oktober 2014

Johann Strauss II

Wiener Symphoniker o.l.v. Manfred Honeck

Honeck is de laatste tijd een bekende naam geworden op deze pagina, dit keer met een aantal vlotte, stijlvolle Straussiaanse gerechten uit Wenen – waar anders?

Sinds Ferenc Fricsay en Carlos Kleiber heb ik geen beter voorbereide uitvoeringen van klassiekers uit de Strauss-familie gehoord. Toegegeven, Clemens Krauss en Willi Boskovsky waren dol op de Weense melodie, met zijn hoorbaar overslaande hartslag, en Karajan was de beste in verfijning, maar Manfred Honeck laat ons door een winnend programma tollen met elke solo prachtig gepunt, elke overgang perfect beoordeeld, terwijl zijn orkest reageert alsof hij ze al generaties lang dirigeert.

Probeer de rustig borrelende houtblazers aan het begin van Die Libelle en de manier waarop Furioso wegrent, het tempo vasthoudend maar nooit buiten adem raakt. Griezelige sul ponticellos begroeten Die Biene (‘De Bij’) en je zou helemaal terug moeten naar Fritz Reiner in Chicago om een ​​versie van Austrian Village Swallows te horen die hiermee overeenkomt, de manier waarop de introductie overgaat in de wals zelf, de subtiele dynamiek en ‘zwaluwen’ die niet mechanisch aan de beat vastzitten. En als je op zoek bent naar humor, zij het humor van een zachtaardige soort, dan is daar ook genoeg van: probeer Im Krapfenwaldl, met zijn prachtig getekende cellolijn. Natuurlijk zou Johann II de herinnering kunnen blijven achtervolgen naast de beste van zijn romantische tijdgenoten, en Honeck geniet van de pure sensualiteit van het hoofdthema van Roses from the South, terwijl Tritsch-Tratsch, hoewel supersnel, de lichtheid zelve is. Voices of Spring promoot het soort subtiele rubato waar Honeck zelf over schrijft in de booklet-note, een aanpak die hij leerde van de Oostenrijkse plattelandsmensen (net als Mahler) lang voordat hij met zijn officiële studies begon.

Bij deze vertoning presenteren de Wiener Symphoniker zich als volledig gelijkwaardig aan hun meer gevierde Philharmoniker buren en met goed geluid (de opname dateert van pas in januari van dit jaar). Ik zou dit met gemak beschouwen als het beste Strauss-familiealbum dat we hebben gehad sinds Kleibers Nieuwjaarsconcerten uit 1989 en 1992 (Sony). Koop het en laten we hopen dat het een voorbode is van meer, misschien met Waldteufel, Lanner en Komzák toegevoegd als onderdeel van de mix.

Not since Ferenc Fricsay and Carlos Kleiber have I heard better-prepared performances of Strauss family perennials. Granted that Clemens Krauss and Willi Boskovsky were big on the Viennese lilt, with its audibly skipping heartbeat, and Karajan was tops for refinement, but Manfred Honeck twirls us through a winning programme with every solo beautifully pointed, every transition perfectly judged, while his orchestra responds as if he’d been conducting them for generations.

Try the quietly burbling woodwinds at the start of Die Libelle and the way Furioso scampers off, holding its tempo but never running out of breath. Eerie sul ponticellos greet Die Biene (‘The Bee’) and you’d have to venture back as far as Fritz Reiner in Chicago to hear a version of Austrian Village Swallows that matches this one, the way the introduction glides into the waltz proper, the subtle dynamics and ‘swallows’ that aren’t mechanically tethered to the beat. And if it’s humour you’re after, albeit humour of a gentle kind, there’s plenty of that, too: try Im Krapfenwaldl, with its beautifully drawn cello line. Of course, Johann II could haunt the memory alongside the best of his Romantic contemporaries, and Honeck relishes the sheer sensuousness of the principal theme of Roses from the South, while Tritsch-Tratsch, although super-swift, is lightness itself. Voices of Spring promotes the sort of subtle rubato that Honeck himself writes about in the booklet-note, an approach he learnt from the Austrian country folk (as did Mahler) long before he started his official studies.

On this showing, the Vienna Symphony present themselves as fully the equal of their more celebrated Philharmonic neighbours and with good sound (the recording dates from as recently as January of this year). I would count this as easily the finest Strauss family album we’ve had since Kleiber’s New Year’s Day Concerts from 1989 and 1992 (Sony). Buy it, and let’s hope that it signals more to come, maybe with Waldteufel, Lanner and Komzák added as part of the mix.