maart 2014

Remember Me My Deir: Jacobean Songs of Love and Loss

Fires of Love

Er is hier zowel humor als wanhoop, en wanneer deze elkaar overlappen, zoals in de alledaagse tragedie van “Valentijnsdag”, is het resultaat geladen met dramatische wrijving.

Het album is een beetje een verloren kunst in ons tijdperk van digitale fragmentatie. ‘Remember me my deir’ is een elegante terugblik: een recital dat als geheel is opgevat. In plaats van te schreeuwen om aandacht, dragen individuele nummers bij aan een enkele ontvouwende boog van muzikaal verhaal – en wat een boeiend verhaal hebben de Schotse troubadours Fires of Love ons te vertellen over de muzikale geschiedenis van hun land.

Deze muziek dateert uit de late 16e en vroege 17e eeuw en is een wereld verwijderd van de Italiaanse madrigalen van Dowland en zijn Engelse tijdgenoten. Hoewel onmiskenbaar Schots, hebben deze dansen en ballades een sterk Frans accent. De toevoeging van percussie, blokfluiten en een wonderbaarlijk percussieve Renaissance vier-korige gitaar aan de gebruikelijke stem-en-luitkrachten geeft dit kleine ensemble de flexibiliteit om te gaan van stampende, rustieke opwinding (‘O sweet Oliver’) naar griezelige verfijning (‘And will he not come again’), en de suggestieve teksten van Shakespeare, Campion en de Schotse hoveling-dichter Alexander Montgomerie hun gelijke in muziek te geven. Er is hier zowel humor als wanhoop, en wanneer ze overlappen (zoals in de nonchalante tragedie van ‘St Valentine’s Day’) is het resultaat geladen met dramatische wrijving.

Er is een gevoel van afluisteren naar iets privés en intiems, zo delicaat ingetogen zijn de uitvoeringen. Verborgen achter een halfopen deur horen we de sopraan van Frances Cooper (vaak gekleurd met een Schots accent) zuiver klinken, het oor vangend als vergulde draad tegen de geweven instrumentale texturen, en, alles onderbouwend, de ritmische trek en zwaai van Gordon Ferries’ gitaar en luit. Maak een avond vrij en ga zitten voor dit levendige muzikale verhaal over koningen en hovelingen, liefde en verlies.

The album is something of a lost art in our age of digital fragmentation. ‘Remember me my deir’ is an elegant throwback: a recital conceived as a whole. Rather than clamouring for attention, individual tracks contribute to a single unfolding arc of musical narrative – and what a captivating story Scottish troubadours Fires of Love have to tell us about their nation’s musical history.

Dating from the late 16th and early 17th centuries, this music is a world away from the Italianate madrigals of Dowland and his English contemporaries. Though unmistakably Scottish, there’s a strong French accent to these dances and ballads. The addition of percussion, recorders and a wonderfully percussive Renaissance four course guitar to the usual voice-and-lute forces gives this small ensemble the flexibility to move from stamping, rustic exhilaration (‘O sweet Oliver’) to eerie sophistication (‘And will he not come again’), and give the evocative texts of Shakespeare, Campion and Scottish courtier-poet Alexander Montgomerie their match in music. There’s wit as well as despair here, and when they overlap (as in the casual tragedy of ‘St Valentine’s Day’) the result is loaded with dramatic friction.

There’s a sense of eavesdropping on something private and intimate, so delicately understated are the performances. Concealed behind a half-open door we hear Frances Cooper’s soprano (often coloured with a Scottish accent) ring pure, catching the ear like gilded thread against the woven instrumental textures, and, underpinning everything, the rhythmic tug and sway of Gordon Ferries’s guitar and lute. Clear an evening and settle down for this vivid musical tale of kings and courtiers, love and loss.