Awards Issue 2015

Dvořák & Lalo: Cello Concertos

Johannes Moser & Prague Philharmonia o.l.v. Jakub Hrůša

Twee concerten: één op het hoogtepunt van het repertoire (in een andere uitstekende versie); één minder bekend, maar met overtuigende argumenten gebracht.

Bij de eerste beluistering suggereerde deze cd bewonderenswaardige directheid en een aantal zeer lyrische fraseringen. Met ritmisch strakke en goed gedrilde orkestrale ondersteuning onder Jakub Hrůša projecteert Johannes Moser een volle toon zonder verlies van aanwezigheid wanneer hij zich waagt aan de hogere regionen van het instrument. De eerste vier minuten of zo van de Lalo zouden u min of meer alles moeten vertellen wat u moet weten met betrekking tot Mosers soepele aanpak en de waterdichte verstandhouding tussen hem en de uitstekende Praagse Philharmonie. Het centrale Intermezzo, zo ontroerend in zijn verhulde melancholie, brengt het soort verwarmende introspectie over dat ik associeer met Pierre Fournier, terwijl wanneer Lalo overschakelt naar Andantino con moto (heel erg Symphonie espagnole modus, dit), Moser en zijn handlangers bewonderenswaardig licht en wendbaar zijn.

Het Dvořák Concerto geniet van een symfonisch bedachte weergave van het orkestrale deel. Mosers eerste inzet is sterk en zelfverzekerd, en wanneer hij in de hoofdtekst van de beweging wegrent, is zijn spel levendig maar zonder tekenen van onnodige haast of buitensporige druk. Het is allemaal zo ongelooflijk natuurlijk, het tweede onderwerp zo teder als iemand zich maar kan wensen. Vakkundig gestreken arpeggio's glinsteren later echt, en die elegische passage in het midden van het eerste deel (op 9'19") raakt het hart echt. Dat geldt ook voor het Adagio (met prachtig uitgebalanceerde houtblazers aan het begin), terwijl Moser in de finale, die begint als een verkwikkende jog-draf, de verschillende technische uitdagingen die Dvořák hem stelt, belachelijk maakt.

Het opgenomen geluid is, net als het spel, absoluut eersteklas. Rivalen in de Dvořák zijn onder meer Alisa Weilerstein (die graag gevaarlijk leeft - en, zoals ik eerder op deze pagina's heb gezegd, biedt Jiří Bělohláveks overwegend symfonische kijk op de partituur een krachtig maar gedisciplineerd raamwerk voor haar spontane, tonaal volle spel), Truls Mørk en Mariss Jansons (licht en gelukkig), en Angelica May met Václav Neumann (de cadens van de langzame beweging is vooral aangrijpend). Maar deze nieuwe versie kan zich meten met de beste en zou met plezier kunnen dienen als een geloofwaardige eerste keuze, althans op digitaal vlak.

At first hearing, this disc suggested admirable directness and some very lyrical phrasing. With rhythmically taut and well-drilled orchestral support under Jakub Hrůša, Johannes Moser projects a full tone with no loss of presence when he ventures among the instrument’s higher reaches. The opening four minutes or so of the Lalo should tell you more or less all you need to know with regard to Moser’s supple approach and the watertight rapport between him and the excellent Prague Philharmonia. The central Intermezzo, so touching in its veiled melancholy, conveys the sort of warming introspection I associate with Pierre Fournier, whereas when Lalo switches to Andantino con moto (very much Symphonie espagnole mode, this), Moser and his accomplices are admirably light and agile.

The Dvořák Concerto enjoys a symphonically conceived account of the orchestral part. Moser’s first entry is strong and confident, and when he goes racing off into the main body of the movement, his playing is lively but without signs of either undue haste or excessive pressure. It’s all so incredibly natural, the second subject as tender as anyone could wish for. Skilfully bowed arpeggios later on really glisten, and that elegiac passage at the first movement’s centre (at 9'19") truly touches the heart. So does the Adagio (with beautifully balanced woodwinds at the outset), while in the finale, which sets out as a bracing jog-trot, Moser makes light of the various technical challenges that Dvořák poses him.

The recorded sound is, like the playing, absolutely top-notch. Rivals in the Dvořák include Alisa Weilerstein (who likes to live dangerously – and, as I’ve previously said in these pages, Jiří Bělohlávek’s predominantly symphonic view of the score provides a powerful but disciplined framework for her spontaneous, tonally full-bodied playing), Truls Mørk and Mariss Jansons (light and felicitous), and Angelica May with Václav Neumann (the slow movement’s cadenza especially affecting). But this new version is up there with the best of them and could happily serve as a credible first choice, at least in the digital stakes.