augustus 2014
Handel: The Triumph of Time & Truth
Ludus Baroque o.l.v. Richard Neville-Towle
Uitstekende, levendige zang van zowel koor als solisten – nog een fantastische release van dit in Edinburgh gevestigde label met een indrukwekkend recent ‘hit’-percentage.
Het is misleidend om The Triumph of Time and Truth (1757) te rangschikken als Händels laatste Engelse oratorium. In tegenstelling tot Jephtha (1752) was het niet zijn eigen nieuwe werk, maar een verengelste (en gedekatholiciseerde) bewerking van zijn allereerste Romeinse oratorium Il trionfo del Tempo e del Disinganno (1707), voorbereid door librettist Thomas Morrell in samenwerking met John Christopher Smith junior (Händels leerling, assistent en erfgenaam), maar gebaseerd op Händels eigen uitgebreide Londense herziening (1737). Händels enige directe betrokkenheid was waarschijnlijk beperkt tot het aanbieden van goedkeurende toestemming (of anderszins). Niets van deze fundamentele zaken wordt uitgelegd in Delphians essay in het boek; het meldt ook niet dat Richard Neville-Towle de volledige inhoud van Händels/Smiths heropleving uit 1758 presenteert (waarvoor de rol van Deceit werd uitgebreid).
Het spel van het kleine orkest is stijlvol en karaktervol, en Delphians uitstekende geluidstechniek zorgt voor een perfecte bloei van prachtige trompetten en kooruitroepen in het openingskoor, 'Time is supreme'. Het koor is ideaal gezellig, welgevormd van zin en onberispelijk met tekst in het verrukkelijke refrein 'Pleasure submits to pain' dat de tweede akte inluidt. Tim Mead zingt sereen in Counsels 'Mortals think that Time is sleeping', een aria uit 1707 die zijn paar cathartische blokfluiten behoudt. Ed Lyons vrolijke evocatie van pastorale escapades in Pleasures 'Dryads, Sylvans, with fair Flora' laat zonde verleidelijk aannemelijk lijken, terwijl William Berger de plechtige waarschuwingen van Time zingt met meelevende autoriteit: 'Loathsome urns, reveal your treasure' wordt subtiel gekenmerkt door fluisterende strijkers en waarschuwende fagot. Het is intrigerend om te horen hoe Smith Agrippina’s flirterige ‘Ogni vento’ herschreef voor de verleidelijke sirene Deceit’s ‘Happy Beauty, who, Fortune now Smiling’, en aantrekkelijke manieren vond om hobo’s, fagotten en een paar hoorns te gebruiken die de vrolijke Mary Bevan in goede vorm ondersteunen. Sophie Bevan evenaart haar vooraanstaande voorganger Gillian Fisher (Darlow, Hyperion) stap voor stap; haar uiteindelijke keuze voor christelijke deugd boven sensuele decadentie wordt welsprekend uitgedrukt. De meest waardevolle Händel-opname van Ludus Baroque tot nu toe bevestigt dat dit niet te classificeren, eigenaardige werk het waard is om opnieuw te beluisteren.
It is misleading to rank The Triumph of Time and Truth (1757) as Handel’s last English oratorio. Unlike Jephtha (1752), it was not his own fresh work but an anglicised (and de Catholicised) adaptation of his very first Roman oratorio Il trionfo del Tempo e del Disinganno (1707), prepared by librettist Thomas Morrell working in collaboration with John Christopher Smith junior (Handel’s pupil, assistant and heir), but based on Handel’s own extensive London revision (1737). Handel’s only direct involvement was likely to have been limited to offering approving consent (or otherwise). None of this fundamental stuff is explained in Delphian’s booklet essay; nor does it report that Richard Neville-Towle presents the complete content of Handel/Smith’s 1758 revival (for which the role of Deceit was expanded).
The small orchestra’s playing is stylish and characterful, and Delphian’s excellent sound engineering fosters a perfect bloom for splendid trumpets and choral exclamations in the opening chorus, ‘Time is supreme’. The choir is ideally convivial, shapely of phrase and immaculate with text in the delightful chorus ‘Pleasure submits to pain’ that commences Act 2. Tim Mead sings serenely in Counsel’s ‘Mortals think that Time is sleeping’, a 1707 aria that retains its pair of cathartic recorders. Ed Lyon’s cheerful evocation of pastoral romps in Pleasure’s ‘Dryads, Sylvans, with fair Flora’ makes sin seem seductively plausible, whereas William Berger sings the solemn warnings of Time with compassionate authority: ‘Loathsome urns, disclose your treasure’ is subtly characterised by whispering strings and cautionary bassoon. It is intriguing to hear how Smith rewrote Agrippina’s flirtatious ‘Ogni vento’ for the seductive siren Deceit’s ‘Happy Beauty, who, Fortune now smiling’, finding attractive ways to use oboes, bassoons and a pair of horns that support the blithe Mary Bevan on fine form. Sophie Bevan matches her distinguished predecessor Gillian Fisher (Darlow, Hyperion) stride for stride; her eventual choice of Christian virtue over sensual decadence is expressed eloquently. Ludus Baroque’s most valuable Handel recording so far confirms that this unclassifiable, peculiar work is well worth revisiting