januari 2014

Bach Inspirations

Hannes Minnaar

De opgenomen pianoklanken zijn een waar genot om naar te luisteren, het programma is kunstig samengesteld en tot slot is elk optreden van deze 28-jarige Nederlandse pianist van topklasse.

Notitie aan mezelf: vroege kanshebber voor Gramophone instrumentale plaat van het jaar. Waarom? Het opgenomen pianogeluid is een waar genot om naar te luisteren; het programma is kunstzinnig bedacht – de opname van de door Bach geïnspireerde werken van Franck en Liszt biedt een substantieel en empathisch contrast (75 minuten non-stop Bach-transcripties, hoe verleidelijk gespeeld ook, is te veel); ten slotte is elke uitvoering van deze 28-jarige Nederlandse pianist van topklasse.

Minnaar neemt in zijn heldere opname uit 1943 een meer magistrale kijk op de Bach-Liszt A mineur Fuga dan Salomo, waarbij hij het karakter van het imposante origineel behoudt (met misschien een tikje te veel pedaal in het Preludium). De drie Busoni-transcripties die volgen, worden afgerond met een behendig uitgevoerde Nun freut euch, lieben Christen g’mein die gunstig afsteekt bij Horowitz’ evenwichtige gestuntel in 1934. Hij heeft dezelfde kijk op Francks Prélude, choral et fugue als Stephen Hough (beide uitgebreider in de Chorale dan Cortot in 1929), en geniet van de rijke sonoriteit van de piano en de jubelende laatste pagina van de Fuga.

Het is ook goed om alle drie de delen van Rachmaninovs Derde Vioolpartita getranscribeerd te hebben en de zelden gehoorde Bauer- en Vaughan Williams-arrangementen te horen. Deze worden gevolgd door een vurig, gepassioneerd verslag van Liszts Fantasie en Fuga op B-A-C-H, wat mij deed denken aan Cziffra’s opname die hij precies een halve eeuw geleden met Philips maakte (Minnaar is zo goed). Na Minnaars debuutplaat (Etcetera, 12/11) is dit twee hits op rij.

Note to self: early contender for Gramophone instrumental record of the year. Why? The recorded piano sound is a real pleasure to hear; the programme is artfully conceived – the inclusion of the Bach-inspired Franck and Liszt works provides substantial and empathetic contrast (75 minutes of non-stop Bach transcriptions, no matter how alluringly played, is too much); lastly, every single performance by this 28-year-old Dutch pianist is out of the top drawer.

Minnaar takes a more magisterial view of the Bach-Liszt A minor Fugue than Solomon in his luminous 1943 recording, maintaining the character of the imposing original (with perhaps a tad too much pedal in the Prelude). The three Busoni transcriptions that follow are rounded off with a nimbly executed Nun freut euch, lieben Christen g’mein which compares favourably with Horowitz’s even-handed scampering in 1934. He takes the same view of Franck’s Prélude, choral et fugue as Stephen Hough (both of them more expansive in the Chorale than Cortot in 1929), luxuriating in the piano’s rich sonority and the exultant final page of the Fugue.

It’s good, too, to have all three of the movements Rachmaninov transcribed of the Third Violin Partita and to hear the rarely heard Bauer and Vaughan Williams arrangements. These are succeeded by a fiery, impassioned account of Liszt’s Fantasy and Fugue on B-A-C-H which put me in mind of Cziffra’s recording made with Philips exactly half a century ago (Minnaar is that good). After Minnaar’s debut disc (Etcetera, 12/11), this makes it two hits in a row.