november 2015

Chopin: Preludes

Yundi

In de review wordt deze uitvoering van Yundi vergeleken met de uitvoering van Dong-Hyek Lim.

Vergelijkingen zijn misschien verraderlijk, maar ze lijken onvermijdelijk voor twee nieuwe sets Chopin Preludes van Dong-Hyek Lim en Yundi. Op 33-jarige leeftijd is Yundi veel bekender en meer opgenomen, terwijl de 31-jarige Lim een ​​relatieve nieuwkomer is. Hun twee opnames bieden een glimp van de hedendaagse Chopin-interpretatie in microkosmos.

Yundi's Preludes contrasteren levendig en brengen een opwindende sweep over. Je kunt je bijvoorbeeld voorstellen dat verschillende opeenvolgende stukken in één take zijn vastgelegd, zonder pauze. De bruisende, nonchalant ritmische No 5 (D majeur) wordt gevolgd door een bevredigend ingetogen No 6 (B mineur). De barcarolle-achtige No 13 (F sharp majeur) is aangenaam lyrisch. Nr. 16 (Bes mineur) maakt daarentegen meer indruk als een technisch hoogstandje dan als een expressieve studie, terwijl een geagiteerd Nr. 22 (G mineur) ontaardt in een razernij die zo overgetrapt is dat de muzikale contouren vervagen. De algehele indruk is van lang vaststaande interpretaties die, in hun verschuldigdheid aan de ontvangen wijsheid, nooit nalaten het voor de hand liggende plichtsgetrouw te demonstreren.

Als Yundi's lezingen weinig poëzie bevatten, is dat precies de kwaliteit die Lim's uitvoeringen in overvloed bieden. Zijn aanpak kan het best worden omschreven als close reading: Chopins markeringen worden tot in de puntjes nageleefd, inclusief onberispelijke frasering die leeft en ademt. Ongehaaste tempi en spaarzaam pedaalwerk onthullen een schat aan details. Retorisch aarzelt Lim niet om de handen te scheiden voor expressieve nadruk en een buitengewoon breed dynamisch spectrum doordrenkt zijn cantabile spel met zeldzame welsprekendheid. Overgevoeligheid voor de harmonieën van het sombere No 2 (A mineur) beschrijft een contour die uiteindelijk in nederlaag instort. Het kleine No 7 (A majeur) is een juweel van ingetogen overvloed. Lims onfeilbare gevoel voor tempo is vooral duidelijk in de 'Raindrop' Prelude, No 15 (D flat), waar de meedogenloze A flat de signaalpuls van psychologische terreur wordt voordat hij afneemt, en No 16 (B flat mineur) heeft de brandende intensiteit van een losgeslagen geest. Een nobele cantabile waait over het ruime No 17 (A flat majeur), met een gedempt sotto voce gedeelte dat een magisch contrast creëert. Het gepassioneerde No 24 (D mineur) is vrij van moeizame brute kracht en ontleent zijn kracht aan de aanhoudende melodieuze declamatorische boog boven texturen van uiterste helderheid.

Een jeugdig frisse set variaties op ‘Je vends des scapulaires’, een Barcarolle die vurig zingt over kalme wateren die het prachtige spel van licht tussen zon en lucht weerspiegelen, en een moeiteloze, ragfijne Berceuse, een van de mooiste die ik ooit heb gehoord, ronden deze schitterende opname af. Maar Lims Preludes alleen zijn de aankoopprijs al waard. Ze spreken uit het hart, kunnen zich meten met recente interpretaties als die van Trifonov (DG, 12/13) en staan ​​zonder pardon naast klassieke verslagen van Argerich, Rubinstein en Cortot.

Comparisons may be invidious, but they seem inescapable for two new sets of Chopin Preludes by Dong-Hyek Lim and Yundi. At 33, Yundi is much the better known and more recorded, while the 31-year-old Lim is a relative newcomer. Their two recordings provide a glimpse of contemporary Chopin interpretation in microcosm.

Yundi’s Preludes are vividly contrasted and convey an exhilarating sweep. One can imagine, for instance, that several successive pieces were captured in a single take, without pause. The bubbling, insouciantly rhythmical No 5 (D major) is followed by a satisfyingly subdued No 6 (B minor). The barcarolle-like No 13 (F sharp major) is pleasantly lyrical. No 16 (B flat minor), on the other hand, impresses more as a technical feat than as an expressive study, while an agitated No 22 (G minor) devolves into a rage so over-pedalled that the musical contours blur. The overall impression is of long-fixed interpretations that, in their indebtedness to received wisdom, never fail to dutifully demonstrate the obvious.

If Yundi’s readings are short on poetry, that is precisely the quality that Lim’s performances offer in abundance. His approach might best be described as close reading: Chopin’s markings are observed to the letter, including impeccable phrasing that lives and breathes. Unrushed tempi and sparse pedalling reveal a wealth of detail. Rhetorically, Lim does not hesitate to separate the hands for expressive emphasis and an extraordinarily wide dynamic spectrum imbues his cantabile playing with rare eloquence. Hypersensitivity to the harmonies of the gloomy No 2 (A minor) describe a contour that ultimately collapses in defeat. The tiny No 7 (A major) is a gem of understated plenitude. Lim’s inerrant sense of pacing is particularly evident in the ‘Raindrop’ Prelude, No 15 (D flat), where the relentless A flat becomes the signal pulse of psychological terror before subsiding, and No 16 (B flat minor) has the searing intensity of a mind unhinged. A noble cantabile wafts over the spacious No 17 (A flat major), with a hushed sotto voce section creating magical contrast. The impassioned No 24 (D minor) is free of laborious brute force, deriving its power from the insistent melodic declamatory arc above textures of utmost clarity.

A youthfully fresh set of Variations on ‘Je vends des scapulaires’, a Barcarolle that ardently sings over calm waters reflecting the exquisite play of light between sun and sky, and an effortless, gossamer Berceuse, among the most beautiful I’ve heard, round out this splendid recording. But Lim’s Preludes alone are worth the purchase price. They speak from the heart, comparing favourably with such recent interpretations as Trifonov’s (DG, 12/13) and sitting alongside classic accounts by Argerich, Rubinstein and Cortot without apology.