september 2014
Charpentier: La couronne de fleurs - La descente d'Orphée aux enfers
Boston Early Music Festival o.l.v. Paul O’Dette, Stephen Stubbs
Een belonend dubbelprogramma in barokstijl, waarbij beide werken op dramatische en fantasierijke wijze worden gepresenteerd en uitgevoerd.
De muzikanten van het Boston Early Music Festival voerden dit charmante paar pastorales voor het eerst uit in 2011. Ze dateren heel dicht bij elkaar, uit 1685-86. Uit de namen die in de manuscripten staan, weten we dat de delen zijn gecomponeerd met muzikanten in dienst van de Duchesse de Guise in gedachten; Charpentier zou zelf de rol van de herder Forestan zingen in La couronne de fleurs. Alleen La descente d’Orphée aux enfers is eerder opgenomen, door Les Arts Florissants in 1995.
La descente d’Orphée, gebaseerd op Ovidius, is een operafragment in twee bedrijven, mogelijk nooit voltooid. La couronne de fleurs is een lofzang op Lodewijk XIV, blijkbaar gecomponeerd om de Wapenstilstand van Regensburg te vieren. Beide vereisen vergelijkbare solovocale en koorbronnen. Net als in Charpentiers tijd spelen veel zangers meerdere rollen in beide werken, met als enige uitzondering de tenor Aaron Sheehan, die de rol van Orpheus zingt, een verfijnde interpretatie, hoewel minder overdreven dramatisch dan Paul Agnews uitvoering uit 1995. Amanda Forsythe is een charmante Euridice en Rosélie, Teresa Wakim een prachtig gestileerde Flore en Dorothee Mields een meeslepende Amaranthe en Proserpine. Van de mannelijke cameo-rollen verdienen Jesse Blumbergs Pan, Jason McStoots’ Forestan en Douglas Williams’ Sylvandre en de meewerkende Pluton lof. Het sopraanduet (tr 19) en het trio met mannenstemmen (trs 28 en 30) in La descente d’Orphée vallen op tussen de koorbijdragen in beide werken.
Charpentiers aangegeven instrumentale krachten zijn bescheiden: twee diskanten, twee basviolen en continuo (een derde basviol en klavecimbel) voor de opera en, specifieker, twee diskanten en continuo voor La couronne de fleurs. Beide werken bevatten vrolijke ouvertures en afleidende entrées (dansen), wat O'Dette en Stubbs ertoe aanzet om grotere en meer gevarieerde middelen te gebruiken om hun karakterisering te verbeteren, hoewel de dramatische actie voornamelijk wordt begeleid door de continuo-instrumenten. De uitzonderingen zijn het preludium tot Act 2 scène 2 en de reeks 'Airs d'Orphée' in La descente d'Orphée, die, ongebruikelijk genoeg, vertrouwen op de kunstzinnigheid van de twee basviolisten, Laura Jeppeson en Cristel Thielmann. Bravo!
The musicians of the Boston Early Music Festival first performed this charming pair of pastorales in 2011. They date very closely, from 1685-86. From the names annotated in the manuscripts we know that parts were composed with musicians in the employ of the Duchesse de Guise in mind; Charpentier himself was to sing the part of the shepherd Forestan in La couronne de fleurs. Only La descente d’Orphée aux enfers has been previously recorded, by Les Arts Florissants in 1995.
La descente d’Orphée, based on Ovid, is a two-act operatic fragment, possibly never completed. La couronne de fleurs is a panegyric to Louis XIV, apparently composed to celebrate the Truce of Ratisbon. Both call for similar solo vocal and choral resources. As in Charpentier’s day, many of the singers take multiple roles in both works, one present exception being the tenor Aaron Sheehan, who sings the role of Orpheus, a finely nuanced interpretation, if less overtly dramatic than Paul Agnew’s 1995 performance. Amanda Forsythe is a charming Euridice and Rosélie, Teresa Wakim a beautifully styled Flore, and Dorothee Mields a compelling Amaranthe and Proserpine. Among the male cameo roles, Jesse Blumberg’s Pan, Jason McStoots’s Forestan and Douglas Williams’s Sylvandre and obliging Pluton deserve praise. The soprano duet (tr 19) and male-voice trio (trs 28 and 30) in La descente d’Orphée stand out among the choral contributions in both works.
Charpentier’s stated instrumental forces are modest: two treble parts, two bass viols and continuo (a third bass viol and harpsichord) for the opera and, more specifically, two treble viols and continuo for La couronne de fleurs. Both works include cheerful ouvertures and diverting entrées (dances), prompting O’Dette and Stubbs to employ larger and more varied resources to enhance their characterisation, though the dramatic action is accompanied mainly by the continuo instruments. The exceptions are the Prelude to Act 2 scene 2 and the series of ‘Airs d’Orphée’ in La descente d’Orphée, which, unusually, rely upon the artfulness of the two bass viol players, Laura Jeppeson and Cristel Thielmann. Bravo!