juni 2014

Brahms: Complete Music for Cello and Piano

Jonathan Aasgaard & Martin Roscoe

Eersteklas kamermuziek van twee muzikanten, die ieder een eigen individualiteit in de uitvoeringen brengen, duidelijk ingebed in het repertoire.

Er staan ​​een paar hedendaagse arrangementen op deze cd's die de titel 'Complete Works for Cello and Piano' mogelijk een klein beetje vals spelen, maar deze prachtige cd is er veel rijker door. Dit is vooral het geval met het Andante uit het Tweede Pianoconcert, gearrangeerd door pianist en dirigent Cord Garben, waarmee je meer dan waar ook op de cd de lyriek in het spel van Jonathan Aasgaard (hoofdcellist van het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra en een bekend solist op eigen titel) en Martin Roscoe kunt horen. Het brengt ook de kant van Brahms, de liedschrijver, naar voren, en vat samen hoeveel van Brahms' muzikale identiteit is gekristalliseerd in zijn cellomuziek. Er zat een delicatesse in Brahms' muziek die voortkwam uit een traditionaliteit die Brahms niet per se in zichzelf leuk vond, maar die altijd stevig geworteld is geweest in melodie en harmonie.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn relatie met de cello zo wederzijds bevredigend en productief was. De eerste van de twee cd's in deze set gaat over de sonates - de eerste echte 'duo'-sonates die Brahms schreef, met de bedoeling om de partijen absoluut gelijk te stellen - en daarin kun je de diepte horen waarmee beide spelers de intimiteit tussen de twee instrumenten begrijpen. Er is geen zin die door Aasgaard is begonnen die Roscoe onafgemaakt laat; geen vraag onbeantwoord.

De sonates van Brahms, van welk genre of welke periode dan ook, zijn niets als het pianogedeelte niet net zo goed wordt gespeeld als de melodielijn. Meer dan gewoonlijk is het daarom belangrijk om de waarde die Martin Roscoe aan deze opname toevoegt met zijn volkomen foutloze spel niet te onderschatten. Hij laat je goed luisteren - het vertrouwen dat je hebt in je eigen vermogen om de muziek te begrijpen, wordt door hem vanaf het begin opgebouwd en blijft tot het einde aan je zijde. Dit is vooral merkbaar in de fugatische gedeelten van het laatste deel van de Eerste Sonate: de sonate als geheel zit vol Bachiaanse verwijzingen, en zowel Roscoe als Aasgaard begrijpen die erfenis. Ze hebben hun uitvoering tot in de kleinste details uitgewerkt, waardoor het moeilijk is om je een betere uitvoering voor te stellen.

There are a few contemporary arrangements on these discs which render the title ‘Complete Works for Cello and Piano’ possibly a tiny bit of a cheat, but this wonderful disc is far the richer for it. This is especially the case with the Andante from the Second Piano Concerto, arranged by the pianist and conductor Cord Garben, which allows you to hear more than anywhere else on the disc the lyricism in the playing of Jonathan Aasgaard (principal cellist of the Royal Liverpool Philharmonic Orchestra and a noted soloist in his own right) and Martin Roscoe. It also brings out the side of Brahms the Lieder-writer, summing up just how much of Brahms’s musical identity is crystallised in his cello music. There was a delicacy to Brahms’s music that was borne out of a traditionality that Brahms didn’t necessarily like in himself but which has always been firmly rooted in melody and harmony.

It’s hardly surprising, then, that his relationship with the cello was such a mutually satisfying and productive one. The first of the two discs in this set deals with the sonatas – the first proper ‘duo’ sonatas Brahms wrote, with the intention of absolute parity between the parts – and in them you can hear the depth with which both players understand the intimacy between the two instruments. There is not a sentence started by Aasgaard that Roscoe leaves unfinished; no question unanswered.

The sonatas of Brahms, of any genre or period, are nothing if the piano part is not as well played as the melody line. More than usual, therefore, it is important not to understate the value that Martin Roscoe adds to this recording with his utterly faultless playing. He makes you properly listen – the confidence you have in your own ability to understand the music is set up by him at the start, and stays by your side until the end. This is particularly noticeable in the fugal sections of the final movement of the First Sonata: as a whole the sonata is heaving with Bachian reference, and both Roscoe and Aasgaard understand that heritage, minutely crafting their performance to the point where it really is hard to think of a better one.