april 2014

C.P.E. Bach: Magnificat, Wq. 215

Akademie für Alte Musik Berlin o.l.v. Hans-Christoph Rademann

De tweede geweldige CPE Bach-cd die ik in zijn jubileumjaar heb gemaakt. Rademann stuwt zowel koor- als orkestmuziek met helderheid en energie vooruit.

Het Heilig (d.w.z. Sanctus) voor dubbel koor duikt op in deze Harmonia Mundi-opname die een deel van een Hamburgs liefdadigheidsconcert uit 1786 herschept, de laatste keer dat Bach in het openbaar dirigeerde. In een overzicht van zijn carrière als componist koos hij ook het Magnificat uit 1749 plus de eerste van de vier symfonieën uit 1775-76. Dit is iets klassieker dan de Hamburgse strijksymfonieën, maar nog steeds intens karakteristiek in zijn gepassioneerde retoriek en harmonische schokken. Het Magnificat is deels een eerbetoon aan de setting van JS en kan soms langer duren dan welkom, vooral in de gigantische laatste fuga. Hier niet. Hans-Christoph Rademann en zijn Berlijnse troepen bepleiten het sterkst mogelijke, met frisse, atletische koorzang, spel van knetterende, bruisende energie en uitstekend solowerk. Elizabeth Watts is oprecht en ontroerend in ‘Quia respexit’ en contralto Wiebke Lehmkuhl brengt een gemengde warmte en puurheid naar het prachtige ‘Suscepit Israel’. Lehmkuhl lanceert ook het Heilig, waar de opname een ideale ruimtelijke scheiding creëert tussen het verre engelenkoor en het meer ‘aanwezige’ koor van naties op aarde, zingend in toonsoorten die ver van elkaar af staan. Dit is de beste opname van CPE’s koormeesterwerk die ik ooit heb gehoord. De D majeur symfonie, die de schijf bekroont, combineert stortvloedige energie, lyrische tederheid (in het spookachtig gescoorde Largo) en, niet in de laatste plaats, transparantie van textuur, zodat fluiten en hobolijnen echt afsteken tegen de kenmerkende wervelende, rennende strijkers van de componist. Dit lijkt een van de schijven te worden van het CPE-jubileumjaar

The Heilig (ie Sanctus) for double choir turns up on this Harmonia Mundi recording that recreates part of a Hamburg charity concert in 1786, the last time Bach directed in public. In a conspectus of his composing career, he also chose the Magnificat of 1749 plus the first of the four symphonies from 1775-76. This is slightly more classically poised than the Hamburg string symphonies but still intensely characteristic in its impassioned rhetoric and harmonic shocks. In part a homage to JS’s setting, the Magnificat can sometimes outstay its welcome, above all in the gargantuan final fugue. Not here. Hans-Christoph Rademann and his Berlin forces make the strongest possible case for it, with fresh, athletic choral singing, playing of crackling, fizzing energy and excellent solo work. Elizabeth Watts is true and touching in ‘Quia respexit’ and contralto Wiebke Lehmkuhl brings a mingled warmth and purity to the beautiful ‘Suscepit Israel’. Lehmkuhl also launches the Heilig, where the recording creates an ideal spatial separation between the distant angelic choir and the more ‘present’ chorus of nations on earth, singing in keys remote from each other. This is the finest recording of CPE’s choral masterpiece I have heard. Crowning the disc, the D major Symphony combines torrential energy, lyrical tenderness (in the hauntingly scored Largo) and, not least, transparency of texture, so that flutes and oboe lines really tell against the composer’s trademark swirling, scurrying strings. This looks set to be one of the discs of the CPE anniversary year