mei 2014
Schubert: Works for Solo Piano, Vol. 1
Barry Douglas
De B-flat-Sonate lijkt een gedurfde manier om een solo-Schubertcyclus te beginnen – maar waarom ook niet? Douglas’ doordachte interpretatie zet de toon voor wat een fascinerende en persoonlijke reis zou moeten worden.
Hoe interpreteer je Molto moderato als tempo in het eerste deel van D960? Lastige vraag, die waarschijnlijk verklaart waarom de basissnelheden variëren, 85 tellen per minuut van András Schiff tot 63 van Sviatoslav Richter. Barry Douglas kiest voor 79, ook een wispelturig perspectief. Hij herhaalt de uiteenzetting ook, maar de tweede keer een tikje onstuimiger. Het is een andere kijk, zoals het hoort. Douglas geeft zich over aan de inhoud zoals hij die voelt, het begin van de ontwikkeling in C-kruis mineur is peinzend, de opbouw naar D-mineur heftig. Een emotioneel langzaam deel – nogmaals C-kruis mineur – wordt niet behandeld als een sentimentele zwanenzang. Andante sostenuto wordt letterlijk genomen, het middendeel in A majeur geen langdradig afscheid, de finale is zorgvuldig gemanaged om niet als een anticlimax te klinken zoals het soms doet.
Ook ongemakkelijk is Allegro con fuoco ma non troppo voor het eerste deel van D760: ‘niet te vurig’ of ‘niet te levendig’? Douglas staat op beide vlakken, noch de felle aanval van Richter, noch de zachtere benadering van Schiff. Af en toe zouden forte en fortissimo beter gedifferentieerd kunnen worden; maar tempowisselingen om contrasten tussen heroïek en meegaande gratie te weerspiegelen, bijvoorbeeld in het tweede onderwerp, worden fijn gegradeerd. Een sterke linkerhand grondt de harmonie van de diepe openingsmelodie van het Adagio, passie stijgt naarmate ritmes veranderen en noten kleiner worden, het laatste Allegro beheerst maar feestelijk. Douglas staat naast de meest vooraanstaande in beide werken, de kleinere stukken krijgen vergelijkbare zorg. Een uitstekende cd.
How do you interpret Molto moderato as a tempo in the first movement of D960? Awkward question, which probably explains why basic speeds vary, 85 beats per minute from András Schiff down to 63 from Sviatoslav Richter. Barry Douglas settles for 79, volatile in outlook too. He repeats the exposition, too, but a touch more impetuously the second time round. It’s another view, as it ought to be. Douglas yields to content as he feels it, the C sharp minor beginning of the development ruminative, the build up to D minor vehement. An emotive slow movement – C sharp minor once more – isn’t treated as a mawkish swansong. Andante sostenuto is taken at face value, the A major middle section no lingering farewell, the finale carefully managed so as not to sound an anticlimax as it sometimes does.
Awkward too is Allegro con fuoco ma non troppo for the first movement of D760: ‘not too fiery’ or ‘not too lively’? Douglas straddles both, neither the clarion onslaught of Richter nor the gentler approach of Schiff. Occasionally forte and fortissimo could be better differentiated; but tempo changes to reflect contrasts between heroics and yielding grace, for example in the second subject, are finely graded. A strong left hand grounds the harmony of the Adagio’s deep opening melody, passion rising as rhythms change and notes get smaller, the final Allegro controlled yet celebratory. Douglas stands alongside the most distinguished in both works, the smaller pieces accorded similar care. An excellent disc.