november 2015

Poetry in Music

The Sixteen o.l.v. Harry Christophers

The Sixteen presteren zo consistent op het hoogste niveau dat het gemakkelijk is om ze als vanzelfsprekend te beschouwen; deze verkenning van Engelse poëzieomgevingen is inderdaad erg mooi.

De gloeiende texturen van Harris' klassieke volkslied Faire is the heaven maken plaats voor een uitbundig en ritmisch scherp verslag van Tippett's 'Dance, clarion air', terwijl de directe, oprechte expressie van Weelkes's When David Heard prachtig wordt gecounterd door de lichtgevende, engelachtige waaiende hoge sopranen in MacMillans The Gallant Weaver. Vier nummers en minder dan 20 minuten op deze schijf is het duidelijk dat dit iets heel bijzonders is.

Die bijzonderheid komt niet alleen voort uit het feit dat The Sixteen alles wat ze uitvoeren verheffen door hun weelderige muzikaliteit en superieure helderheid van toon, maar ook uit Harry Christophers' intuïtieve begrip van het huwelijk van muziek en woorden in alle 14 van deze krachtig waarneembare muzikale reacties op prachtig vervaardigde Engelse teksten. Veel van deze anthems zullen bekend zijn voor degenen met een basis in de grote Anglicaanse koortraditie, maar geen enkele klinkt hier bekend. In plaats daarvan onthullen deze uitvoeringen een diepte van expressie en artistieke intensiteit in muziek waarvan we dachten dat we ze kenden, maar nu beseffen dat we ze slechts gedeeltelijk begrepen. Deze uitvoeringen zijn, in elke betekenis van het woord, onthullend.

Van de minder bekende items is Ivor Gurney's setting van Robert Bridge's herinterpretatie van de Geloofsbelijdenis, Since I believe in God, een diep intens werk, geschreven terwijl de componist gevangen zat in een psychiatrisch ziekenhuis in Dartford (een dubbel grimmige locatie voor zo'n sublieme creatie), terwijl Rubbra's vrij vloeiende There is a spirit een prachtig voertuig biedt voor de voortreffelijke sopraan van Julie Cooper. Het is ook goed om eraan herinnerd te worden dat Robert Pearsall veel meer heeft bijgedragen aan het repertoire van Engelse koren dan zijn beroemde versie van In dulci jubilo, waarvan de echo's echter nooit ver van de oppervlakte zijn in het warm expressieve verslag van Lay a Garland in The Sixteen.

The glowing textures of Harris’s classic anthem Faire is the heaven give way to an exuberant and rhythmically incisive account of Tippett’s 'Dance, clarion air', while the direct, heartfelt expression of Weelkes’s When David Heard is beautifully countered by the luminous, angelic wafting of high sopranos in MacMillan’s The Gallant Weaver. Four tracks and less than 20 minutes into this disc it is clear that this is something really special.

That specialness comes not just from the fact that The Sixteen elevate everything they perform through their opulent musicality and supreme clarity of tone, but from Harry Christophers’s intuitive grasp of the marriage of music and words in all 14 of these powerfully perceptive musical responses to beautifully crafted English texts. Many of these anthems will be familiar to those with a grounding in the great Anglican choral tradition, but none sounds familiar here. Rather, these performances reveal a depth of expression and artistic intensity in music we thought we knew but now realise we only partially comprehended. These performances are, in every sense of the word, revelatory.

Of the less familiar items, Ivor Gurney’s setting of Robert Bridge’s reimagining of the Creed, Since I believe in God, is a deeply intense work, written while the composer was incarcerated in a mental hospital in Dartford (a doubly grim location for such a sublime creation), while Rubbra’s free-flowing There is a spirit provides a lovely vehicle for the exquisite soprano of Julie Cooper. It is also good to be reminded that Robert Pearsall contributed far more to the repertory of English choirs than his famous version of In dulci jubilo, echoes of which are, however, never far from the surface in The Sixteen’s warmly expressive account of Lay a Garland.