december 2015
Prokofiev: Piano Concerto No. 2 - Tchaikovsky: Piano Concerto No. 1
Beatrice Rana & S. Cecilia Orchestra o.l.v. Sir Antonio Pappano
Het concertdebuut van een jonge pianist oogst veel lof – en op basis van deze cd terecht!
Toen het nieuws uit Fort Worth begon te sijpelen tijdens de Van Cliburn Competition van 2013, bleef haar naam vallen: de jonge Italiaanse die gehoord moest worden om geloofd te worden. En hoewel ze de zilveren medaille won in plaats van de gouden, bleef de buzz groeien toen ze door de Verenigde Staten toerde. In één woord? Beatrice Rana is fel!
En niet alleen als pianiste, maar ook als een volledig ontwikkelde artiest van een statuur die haar jonge jaren verloochent. Als je haar solo-opnames voor en na de wedstrijd nog niet hebt gehoord (Chopin en Scriabin op ATMA Classique; Schumann, Ravel en Bartók op Harmonia Mundi), dan wil je haar concertdebuut niet missen, dat in onnavolgbare stijl omhoog wordt gehouden door Antonio Pappano en het Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia.
Dit is een Prokofiev Second om mee te toveren: welgevormd, subtiel, genuanceerd, muzikaal in elk detail. Zelfs via het medium van de opname voel je de stille focus van de orkestmuzikanten, die erop gebrand zijn om elk gebaar van de solist te weerspiegelen. Rana's lenige en behendige interpretatie herstelt de menselijkheid in deze vaak gebrutaliseerde partituur. Haar originaliteit is nergens duidelijker dan in de ontwikkeling-cum-cadenza van het eerste deel, waar het onmogelijk is om je voor te stellen wat er daarna komt. Op het hoogtepunt, met geen andere uitweg meer, arriveren Pappano en de Romeinen in een oogverblindende vertoning van apocalyptische klanken die tegelijkertijd overweldigen en troosten. Het opmerkelijke is wat deze hand-in-hand-samenwerking nog in petto heeft.
Er is een dreigende, droge, hypergearticuleerde Vivace die voorbij lijkt te zijn voordat hij is begonnen, gevolgd door een ritmisch scherpzinnig Intermezzo van Mendelssohniaanse delicatesse, met glissando's zo fijn als spinnenwebben, en dit alles culminerend in een finale die nieuw licht werpt op de architectuur en emotionele samenhang van dit concert.
Ruimtegebrek staat een beschrijving van dit met juwelen versierde keizerlijke Russische Tsjaikovski-concert in de weg, waarvan het leven en de adem niet voortkomen uit een streven naar nieuwigheid, maar uit een frisse, nauwkeurige lezing van een geliefde partituur die we allemaal dachten te kennen. Ik kan geen andere recente concertuitgave bedenken die, van begin tot eind, meer plezier biedt. Bravissimo tutti!
As word began to trickle out from Fort Worth during the 2013 Van Cliburn Competition, her name kept coming up: the young Italian who had to be heard to be believed. And though she was awarded the silver medal rather than the gold, as she toured Stateside the buzz continued to grow. In a word? Beatrice Rana is fierce!
And not only as a pianist but as a fully developed artist of a stature that belies her tender years. If you’ve not heard her pre- and post-competition solo recordings (Chopin and Scriabin on ATMA Classique; Schumann, Ravel and Bartók on Harmonia Mundi), you don’t want to miss her concerto debut, held aloft in inimitable style by Antonio Pappano and the Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia.
This is a Prokofiev Second to conjure with: shapely, subtle, nuanced, musical in every detail. Even via the medium of recording you can sense the hushed focus of the orchestral musicians, intent on reflecting every gesture of the soloist. Rana’s lithe and nimble interpretation restores the humanity to this often brutalised score. Her originality is nowhere more evident than in the first-movement development-cum-cadenza, where it’s impossible to imagine what is coming next. At the climactic moment, with nowhere else left to turn, Pappano and the Romans arrive in a dazzling display of apocalyptic sonorities that simultaneously overwhelms and consoles. The remarkable thing is what this hand-in-glove collaboration still has in store.
There’s a menacing, dry, hyper-articulate Vivace that seems over before it has begun, followed by a rhythmically incisive Intermezzo of Mendelssohnian delicacy, its glissandos as fine as cobwebs, all of it culminating in a finale that sheds new light on this concerto’s architecture and emotional cohesion.
Space limitations preclude a description of this bejewelled imperial Russian Tchaikovsky Concerto, its life and breath emanating not from any straining after novelty but from a fresh, close reading of a beloved score we all thought we knew. I can’t think of another recent concerto release that, beginning to end, affords greater pleasure. Bravissimo tutti!