januari 2014

Saint-Saëns: La Muse et le Poète (Concertos)

Renaud Capuçon & Gautier Capuçon & Radio France PO o.l.v. Lionel Bringuier

Een intieme dialogische kwaliteit komt naar voren in het prachtig gemoduleerde spel van Renaud en Gautier Capuçon.

Je zou bijna denken dat Saint-Saëns de gebroeders Capuçon in gedachten had toen hij bedachtzaam een ​​stuk toevoegde aan zijn repertoire van soloviool- en celloconcerten dat beide instrumenten samenbracht. La Muse et le poète is een vrij late Saint-Saëns, gecomponeerd in 1909, lang na het Celloconcert in a mineur (1872) en het Derde Vioolconcert (1880), maar het laat ruimschoots zien dat zijn creatieve krachten onverminderd bleven. Het is deels een reflectief stuk, muziek van stille mijmeringen waarin de viool de rol van de Muze op zich neemt en de poëtische gedachten van de cello stimuleert. Deze zijn om te beginnen meditatief lyrisch, maar in het midden van het werk en helemaal aan het einde kijkt de grotere mate van agitatie terug op de virtuositeit en sensatie van de soloconcerten.

Saint-Saëns bedacht La Muse et le poète als een ‘gesprek tussen twee individuen’ in plaats van een concerto-ruzie, en het is precies die intieme dialogische kwaliteit die doorklinkt in het prachtig gemoduleerde spel van Renaud en Gautier Capuçon. Dit wordt aangevuld door de discrete kleuring, finesse, warmte en dramatische samenhang die Lionel Bringuier ontleent aan het Orchestre Philharmonique de Radio France. La Muse et le poète is zeker niet nieuw in de catalogus, maar dit is een bijzonder onderscheidende, aangrijpende maar onaangetaste uitvoering ervan, en de schijf wordt nog aantrekkelijker gemaakt door de gepolijste, dynamische interpretaties van de concerten aan weerszijden ervan. Als deze muziek veel bekender is, zijn de frisheid, passie en ontroering van het spel dwingend revitaliserend.

You almost imagine that Saint-Saëns had the Capuçon brothers in mind when he considerately added to his repertoire of solo violin and cello concertos a piece that brought both instruments together. La Muse et le poète is fairly late Saint-Saëns, composed in 1909, long after the A minor Cello Concerto (1872) and the Third Violin Concerto (1880), but it amply reveals that his creative powers remained undimmed. It is, in part, a reflective piece, music of quiet reverie in which the violin assumes the role of the Muse stimulating the cello’s poetic thoughts. These are, to begin with, meditatively lyrical, but, at the work’s centre and again at the very end, the greater degree of agitation looks back to the virtuosity and thrill of the solo concertos.

Saint-Saëns conceived La Muse et le poète as a ‘conversation between two individuals’ rather than a concerto tussle, and it is precisely that intimate dialogic quality that comes through in Renaud and Gautier Capuçon’s beautifully modulated playing. This is complemented by the discreet colouring, finesse, warmth and dramatic cohesion that Lionel Bringuier draws from the Orchestre Philharmonique de Radio France. La Muse et le poète is by no means new to the catalogue but this is an especially distinguished, affecting but unaffected performance of it, and the disc is rendered even more appealing by the polished, dynamic interpretations of the concertos either side of it. If this music is far more familiar, the freshness, passion and poignancy of the playing are compellingly revivifying.