Garden last July), so here: warm tone, perfect control, a deeply sympathetic portrayal. The finale of Zelmira provides DiDonato with the opportunity of showing off her brilliantly executed coloratura, while her mezza voce at the start of Romeo’s farewell to the supposedly dead Juliet in Bellini’s opera is sustained to perfection. By far the longest number, at 14 minutes, is the closing scene of Pacini’s Saffo. As the poetess prepares to throw herself off the cliff into the sea, DiDonato invests the music with a tragic grandeur. Full texts and translations but the dramatic situations are left largely unexplained.