januari 2014

Prokofiev, Grieg: Piano Concertos

Nikolai Lugansky & DSO Berlin o.l.v. Kent Nagano

Lugansky speelt op eigen bodem en zijn optreden straalt overtuiging, voortstuwing en energie uit, aangevuld met een aangeboren gevoel voor poëzie.

Deze ongewone koppeling werkt in contrast, de openlijke lyriek van Grieg gecompenseerd door de meer pittige, winterse sprookjesmagie van Prokofiev. En het is zeker in beide concerten dat Nikolai Lugansky tot zijn recht komt. Een moderne kijk op een meer traditionele Russische pianotraditie die de sterkste emotionele impuls bevoordeelt, Lugansky, ondanks al zijn manifeste muzikale en technische vaardigheden, leek soms koel tot het punt van onthechting. Maar hier in het Grieg Concerto is hij even rhapsodisch en liefdevol als hij meesterlijk is, de cadens in het bijzonder is uitstekend getempoeerd in zijn scherp gefocuste drama en articulatie. Zijn eerste intrede in het tweede deel Adagio is zowel kristalhelder als vrij romantisch, en de finale flitst met een glinsterende, rapierachtige schittering, het hoofdidee wordt gekenmerkt door een felle ritmische aplomb.

In Prokofiev is Lugansky op eigen terrein en opnieuw schittert zijn uitvoering met overtuiging, een voortstuwing en energie die op fijne wijze worden aangevuld met een aangeboren gevoel voor poëzie. Kent Nagano en het Deutsches Symphonie-Orchester Berlin zouden nauwelijks alertere en sympathiekere partners kunnen zijn, en Ambroisie's geluid is van een ideale helderheid en balans. Op een marktplaats waar geweldige opnames om de aandacht vechten (Lipatti in de Grieg, Argerich in de Prokofiev, om er maar twee te noemen), neemt Lugansky zijn eigen speciale plaats in.

This unusual coupling works by contrast, the Grieg’s overt lyricism offset by the more feisty, wintry fairy-tale magic of the Prokofiev. And it is surely in both these concertos that Nikolai Lugansky comes into his own. A modern take on a more traditional Russian piano tradition favouring the strongest emotional impulse, Lugansky, for all his manifest musical and technical skill, has sometimes seemed cool to the point of detachment. But here in the Grieg Concerto he is as rhapsodic and affectionate as he is masterly, the cadenza in particular superbly paced in its sharply focused drama and articulacy. His first entry in the second-movement Adagio is both crystalline and freely romantic, and the finale flashes with a glittering, rapier-like brilliance, its principal idea characterised with a fierce rhythmic aplomb.

In the Prokofiev, Lugansky is on home ground and once again his performance blazes with conviction, a propulsion and energy finely complemented with an innate sense of poetry. Kent Nagano and the Deutsches Symphonie-Orchester Berlin could hardly be more alert and sympathetic partners, and Ambroisie’s sound is of an ideal clarity and balance. In a market place where great recordings jostle for attention (Lipatti in the Grieg, Argerich in the Prokofiev, to name but two), Lugansky takes his own special place.