februari 2014
Corelli: The Complete Concerti Grossi
Gli Incogniti o.l.v. Amandine Beyer
De violen en de cello schitteren met levendige conversatie in snelle muziek en langzame bewegingen worden altijd verrijkt door perfect uitgebalanceerde onderbrekingen.
Gli Incogniti en Amandine Beyer hebben met hun flamboyante en verfrissende stijl voor grote opschudding gezorgd in de barokorkestrale scene en richten nu hun aandacht op Corelli's concerti grossi. Corelli perfectioneerde het in de loop van een aantal jaren en bereidde het kort voor zijn dood voor publicatie voor. Op. 6 werd uiteindelijk in 1714 gedrukt onder toezicht van zijn partner en erfgenaam Matteo Fornari. Deze opname, getiteld 'The Complete Concerti grossi', bevat ook twee andere werken: een postuum gepubliceerde sonate in vier delen in g mineur die zich leent voor zowel kamer- als orkestrale krachten, en de sinfonia die Corelli voor Luliers oratorium uit 1689 Santa Beatrice d'Este leverde, waarvan Corelli een deel bewerkte tot Op. 6 nr. 6.
Deze uitvoeringen, zij het met een paar patchsessies, werden live opgenomen tijdens twee concerten in het Arsenaal in Metz. Beyer merkt op dat de omvang en samenstelling van Corelli's orkesten in Rome varieerden tussen 10 en 100 spelers, afhankelijk van de omstandigheden (we weten dat het orkest voor Santa Beatrice d'Este 80 spelers telde). Gli Incogniti's ensemble van 18 muzikanten is typerend voor de meeste periode-instrumentopnames van Op. 6, en, net als bij andere stijlvolle interpretaties in de vooraanstaande discografie (te veel om hier te noemen), bevestigen ze dat Corelli's meesterschap over concertino- en ripieno-texturen een caleidoscoop van klanken en stemmingen ontsluit. Er is zorgeloze verheffing in de concertino-uitwisselingen in het eerste en laatste Allegros van nr. 4 (misschien een beetje te snel, maar nooit schurend), en oprecht verlangen in het Largo van nr. 6 (ten onrechte geëtiketteerd als nr. 5 in het boekje). De concertino violen en cello schitteren met conversatie-animatie in snelle muziek (de haastige cellolijnen staan centraal in de Allemandes van nr. 9 en 11), en langzame bewegingen worden altijd verrijkt door onberispelijk uitgebalanceerde suspensies en prachtig stevige basnoten (de Grave van nr. 3). Het ‘Christmas Concerto’ (nr. 8) is typerend voor hoe Gli Incogniti een clair-obscur van gespierde energie (de voorlaatste Vivace), melancholische verhevenheid (het oprechte Adagio) en verfijning (de zoet gecontourde emulatie van de zampognari van herders in de Pastorale) schilderen. Geheel verstoken van geconstrueerde kostbaarheid of formulematige zelfgenoegzaamheid, is dit gewoonweg magnifiek.
Gli Incogniti and Amandine Beyer have made significant ripples on the Baroque orchestral scene with their flamboyant and refreshing style, and now turn their attention to Corelli’s concerti grossi. Perfected over a number of years and prepared for publication by Corelli shortly prior to his death, Op 6 was eventually printed under the supervision of his partner and heir Matteo Fornari in 1714. This recording titled ‘The Complete Concerti grossi’ also presents two other works: a posthumously published sonata in four parts in G minor that lends itself to either chamber or orchestral forces, and the sinfonia Corelli provided for Lulier’s 1689 oratorio Santa Beatrice d’Este, some of which Corelli adapted into Op 6 No 6.
These performances, albeit with a few patching sessions, were taped live in two concerts at the Arsenal in Metz. Beyer observes that the sizes and constitutions of Corelli’s orchestras in Rome varied between 10 and 100 players depending on the circumstances (we know that the orchestra for Santa Beatrice d’Este numbered 80). Gli Incogniti’s ensemble of 18 musicians is typical for most period-instrument recordings of Op 6, and, as with other classy interpretations in the distinguished discography (too many to mention here), they confirm that Corelli’s mastery over concertino and ripieno textures unlocks a kaleidoscope of sonorities and moods. There is carefree elation in the concertino exchanges in the first and last Allegros of No 4 (perhaps a bit too fast but never abrasive), and sincere yearning in the Largo of No 6 (labelled incorrectly as No 5 in the booklet). The concertino violins and cello sparkle with conversational animation in quick music (the scurrying cello lines are placed centre stage in the Allemandes of Nos 9 and 11), and slow movements are always enriched by immaculately balanced suspensions and gorgeously firm bass notes (the Grave of No 3). The ‘Christmas Concerto’ (No 8) typifies how Gli Incogniti paint a chiaroscuro of muscular zestiness (the penultimate Vivace), melancholic sublimity (the heartfelt Adagio) and refinement (the sweetly contoured emulation of shepherds’ zampognari in the Pastorale). Entirely devoid of contrived preciousness or formulaic complacency, this is simply magnificent.